Έφυγε από τη ζωή την Κυριακή 1 Απριλίου, ο Γιώργος Μπούκας. Γεννήθηκε το 1941 στην Ελλοπία Βοιωτίας από φτωχή αγροτική οικογένεια. Τέλειωσε το Γυμνάσιο και έφυγε για την Ιταλία. Σπούδασε Ηλεκτρολόγος Μηχανικός, δουλεύοντας παράλληλα. Αριστερός από νεαρός, μέλος της ΕΔΑ, αποχωρεί διαφωνώντας στα τέλη του 1967. Εντάσσεται στο ΑΜΕΕ και τον μαρξιστικό-λενινιστικό χώρο. Από το 1969 ζει στην Πάρμα, πρώτος εκλεγμένος πρόεδρος του φοιτητικού συλλόγου «Μακρυγιάννης». Κάνει οικογένεια στην Ιταλία και έρχονται στην Ελλάδα μετά την πτώση της χούντας. Συνεχίζει τη δράση του στη Θήβα. Μετά την κρίση του πολιτικού αυτού χώρου το 1981, δεν σταματά να παρακολουθεί τις εξελίξεις στον τόπο και στην Αριστερά. Τα τελευταία χρόνια, αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας που σχετίζονταν και με τις δύσκολες δουλειές που έκανε από νέος για να ζει.
Δημοσιεύουμε εδώ την ομιλία με την οποία ο Στέλιος Μανούσακας, παλιός σύντροφος του Γιώργου Μπούκα, τον αποχαιρέτησε. Δημοσιεύουμε επίσης, τον αποχαιρετισμό των συντρόφων του από την ΚΟΕ και τον Δρόμο.
Αποχαιρετισμός
Κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί πως ο Μπούκας μας έφερε σήμερα εδώ για χίλιους δυο λόγους και το πιο σίγουρο, για οικογενειακές χαρές και πανηγύρια, για νταούλια και τσίπουρα. Γνωστή ,άλλωστε, η φιλοξενία του. Πάντα ανοιχτή η μεγάλη του καρδιά και η πόρτα του σπιτιού του για τους φίλους. Κανείς όμως δεν θα μπορούσε να φανταστεί πως αυτός ο δυνατός, δυο μέτρα άντρας, με το γνώριμο επιβλητικό και αυστηρό παρουσιαστικό, μας κάλεσε εδώ, στη γενέτειρά του για να του πούμε το στερνό αντίο. Φαντάζει απίστευτο, κι όμως αληθινό.
Ας είναι καλοτάξιδος.
Σύντροφε Γιώργο,
Πολλοί από εμάς σε γνωρίζουμε από τη δεκαετία του ΄60, φοιτητές στην Ιταλία που από τότε κι ακόμη πριν, όπως και σήμερα, το ελληνικό κατεστημένο εξανάγκαζε τα παιδιά του λαού να φεύγουν στην ξενιτιά για να σπουδάσουν. Με κόπους και θυσίες, των ίδιων και των οικογενειών τους.
Ένας απ’ αυτούς ήσουν κι εσύ. Φοιτητής και παράλληλα εργαζόμενος. Δημιούργησες οικογένεια στα ξένα έχοντας στο πλευρό σου την διαλεχτή σου Στάλω, αποκτώντος δύο λεβέντες γιούς που σήμερα σε κατευοδώνουν. Αφήνεις όμως ανεξίτηλο και το αντρίκιο αποτύπωμά σου στον αντιφασιστικό αγώνα κατά της Χούντας την περίοδο 1967-74. Με διαμορφωμένη ήδη μια στέρεα αριστερή συνείδηση, δεν δίστασες ούτε λεπτό να ενεργοποιηθείς από την αρχή, μπαίνοντας στον αγώνα πάντα στην πρώτη γραμμή. Όχι ανέξοδα, όχι χωρίς θυσίες, αλλά με κόστος.
Και η προσχώρησή σου στο ΑΜΕΕ, όπου αναδείχτηκες σε σημαντικό στέλεχός του, ήταν μια απόφαση συνειδητή. Έτσι τίμησες την πορεία σου με αγωνιστικότητα, με ήθος, εντιμότητα και συνέπεια στα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις σου, με βαθιά πίστη και περήφανος για τις ιδέες σου που δεν μουτζούρωσες ποτέ ως το τέλος της ζωής σου.
Εκλέχθηκες πρόεδρος του Δημοκρατικού Συλλόγου «Μακρυγιάννης» στην Πάρμα, όπου και σε θυμάμαι να προεδρεύεις στη μεγάλη εκδήλωση στην κεντρική αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου τη βραδιά του Πολυτεχνείου, τον Νοέμβρη του1973.
Σε θυμάμαι ακόμη εκλεγμένο αντιπρόσωπο στο Γ΄ Πανευρωπαϊκό Συνέδριο στην Κοπεγχάγη το Γενάρη του ΄71 και την αγωνιστική σου στάση μαζί με τους άλλους αντιπροσώπους του ΑΜΕΕ να υπερασπίζεστε τις απόψεις και τα ιδανικά μας.
Σε θυμάμαι ακόμη όταν η ιταλική Ασφάλεια μας συνέλαβε στο Κέντρο της Πάρμας για τη δράση μας.
Κι ακόμη, πάντα στην πρώτη γραμμή σε όλες τις μαχητικές διαδηλώσεις στις πόλεις της Ιταλίας. Από το Μπάρι, τη Ρώμη, τη Φλωρεντία, την Πάρμα, το Μιλάνο και αλλού.
Ο δικός μας άνθρωπος που αποχαιρετούμε σήμερα δεν ήταν ένας τυχαίος αγωνιστής . Αποτέλεσε μια σταθερά του αντιφασιστικού κινήματος στην Ιταλία, που μόνο η παρουσία του ενέπνεε σιγουριά κι εμπιστοσύνη στους νεώτερους αγωνιστές. Σεβαστός στους Έλληνες και Ιταλούς αντιφασίστες για την αυστηρή κρίση του και αγαπητός και απολαυστικός με τη λαϊκότητά και το καυστικό και ειρωνικό πολλές φορές χιούμορ.
Σήμερα τραβάει γι’ αλλού…
Σύντροφε Γιώργο,
Εμείς, οι σύντροφοι, οι συναγωνιστές και οι φίλοι σου θα σε θυμόμαστε πάντα. Θα ξέρουμε πως ξεκουράζεσαι εδώ, σ’ αυτά τα ιστορικά και ηρωικά μέρη, ανάμεσα στις βουνοκορφές του Ελικώνα και του Κιθαιρώνα, τις μαγευτικές πλαγιές και τις κοιλάδες της Βοιωτίας που τόσο αγάπησες και θα αγναντεύεις, σχολιάζοντας με το αμίμητο στυλ σου, τα γενόμενα.
Και σήμερα – Τι σύμπτωση! Το απριλιάτικο τοπίο που θα σε δεχτεί είναι πιο όμορφο! «Για δες καιρό που διάλεξε…»!
Θα μας λείψεις αφάνταστα. Και ξέρω πώς φεύγεις κουβαλώντας ένα παράπονο, ένα βάρος, όπως όλοι οι αγωνιστές της Αριστεράς της ήττας. Τα συζητήσαμε, άλλωστε και την τελευταία φορά.
Κάτι όμως αφήνεις κι εσύ πίσω σου, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι πριν από σένα: Μια μικρή σπορά. Και είναι οι ιδέες σου, είναι το παράδειγμά σου. Ας ελπίσουμε πως κάποτε θα καρποφορήσουν. Και μόνο τότε θα κόψεις τη μουρμούρα και την γκρίνια…
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
Τα πιο θερμά συλλυπητήρια στην αξιολάτρευτη μας Στάλω, στον Μπάμπη, στον Νίκο και τους άλλους συγγενείς.
Στέλιος Μανούσακας
Θα θυμόμαστε τη μορφή σου
Λίγοι από εμάς ήξεραν τον Γιώργο Μπούκα από παλιότερα, οι περισσότεροι τον γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια. Τον συναντούσαμε συνήθως στη Θήβα. Στην Αθήνα δεν κατέβαινε εύκολα, τον κούραζε πολύ η οδήγηση τη νύχτα, όπως μας εξηγούσε. Μας ήταν από την πρώτη στιγμή πολύ αγαπητός και οικείος. Άνθρωπος που η μορφή του έδειχνε αμέσως ποιος ήταν. Πάντα σοβαρός, θα λέγαμε αυστηρός, με πολύ αγάπη μέσα του, ειδικά για τους νεότερους ανθρώπους. Η παρουσία του, δυνατή και επιβλητική, στιβαρή. Δεν έλεγε πολλά και άσκοπα λόγια, απλός στις κουβέντες και τις παρατηρήσεις του. Έδειχνε πάντα τη διάθεσή του να βάζει πλάτη, όπου θεωρούσε ότι πρέπει, χωρίς ποτέ να φαίνεται ο ίδιος.
Μας πήρε τηλέφωνο λίγο καιρό πριν φύγει από τη ζωή. Μας είπε ότι δεν πάει καλά η υγεία του, αν και ακουγόταν πολύ ήρεμος και μάλιστα γελαστός και χαρούμενος. Μας είπε ότι θέλει να μας παραδώσει κάποια βιβλία και υλικό από το αρχείο του. Για μια φορά ακόμα, μας δίδασκε με τη σοβαρή του στάση.
Βρεθήκαμε στη Θήβα πριν λίγες βδομάδες. Τα είπαμε, μας έδωσε το υλικό και μαζί μια προσφορά από το υστέρημά του, όπως πάντα. Μας είπε μάλιστα ότι αγοράζει δυο φύλλα του Δρόμου. Το ένα το κρατά εκείνος και το άλλο το βάζει σε ένα φάκελο και το ταχυδρομεί στο γιο του τον Νίκο, στην Κύπρο. Γράψαμε κι ένα ευχαριστήριο μετά, στον Δρόμο: «Η ΚΟΕ θεωρεί πολύ τιμητική την υποστήριξη από τέτοιας ποιότητας ανθρώπους». Το εννοούσαμε μέχρι κεραίας.
Γιώργο, σε αποχαιρετίσαμε προχθές στον όμορφο τόπο σου που τον έλουζε ο ήλιος. Όσοι σε γνωρίσαμε, θα θυμόμαστε πάντα με απέραντο σεβασμό και αγάπη τη μορφή σου και τη στάση σου. Καλή δύναμη στους αγαπημένους σου, στη Στάλω, τον Νίκο και τον Μπάμπη.
Οι σύντροφοί σου από την ΚΟΕ και τον “Δρόμο”
