Μόλις τρεις μήνες μετά τον «σεισμό» του Μνημονίου και οι εξελίξεις τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Η κυβέρνηση, βέβαια, διαθέτει το προνόμιο να κατεδαφίζει, ενώ η κοινωνία έχει να χτίσει αναχώματα, πράγμα πιο χρονοβόρο. Το πεδίο των αντιθέσεων έχει γενικευτεί και πλέον η καθημερινότητα περιγράφεται μόνον σε ορολογία πολεμική: Σενάρια και διαρροές, ξένοι απεσταλμένοι, κρατική προπαγάνδα, βομβαρδισμός με νομοσχέδια, στοχοποίηση ενόχων, μετά διάλογος (κάτι σαν τελευταία επιθυμία) και προσχηματικές διαπραγματεύσεις, μηχανορραφίες, λοιδορία του αντιπάλου και τελικά επιστράτευση, η σκληρή, αλλά πάντα αναγκαία εκκαθάριση των εχθρών, προς παραδειγματισμό και των υπολοίπων. Με διαδοχικές στοχευμένες κινήσεις απέναντι σε κάθε κοινωνική ομάδα, το χρήμα μαζεύεται και ρέει εκεί που πρέπει, ενώ τα ολιγο-μονοπωλιακά προνόμια νομοθετούνται και εξασφαλίζονται.
Αυτή η περιγραφή υπολείπεται, ωστόσο, από την απεικόνιση της πραγματικότητας, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα… Τελευταία, η κυβέρνηση, ενθαρρυμένη από την αδυναμία των απεργιακών κινητοποιήσεων και τη στασιμότητα των κοινωνικών αγώνων (μιας κοινωνίας ολοένα και πιο απελπισμένης και έντεχνα ενοχοποιημένης), βγαίνει στην αντεπίθεση. Τα… κλαψιάρικα του Λοβέρδου ήταν για την προηγούμενη φάση, τώρα εκτιμήθηκε ότι χρειάζεται πυγμή. «Τα μέτρα δεν είναι του ΔΝΤ, είναι δικά μας!» φωνάζουν με κάθε αφορμή οι υπουργοί και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Και από μια πλευρά έχουν δίκιο, καθώς σε φάση γενικευμένης εκποίησης, κοντά στους ξένους βγαίνουν να κερδοσκοπήσουν και οι εγχώριοι μαυραγορίτες, βλέπε υπόθεση ΔΕΗ…
Η νέα γραμμή ΠΑΣΟΚ είναι γραμμή ιδεολογικής σκλήρυνσης και περαιτέρω συντηρητικοποίησης, με τις ανάλογες συνέπειες φυσικά. Η απόφαση για κατά μέτωπο σύγκρουση με τους φορτηγατζήδες αυτό δείχνει. Η κυβέρνηση, αφού σχεδίασε και προκάλεσε την αντίδρασή τους -παραμένοντας επιδεικτικά ανυποχώρητη και στα ελάσσονα, αφού αδιαφόρησε για τις σοβαρές οικονομικές συνέπειες της απεργίας- τις οποίες φόρτωσε στις πλάτες των αντιπάλων της (καλοδεχούμενη, εξάλλου, μια τέτοια εξέλιξη στο πλαίσιο της πολιτικής επιλογής της διάλυσης των μεσοστρωμάτων του τουρισμού και του εμπορίου), μετά υποδαύλισε το αδιέξοδο και ανέμενε την οργή της μεσαίας τάξης να εκραγεί κατά των μισητών συντεχνιών. Δεν φαίνεται να έβγαλε πολλά. Ούτε η μεσαία τάξη, ούτε ο λαός, ούτε και οι πληττόμενοι στα νησιά τα έβαλαν με τους απεργούς.
Το νέο κυβερνητικό δόγμα που ξεδιπλώνεται, εν μέσω θέρους, είναι επίθεση σε όλα τα μέτωπα, πέντε επαγγελματικές κατηγορίες παίρνουν σειρά. Ο σχεδιασμός ανάκαμψης του ΠΑΣΟΚ (που ανά πάσα στιγμή, βέβαια, μπορεί να τιναχτεί στον αέρα), περιλαμβάνει τη διαπόμπευση των κοινωνικών ομάδων ως συντεχνιών και την εκδήλωση κοινωνικής εχθρότητας έναντι οποιουδήποτε σκεφτεί να αντισταθεί στην ισοπέδωσή του. Το ΠΑΣΟΚ, εναλλάσσοντας διαρκώς θεματολογία (βλ. δημοτικές εκλογές, ΔΕΗ, απογραφή, Ασφαλιστικό, Tύπος που θριαμβολογεί για τη μείωση των δαπανών -ακόμα και οι φοροφυγάδες της Μυκόνου έπαιξαν εδώ- δηλώσεις συμπάθειας των ξένων οίκων), καλά τα κατάφερε μέχρι τώρα!
Το θέμα είναι τι γίνεται από την πλευρά της κοινωνίας και της Αριστεράς. Την ώρα που το πεδίο των διεκδικήσεων διευρύνεται, ακόμη και για τα στοιχειώδη, η Αριστερά μοιάζει ανήμπορη, όταν ο στόχος ήταν αντίσταση στην εισβολή. Η κοινωνία δίνει μόνη της τη μάχη ενάντια στην εξοικείωση με την ήττα και τη θεσμοθετημένη αδιαφορία, όταν η χώρα είναι ήδη κατακτημένη. Αν, άμεσα, η Αριστερά δεν συγκροτήσει εναλλακτική πρόταση κοινωνικοπολιτικής διεξόδου, σύντομα ούτε η ίδια θα μπορεί να σταθεί.
Η νέα γραμμή ΠΑΣΟΚ είναι γραμμή ιδεολογικής σκλήρυνσης και περαιτέρω συντηρητικοποίησης, με τις ανάλογες συνέπειες φυσικά. Η απόφαση για κατά μέτωπο σύγκρουση με τους φορτηγατζήδες αυτό δείχνει. Η κυβέρνηση, αφού σχεδίασε και προκάλεσε την αντίδρασή τους -παραμένοντας επιδεικτικά ανυποχώρητη και στα ελάσσονα, αφού αδιαφόρησε για τις σοβαρές οικονομικές συνέπειες της απεργίας- τις οποίες φόρτωσε στις πλάτες των αντιπάλων της (καλοδεχούμενη, εξάλλου, μια τέτοια εξέλιξη στο πλαίσιο της πολιτικής επιλογής της διάλυσης των μεσοστρωμάτων του τουρισμού και του εμπορίου), μετά υποδαύλισε το αδιέξοδο και ανέμενε την οργή της μεσαίας τάξης να εκραγεί κατά των μισητών συντεχνιών. Δεν φαίνεται να έβγαλε πολλά. Ούτε η μεσαία τάξη, ούτε ο λαός, ούτε και οι πληττόμενοι στα νησιά τα έβαλαν με τους απεργούς.
Το νέο κυβερνητικό δόγμα που ξεδιπλώνεται, εν μέσω θέρους, είναι επίθεση σε όλα τα μέτωπα, πέντε επαγγελματικές κατηγορίες παίρνουν σειρά. Ο σχεδιασμός ανάκαμψης του ΠΑΣΟΚ (που ανά πάσα στιγμή, βέβαια, μπορεί να τιναχτεί στον αέρα), περιλαμβάνει τη διαπόμπευση των κοινωνικών ομάδων ως συντεχνιών και την εκδήλωση κοινωνικής εχθρότητας έναντι οποιουδήποτε σκεφτεί να αντισταθεί στην ισοπέδωσή του. Το ΠΑΣΟΚ, εναλλάσσοντας διαρκώς θεματολογία (βλ. δημοτικές εκλογές, ΔΕΗ, απογραφή, Ασφαλιστικό, Tύπος που θριαμβολογεί για τη μείωση των δαπανών -ακόμα και οι φοροφυγάδες της Μυκόνου έπαιξαν εδώ- δηλώσεις συμπάθειας των ξένων οίκων), καλά τα κατάφερε μέχρι τώρα!
Το θέμα είναι τι γίνεται από την πλευρά της κοινωνίας και της Αριστεράς. Την ώρα που το πεδίο των διεκδικήσεων διευρύνεται, ακόμη και για τα στοιχειώδη, η Αριστερά μοιάζει ανήμπορη, όταν ο στόχος ήταν αντίσταση στην εισβολή. Η κοινωνία δίνει μόνη της τη μάχη ενάντια στην εξοικείωση με την ήττα και τη θεσμοθετημένη αδιαφορία, όταν η χώρα είναι ήδη κατακτημένη. Αν, άμεσα, η Αριστερά δεν συγκροτήσει εναλλακτική πρόταση κοινωνικοπολιτικής διεξόδου, σύντομα ούτε η ίδια θα μπορεί να σταθεί.
Σχόλια
