του Στάθη Δ. Σταυρόπουλου
Επανέρχομαι στο θέμα των εργαζομένων της Ελευθεροτυπίας που περιμένουν δέκα χρόνια τώρα τα δεδουλευμένα και τις αποζημιώσεις τους, διότι το θέμα αφορά όλους τους εργαζόμενους της χώρας.
Το 2010 η εφημερίδα έκλεισε. Περίπου 850 άνθρωποι έχασαν τη δουλειά τους, εκατοντάδες οικογένειες βρέθηκαν στον αέρα. Έκτοτε, κάποιοι συνάδελφοι βρήκαν αλλού δουλειά (με όρους εργασίας που συνεχώς επιδεινώνονται), άλλοι έμειναν άνεργοι (και είναι ακόμα), άλλοι άλλαξαν επάγγελμα και κάποιοι, δυστυχώς, πέθαναν.
Η μόνη ελπίδα να πάρουν οι εργαζόμενοι μέρος (πολύ μικρό) των δικαιωμάτων τους, ήταν η εκποίηση των ακινήτων της πτωχευμένης «Χ. Κ. Τεγόπουλος», ήτοι το κτίριο της Μίνωος και το ακίνητο στο Κορωπί. Όπερ, εις ό,τι αφορά το ακίνητο της Μίνωος, και εγένετο.
Στο μεταξύ είχε συνταχθεί ο κατάλογος των χρημάτων που θα έπαιρνε ο κάθε εργαζόμενος. Για παράδειγμα αν ένας εργαζόμενος εδικαιούτο 100.000 ευρώ (δεδουλευμένα και αποζημίωση) θα ελάμβανε «προνόμιο» 40.000 και απ’ αυτά το 25%, ήτοι 10.000 ευρώ. Από τα 100 στα 10 δηλαδή!
«Προνόμιο», σε αυτή την άθλια γλώσσα, σημαίνει ό,τι απομένει μετά από το «κούρεμα» που σου κάνουν, λες και σου κάνουν χάρη που σου δίνουν ό,τι απομένει.
Όπως και να ‘χει, μετά από δέκα χρόνια αναμονής (και για πολλούς αγωνίας) έφθασε η στιγμή να γίνει η διανομή αυτών των λίγων χρημάτων σε ανθρώπους που οι περισσότεροι τα είχαν ανάγκη ή πολύ μεγάλη ανάγκη. Αμ, δε!
Οι Τράπεζες «Πειραιώς» και «Άλφα» προχώρησαν σε ανακοπή αυτής της διανομής (παρ’ ότι τα λεφτά γι’ αυτές, ελάχιστα) προβάλλοντας τη δική τους προτεραιότητα έναντι των εργαζομένων επί του εκπλειστηριάσματος της Μίνωος.
Βεβαίως, αυτό το έκαναν καταχρηστικώς, εναντίον του κοινού περί δικαίου αισθήματος και παρά τα χρηστά συναλλακτικά ήθη. Είχαν όμως «πάτημα» για να εκδηλώσουν την αναλγησία και τον αμοραλισμό τους.
Το 2015 με νόμο της κυβέρνησης Τσίπρα (τον 4335), που υπερψηφίσθηκε από τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, η προτεραιότητα στις απαιτήσεις για τις αποζημιώσεις αφαιρείτο από τους εργαζόμενους (που ήταν ως τότε) και δινόταν στις Τράπεζες, όπως ισχύει σήμερα. Όμως, η υπόθεση των εργαζομένων της Ελευθεροτυπίας εκαλύπτετο και καλύπτεται από τον παλιό νόμο (όταν συνέβη η πτώχευση) κι όχι από τον τρέχοντα νόμο Τσίπρα (4335/2015), αναδρομική ισχύ (!) του οποίου διεκδικούν οι Τράπεζες.
Η υπόθεση θα πάει τώρα στον Άρειο Πάγο και θα τελεσιδικήσει σε 4-5 ή και 10 χρόνια με κάποιους ακόμα εργαζόμενους να έχουν πεθάνει στο μεταξύ και πολλούς άλλους να μην μπορούν να ανακουφίσουν τη μιζέρια τους, έστω και κατ’ ελάχιστον.
***
Αυτό είναι, συνοπτικώς το χρονικό αυτής της ιστορίας (που αγγίζει χιλιάδες εργαζομένων που έχουν βρεθεί ή θα βρεθούν σε αυτήν τη θέση). Βγαίνουν όμως και ορισμένα συμπεράσματα: Οι Τράπεζες, κι εν προκειμένω, η Πειραιώς και η Άλφα, που έχουν επανειλημμένως επανακεφαλαιοποιηθεί από όλους μας, ζητούν πέρα από κάθε αίσθημα κοινότητας, και την τελευταία ρανίδα του αίματος που μπορούν να ρουφήξουν. Οι Τράπεζες αυτές (ανίκανες να συνέλθουν από τις αλλεπάλληλες κρίσεις) απειλούν σπίτια και ληστεύουν δικαιώματα, ανήκοντας ήδη οι ίδιες σε ξένα funds.
Όμως, το συγκλονιστικό σε αυτήν την υπόθεση είναι η αδυναμία μας να αντιδράσουμε ως πολίτες, ως φορείς, ως κόμματα (όσα είναι φιλολαϊκά). Μάλιστα, όσα κόμματα αντέδρασαν στην τυραννία των Τραπεζών (και των μνημονιακών κομμάτων που τις προστατεύουν) ή διαλύθηκαν από τον ίδιο τον λαό στις εκλογές, ή παραμένουν καθηλωμένα (πάλι από τον λαό) στην εκλογική τους επιρροή.
Προσέτι, σκέψεις να πιεσθούν οι Τράπεζες με ανάληψη των καταθέσεων (από όσους έχουν) ή πάγωμα της καταβολής δόσεων απ’ όσους χρωστάνε (όλοι), δεν έχουν κανένα πέρασμα στην κοινωνία, είτε λόγω κακού προηγούμενου («δεν πληρώνω-δεν πληρώνω»), είτε διότι πολλοί άνθρωποι δεν μπαίνουν πια καν στον κόπο να σκεφθούν πέρα από τα κυρίαρχα στερεότυπα. Κούραση, απογοήτευση, υποταγή.
Τέλος, οι ίδιοι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι εργαζόμενοι. Καμιά ικανότητα (ίσως, ούτε καν πρόθεση) συλλογικής αντίδρασης. Κατά μόνας, ή κατά μικρές ομάδες επιπέδου παρέας, κάποια κείμενα στο fb και πέραν τούτου – ου!
Κι όμως! Αν αντιδράσουμε, αν υπερφαλαγγίσουμε εκείνους που σκέφτονται σαν να είναι τράπεζες οι ίδιοι, υπάρχει η δυνατότητα αυτοί οι γίγαντες με τα πήλινα πόδια (οι τράπεζες), αυτοί οι γίγαντες με μυαλό νάνου (οι τράπεζες), να κάνουν πίσω.
Φωνή λαού, οργή Θεού.
Από την άλλη, είναι φανερό ότι την αναλγησία των Τραπεζών συναγωνίζεται ο αμοραλισμός των κυβερνήσεων (και η αδιαφορία της Δικαιοσύνης).
Την ίδια ώρα που οι Τράπεζες κινούνται στα όρια μιας εκτός νόμου ερμηνείας του νόμου (χωρίς ουδείς εισαγγελέας να ευαισθητοποιείται) η κυβέρνηση Μητσοτάκη μοιράζει (όπως έκανε και η κυβέρνηση Τσίπρα) τα λεφτά των φορολογουμένων σε λαθρόβια έντυπα, αλλά και στον «επίσημο» Τύπο κατά το δοκούν.
Με το πρόσχημα της διανομής της διαφήμισης στην πραγματικότητα διαμορφώνεται η εξάρτηση του αγαθού της πληροφόρησης με όρους θεσμικής μαφίας.
Έτσι λοιπόν, οι εργαζόμενοι πληρώνουν τις τράπεζες για να τους τρώνε τα σπίτια ή τις αποζημιώσεις, ενώ ταυτοχρόνως πληρώνουν (μέσω της κυβέρνησης με τους φόρους τους) τον Τύπο να κρατάει το στόμα του κλειστό για κάτι τέτοια φαινόμενα.
(Οι περιπτώσεις που ο Τύπος «σκούζει» είναι όταν ρίχνεται στη μοιρασιά, αναλόγως αν βρίσκεται στη συμπολίτευση ή την αντιπολίτευση). Αλλά ακόμα κι έτσι, η ομερτά για τις Τράπεζες σπανίως ρηγματώνεται.
***
Τέλος, για όλα αυτά ούτε ο κ. Μητσοτάκης, ούτε ο κ. Τσίπρας, ούτε η κυρία Γεννηματά φέρουν κάποια προσωπική ευθύνη. Πολιτικοί είναι οι άνθρωποι, μνημονιακοί πολιτικοί, απλώς υπερψηφίζουν από κοινού «σκληρούς νόμους, αλλά νόμους» εναντίον εκείνων που τους ψηφίζουν.
Και τους ξαναψηφίζουν.
