Η Αναδιάρθρωση, του Χρέους βεβαίως, δεν αποτελεί απλά μια οικονομική διεργασία. Εγκαινιάζεται με τη διαδικασία αυτή ένα νέο πλαίσιο πολιτικών εξελίξεων, επικαιρότητας και επικοινωνιακής τακτικής. Με αυτήν ανοίγει ένας νέος πολιτικός κύκλος. Η Αναδιάρθρωση του Χρέους διαδέχεται το Μνημόνιο.
Όπως το Μνημόνιο όρισε ένα νέο πολιτικό πλαίσιο εξελίξεων, έτσι τώρα η Αναδιάρθρωση θα ορθώσει το δικό της. Το Μνημόνιο ενορχηστρώθηκε με μαεστρία από την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, χωρίς να το καταλάβει η κοινωνία. Πέρασε, βέβαια, τις δυσκολίες της αρχικής φάσης που κινδύνεψε να ανατραπεί. Στη συνέχεια το διαχειρίστηκε μέσα από το «σώζουμε τη χώρα» και τον πόλεμο ενάντια στις συντεχνίες.
Παράλληλα, είχαμε μαζική και ραγδαία συνειδητοποίηση. Αναπτύχθηκε μεγάλη αμφισβήτηση, μαζικό κίνημα με εκρηκτικές αντιδράσεις που έφθασε στο σημείο να ταρακουνήσει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Και αυτό ήταν το όριο του κινήματος. Αυθόρμητο, χωρίς την αναγκαία πολιτικοποίηση – πολιτικό στόχο και ασυντόνιστο.
Η είσοδος στο νέο πολιτικό πλαίσιο που ορίζει η Αναδιάρθρωση μοιάζει λίγο με την είσοδο στο πλαίσιο του Μνημονίου. Ο Γ.Α.Π. διαχειρίστηκε έως τώρα τη μετάβαση αυτή απερίσπαστος και έχοντας πλεονεκτήματα. Αλλά υπάρχουν και μεγάλες διαφορές. Δεν υπάρχει πλέον η νομιμοποιητική βάση στην κοινωνία, λόγω της χρεοκοπίας του Μνημονίου. Το «σώσαμε τη χώρα», τη χώρα με το Μνημόνιο ηχεί ψεύτικο και αναληθές. Αυτό που μένει είναι ο κυνισμός του Γ.Α.Π.: «Χρωστάμε και θα πληρώσουμε». Η δουλεία του χρέους για 10ετίες δεν μπορεί να αποτελέσει μια μεγάλη οραματική ιδέα.
Άρα, με την αποτυχία του Μνημονίου και την έλλειψη κάθε νομιμοποιητικής δύναμης δημιουργείται ένα μεγάλο πολιτικό κενό. Η είσοδος στο πολιτικό πλαίσιο της Αναδιάρθρωσης γίνεται με φόντο τις μη διαχειρίσιμες πολιτικές εξελίξεις. Γι’ αυτό και τα σενάρια και τα μαγειρέματα πάσης φύσεως, γι’ αυτό και εμφανίζονται στο προσκήνιο πολλοί και διάφοροι. Όλοι στην αφετηρία, Σημίτης, Παπαδόπουλος, Καραμανλής και βλέπουμε…
Από την άλλη μεριά, για τον αντισυστημισμό, ανοίγει περίοδος που τα πράγματα δυσκολεύουν. Χρειάζεται πολιτική θέση, οπτική, πολιτικός αγώνας και ουσιαστική τοποθέτηση για τη διέξοδο της χώρας.
Γύρω από την αντισυστημική προοπτική διαμορφώνονται θεμελιώδης διεργασίες. Ειδικότερα:
1. Οι πολλοί, οι από κάτω, ζητούν άλλη διέξοδο. Το ζητούν με πολλούς τρόπους.
2. Η αμφισβήτηση και οι διεργασίες που γέννησε μένουν μετέωρες, απομακρυσμένες από τα υπάρχοντα πολιτικά μορφώματα, ενώ γίνονται και βήματα αυτόνομης παρουσίας τους. Το πλαίσιο της Αναδιάρθρωσης ζητά πιο μεγάλη συνειδητοποίηση και προτάσεις διεξόδου. Ακόμα και οι πιο πρωτοπόρες συμβολές, τα πιο φωτισμένα μυαλά, μοιάζουν να έχουν σιγήσει, ή να συναισθάνονται πως χρειάζονται πιο συνολικές απαντήσεις και σχέδια.
3. Η Αριστερά καλείται να σοβαρευτεί, βαθιά και εν εκτάσει. Αυτά που είναι αυτονόητα πρέπει να γίνουν ακαριαία, αστραπιαία. Π.χ. η ενότητα. Να εγκαταλείψει τους αυτοκεντρισμούς, τους κοντόθωρους υπολογισμούς. «Εγώ» πάνω από όλα, πάνω από τους άλλους, πάνω από το κίνημα, πάνω από τη χώρα. Αυτά θα «πιάσουν τοίχο» πολύ γρήγορα, ακόμα κι αν η φθορά του ΠΑΣΟΚ τροφοδοτήσει με εκλογικούς πόντους τους πάντες…
Έρχεται πολύμορφο τσουνάμι…
