Από το 1999 η Βολιβία, μετά από δεκαετίες στρατιωτικών καθεστώτων ή «δημοκρατιών» made in USA, μπήκε σε μία φάση μεγάλων αγώνων και εξεγέρσεων. Σύμβολο της αναταραχής αποτέλεσε η Κοτσαμπάμπα, μια μεγάλη επαρχία της χώρας που συγκλονίστηκε από το κίνημα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού.
Δεκαπέντε χρόνια μετά, μια βδομάδα πριν, η λαϊκή παράταξη των Μοράλες-Λινέρα (προέδρου και αντιπροέδρου της χώρας) πέτυχε μια ακόμα μεγάλη εκλογική νίκη με το εντυπωσιακό 61% να μην αφήνει περιθώριο για το ρίζωμά της στο λαό της Βολιβίας. Παρ’ όλο που βρέθηκε αντιμέτωπη με κάθε είδους μηχανορραφίες και επιθέσεις που εξυφάνθηκαν στο εξωτερικό και το εσωτερικό της χώρας.
Η Βολιβία δείχνει ότι τα κοινωνικά κινήματα μπορούν να εισβάλλουν στην πολιτική σκηνή, μπορούν να ενωθούν με τις πολιτικές απελευθερωτικές προτάσεις και τον πολιτικό αγώνα, συναρθρώνοντας ένα πραγματικό πολιτικό ρεύμα-κίνημα μεγάλων αλλαγών. Στη βάση κεντρικών στόχων που μπορούν να εμπνεύσουν ευρύτατα κοινωνικά στρώματα.
Δείχνει, ακόμα, ότι το αίτημα και η πράξη της δημοκρατίας, της πραγματικής δημοκρατίας, είναι σήμερα κορυφαίο, είναι στο κέντρο των σύγχρονων αγώνων και κινημάτων για απελευθέρωση και χειραφέτηση.
Η Βολιβία δείχνει ότι ένα κόμμα που δεν υπάρχει για τον εαυτό του, που δεν υπάρχει όπως τα κόμματα που γνωρίζουμε αλλά είναι ένα «Πολιτικό εργαλείο για την κυριαρχία των λαών» (αυτό τον περίεργο τίτλο έχει το κόμμα του Έβο Μοράλες), μπορεί να χρησιμεύσει στη μετάβαση σε μια διαφορετική κοινωνική οργάνωση.
Δείχνει, δηλαδή, κάτι που πρόσφατα επισήμαναν και κάποιοι άλλοι «καθυστερημένοι ιθαγενείς», ότι «τα σύγχρονα υποκείμενα σε ολόκληρο τον κόσμο είναι ιδιότυπα κινήματα που συγκροτούν ρεύματα, μέτωπα, κυβερνήσεις που βρίσκονται σε μια διαρκή ανατροφοδότηση και σχέση. Η Αριστερά του 21ου αιώνα έχει και θα έχει περισσότερο τη μορφή του κινήματος (του πολιτικού κινήματος) και ευρύτατων επάλληλων δικτυώσεων των κοινωνικών χώρων και κινήσεων που ενεργοποιούνται και αποκτούν υπόσταση σε ένα σχέδιο κοινωνικής και εθνικής σωτηρίας από τους στραγγαλισμούς διεθνών μεγα-παικτών και εγχώριων ελίτ».
Η Βολιβία, και η Λατινική Αμερική γενικότερα, δείχνουν ακόμα ότι η δύναμη ενός περιφερειακού διεθνισμού στη βάση κοινών συμφερόντων, αξιών και προοπτικής, μπορεί να ραγίσει την κυριαρχία που απολαμβάνουν τα γεράκια των αγορών, των τραπεζών και του χρήματος.
Μπορούμε να ξεπατικώσουμε τα μηνύματα της Κοτσαμπάμπα; Θέλουμε να αντιγράψουμε εύκολα την εμπειρία της Βολιβίας; Μιας χώρας στην άλλη άκρη του πλανήτη, με τη δική της ιστορία, με τις έντονες ιδιομορφίες της και τις «παράξενες» ιθαγενικές της κουλτούρες. Προφανώς όχι. Παρ’ όλα αυτά, κάτι λέει ο μύθος για μας. Κάτι έχει να μας πει το σύνθημα «Πατρίδα Ναι-Αποικία Όχι» με το οποίο χιλιάδες πολίτες πανηγύρισαν τη νίκη τους.
