Του Γιώργου Γιαλούρη
Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις, τι θα γίνω, άνθρωπος θα γίνω, όχι, όχι, δεν εννοούμε αυτό, πολιτικό ον και μαλακίες, άσε αυτά τα Αριστοτελικά για το σχολείο, τι δουλειά θα κάνεις, εργασία, απασχόληση, τι θα κάνεις ρε παιδί μου, με τι θ’ απασχολείσαι, να, κοίτα, ξέρω ’γώ, λεφτά εγώ θέλω να βγάζω, έτσι μπράβο, τώρα μιλάς σωστά, πόσα λεφτά, πολλά λεφτά, το βασικό είναι να βγάζεις πολλά λεφτά, εντάξει χρήματα, πιο δόκιμη λέξη, ταιριάζει καλύτερα σ’ ένα λογοτεχνικό περικείμενο, διαφορετικό ειδικό βάρος, οκ, πάμε, λεφτά λοιπόν, λεφτά να βγαίνουν να γίνεις πλούσιος, κι όταν τα καταφέρεις, θα ντύσεις μ’ έναν ιδεολογικό μανδύα τις επιλογές σου, θα είσαι ας πούμε υπέρμαχος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και των ατομικών ελευθεριών, με άλλα λόγια θα έχεις μότο το ότι όσοι δεν βγάζουνε παρά, δεν είναι έξυπνοι αρκετά, θα είσαι δηλαδή ένα δεξιό καθαρματάκι, αν όμως αισθανθείς και λίγο τύψεις για τα λεφτά που βγάζεις και θέλεις έναν τρόπο να απενοχοποιηθείς, θα γίνεις ένα αριστερό, προοδευτικό καθαρματάκι και θα μιλάς για τα δικαιώματα των φτωχών από το εξοχικό σου, στις Σπέτσες ας πούμε, τυχαίο το παράδειγμα, ή θα μιλάς για τις στρεβλώσεις του καπιταλισμού ενώ εσύ θα κολυμπάς στο χρήμα, αχ, τι ωραία να μιλάς για καπιταλισμό ανοίγοντας ένα Merlot για να συνδυάσεις τις επιθετικές του τανίνες με βιολογικά μήλα pink lady πασπαλισμένα με κανέλα, τα pink lady αρέσουν πολύ στον καπιταλισμό, και άμα είσαι στα κέφια, αποκομμένος πλήρως από την πραγματικότητα, ξεφεύγεις ολίγον τι και μιλάς για τους «από τα κάτω», για δημοκρατίες, πράσινες αναπτύξεις, για σύγχρονα, προοδευτικά εργαλεία, για οικολογία, να φτιάξουμε ρε παιδί μου έναν ωραίο «Κόσμο», αχ, αυτός ο κόσμος, τι καλά να ήταν ωραίος αυτός ο κόσμος, αλλά δεν είναι ωραίος και δεν είναι ένας, είναι πολλοί οι κόσμοι διότι άλλον κόσμο βιώνεις όταν περιμένεις στις 05:30 το πρωί το 171 στη στάση χωμένος στο μπουφάν που φοράς όλον τον χειμώνα και άλλον όταν ψωνίζεις μανικετόκουμπα στα σοκάκια του Φίλιππου του Δεύτερου στο Λουξεμβούργο, κάθε μανικετόκουμπο και μερικές χιλιάδες ψήφοι, ψηφίστε στις ευρωεκλογές, ασκείστε το δημοκρατικό σας δικαίωμα, διακυβεύονται πολλά, είναι πολλά τα μανικετόκουμπα, οι αγορές του Λουξεμβούργου και των Βρυξελλών πρέπει να ζήσουν, το όραμα της ενοποιημένης Ευρώπης πρέπει να παραμείνει ζωντανό κι ας μην μείνει ζωντανός ούτε ένας Ουκρανός, ξέρετε, σ’ εκείνη τη χώρα που τους αρπάζουν από τις στάσεις λεωφορείου και τους στέλνουν στα χαρακώματα, τους πετάνε στη λάσπη πλάι στις οβίδες των 155 χιλιοστών και τα stinger manpads, αυτά ντε που ξάφρισαν από τα ελληνικά νησιά, ζήτω η ελληνοτουρκική φιλία, βυθίζονται οι άνθρωποι στη λάσπη και κοιτούν ψηλά, όχι αναζητώντας τη σωτηρία, αλλά ψάχνοντας για drones, αξίζει όμως, αξίζει να διαμελίζονται κάτι εκατοντάδες χιλιάδες Σλάβοι εκεί πέρα για να ψωνίζουν κάποιοι από εδώ μανικετόκουμπα, διότι κυρίως απαιτείται ευπρέπεια όταν αγορεύεις για την κλιματική αλλαγή, απαιτείται εμπειρία, πολιτική παιδεία, ωριμότητα και λεφτά, πολλά λεφτά, κάτι δισεκατομμύρια, καραβιές ολόκληρες, ευτυχώς τουλάχιστον είναι ηλεκτρονικές καραβιές, αλλιώς θα πληρώναμε και τα ναύλα, τα πληρώνουμε όλα, πληρώνουμε και τις οβίδες, πληρώνουμε και τα μανικετόκουμπα. Και τους ψηφίζουμε. Γιατί εδώ την ψήφο μας τη σεβόμαστε. Εδώ γεννήθηκε η τυραννία δημοκρατία.
