Πού είναι, επιτέλους, ο Σουλτς; Χάθηκαν το τελευταίο διάστημα οι πανηγυρισμοί των εγχώριων φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ για τη δυναμική του υποψήφιου καγκελάριου των Σοσιαλδημοκρατών, που τάχα θα καταφέρει να επικρατήσει της Μέρκελ – και έτσι θα συμβάλει στην «αλλαγή των συσχετισμών στην Ευρώπη» κ.ο.κ.
Η πολυδιαφημισμένη «ένεση» του Σουλτς μάλλον ήταν… placebo. Αλλά δεν μπορεί να περιμένει κανείς και θαύματα (να πιστέψουν δηλαδή οι Γερμανοί ότι ο πρώην πρόεδρος της ευρωβουλής σηματοδοτεί… αντινεοφιλελεύθερη στροφή του SPD) όταν οι σοσιαλδημοκράτες συγκυβερνούν εδώ και χρόνια αρμονικότατα με τη Μέρκελ!
Οι τοπικές εκλογές της περασμένης Κυριακής στο κρατίδιο Σλέσβιχ-Χόλσταϊν ήταν η δεύτερη ψυχρολουσία που υπέστη το SPD, μετά από αυτήν του Σάαρλαντ [βλ. φύλλο 353]: έχασε πάνω από 3% σε σχέση με το 2012, ενώ το CSU της Μέρκελ σημείωσε μικρή μεν, αλλά άνοδο. Οι Πράσινοι, παραδοσιακά ισχυροί στο κρατίδιο, κατάφεραν να συγκρατήσουν τις δυνάμεις τους, ενώ οι Ελεύθεροι Δημοκράτες (FDP) επιβεβαίωσαν την τάση ανόδου τους. Οι Πειρατές είδαν τον εφιάλτη του Σάαρλαντ να επαναλαμβάνεται αφού, όπως κι εκεί, σχεδόν εξαφανίστηκαν. Τέλος, τα δύο «ακραία» κόμματα είναι και δεν είναι ευχαριστημένα: η μεν Αριστερά, ισχνή στο συγκεκριμένο κρατίδιο, δυνάμωσε – χωρίς όμως να μπορέσει να σπάσει το φράγμα του 5%. Η δε ξενοφοβική και ευρωσκεπτικιστική «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD) ξεπέρασε το 5%, αλλά… μέχρις εκεί – επιβεβαιώνοντας, όπως συνέβη και στο Σάαρλαντ, ότι ο υποτιθέμενος μπαμπούλας γαβγίζει αλλά δεν δαγκώνει.
Έτσι αυτό το δεύτερο μεγάλο τεστ πριν τις εκλογές του Σεπτεμβρίου επιτείνει τη γκρίνια στο SPD, και δίνει ανάσα στη Μέρκελ. Δεδομένου όμως ότι η επιτυχία της είναι σχετική (με τίποτα δεν θα ξαναπιάσει το 41,5% που είχε λάβει στις ομοσπονδιακές εκλογές του 2013), όλες οι πτέρυγες της γερμανικής πολιτικής σκηνής αρχίζουν να αναπροσαρμόζουν τα σχέδιά τους και τη ρητορική τους. Έτσι, όλο και συχνότερα πλέον οι αναλυτές μιλούν για την πιθανότητα να συνεχιστεί και μετά το Σεπτέμβρη, θέλοντας και μη, ο «μεγάλος συνασπισμός» των χριστιανοδημοκρατών με τους σοσιαλδημοκράτες – φυσικά υπό την ηγεσία της Μέρκελ. Αλλά ποιος ξέρει; Ίσως κι αυτό να θεωρηθεί τελικά από τους εγχώριους παραμυθάδες «αλλαγή των συσχετισμών στην Ευρώπη»!
