Είναι λάθος να βγαίνουμε με ευκολία, αλά παλαιά, και να λέμε ότι αυτοί που βάζουν βόμβες είναι προβοκάτορες, δηλαδή πράκτορες της ασφάλειας και του κράτους ή άλλων, εξίσου σκοτεινών δυνάμεων.
Είναι λάθος γιατί, σε επίπεδο αρχής, κάθε τι που επικαλείσαι σε βάρος άλλων ανθρώπων, όποιοι και να είναι αυτοί, οφείλεις να το αποδεικνύεις. Αυτό είναι το μίνιμουμ. Ακόμα κι αν υπερβάλλοντας εννοείς ότι, εξ αντικειμένου, με τις πράξεις τους εξυπηρετούν τα σκοτεινά κέντρα εξουσίας, κι αυτό πρέπει να το εξηγείς. Όχι επειδή σε εκβιάζουν οι Πρετεντέρηδες. Ούτε πρωτίστως για να ικανοποιήσεις τους ψηφοφόρους σου που ανησυχούν και θέλουν στα γρήγορα μια εξήγηση για το φαινόμενο ή το συμβάν. Βασικά, γιατί αυτό επιβάλλει το τεκμήριο της αθωότητας που η Αριστερά οφείλει να το υπερασπίζεται χωρίς συμβιβασμούς, ιδιαίτερα όσο περισσότερο αυτό ξεφτιλίζεται από τους «θεσμικούς» και, κυρίως, γιατί οι πράξεις βίας τελούνται μόνο από μερικές δεκάδες νεαρούς, αλλά ωριμάζουν μέσα σε πολύ ευρύτερους κύκλους και εκφράζουν πολύ περισσότερα παιδιά. Παιδιά που δεν είναι επαγγελματίες πολιτικοί, παιδιά που δεν γουστάρουν τον κόσμο, όπως τον φτιάχνουν οι εταιρίες και τα κόμματα εξουσίας, παιδιά που βλέπουν καθημερινά ότι οι μεγάλοι είναι γεμάτοι υποκρισία, συμβιβασμό και κωλογλείψιμο.
Αλλά για να το κάνει αυτό ένας αριστερός, πρέπει και ο ίδιος να εμπνέει εμπιστοσύνη στα παιδιά. Να είναι ειλικρινής, έντιμος, διαυγής, ασυμβίβαστος, αβόλευτος, μαχητικός, καλλιεργημένος, απλός, λαϊκός, προσιτός, κατανοητός, προσγειωμένος, οραματιστής, φρέσκος, καθαρός.
Σήμερα, η Αριστερά βγάζει προς τα έξω μια εικόνα που αδικεί τους αριστερούς που διαθέτουν πολλά από τα παραπάνω γνωρίσματα και ισοπεδώνονται από τον οδοστρωτήρα όλων αυτών των περιώνυμων στελεχών που τρώγονται μεταξύ τους για τα πόστα στα κόμματα και τις οργανώσεις, για τις τηλεοπτικές εμφανίσεις, για τις επιχορηγήσεις, για αργομισθίες και καριέρες, για τη διατήρηση του κάθε «μαγαζιού» (μικρού, μεσαίου, μεγάλου), για θέσεις ξεπερασμένες ή ανεπαρκείς, για να μην αλλάξει τίποτα.
Πώς να πείσεις αυτά τα παιδιά, με ποιο κύρος, ότι η βία των μικροομάδων δεν ανατρέπει τίποτα; Ότι λειτουργεί μόνο εκτονωτικά και δεν επηρεάζει θετικά τις κοινωνικές εξελίξεις. Ότι ούτε το δικό τους όραμα φέρνει πιο κοντά. Ότι τα αντιλαϊκά καθεστώτα δεν φοβούνται ούτε τις στρακαστρούκες, ούτε τις κουμπουριές. Αντίθετα, τις χρησιμοποιούν και τις υπερπροβάλλουν για να ενισχύσουν το δικό τους βασικό όπλο με το οποίο χειραγωγούν την κοινωνία, το φόβο.
Πώς να πείσεις τα παιδιά, με ποιους αριστερούς, ότι η ανατροπή, η αλλαγή, ο δρόμος για το όραμα, θέλει πολλή δουλειά -υπομονετική, καθημερινή, επίμονη, σε βάθος- που θα διευρύνεται συνεχώς και θα αγκαλιάζει όλο και περισσότερους καταφρονεμένους, καταπιεσμένους, απαιτητικούς, ελευθερόφρονες και ονειροπόλους πολίτες; Οι οποίοι δεν θα καταφύγουν στη βία, παρά μόνο όταν είναι έτοιμοι -πολλοί, πάρα πολλοί μαζί- και εμποδιστούν να ανοίξουν τις πόρτες και τα παράθυρα για να μπει άπλετο φως στη ζωή τους, στη ζωή μας.
