«“Η κυβέρνηση δεν διαπραγματεύεται για το Ασφαλιστικό – παραμένει προσηλωμένη στη συμφωνία”, δήλωσε εκπρόσωπος του ΔΝΤ»
ΤΑ ΝΕΑ, Παρασκευή 28 Μαΐου 2010
Ακόμα κι αν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού και μετατόπισης της πολιτικής ατζέντας, τα νέα επεισόδια σκανδάλων, μιζών, εξεταστικών έρχονται σε μια στιγμή που εύκολα μπορεί να ξεφύγουν από τον έλεγχο ή την ενορχήστρωση και να εμπλακούν με τα κύρια ζητήματα.
Πιο συγκεκριμένα, σε μια στιγμή κρίσης και επιτήρησης, στην οποία έχει εκδηλωθεί η οργή και η εχθρότητα του κόσμου απέναντι στο σύνολο του πολιτικού κόσμου που οδήγησε τη χώρα στην σημερινή κατάσταση, είναι εντελώς παρακινδυνευμένο να ανασκαλίζονται υπαρκτές και καραμπινάτες υποθέσεις σκανδάλων (Βατοπέδι, Siemens) και να αναμένεται απλά η δημιουργία εντυπώσεων ή δυσκολιών ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα του δικομματισμού. Για τον απλούστατο λόγο, ότι πλάι στην ενδεχόμενη κλήτευση των δύο πρώην πρωθυπουργών «παίρνουν τα σκάγια» και τον Σαμαρά, ενώ μπορεί να εμπλακούν και τα εκδοτικά μεγαθήρια αν δεν είναι ήδη μπλεγμένα και το πράγμα να οδηγήσει τελικά σε άλλες περιπέτειες.
Ακόμα και αν επιχειρήσουν, «προστατεύοντας» τους Σημίτη και Καραμανλή να το «μαζέψουν», με στόχο να αποφύγουν τα χειρότερα, ποιος μπορεί με σιγουριά να πει ότι οι μεταξύ των (πολλών) εμπλεκομένων ανταγωνισμοί δεν θα ανοίξουν «στόματα» (όπως του Μαντέλη), προκαλώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις που θα επιταχύνουν εξελίξεις, προκαλώντας ακόμα και συνολική πολιτική αναμόρφωση.
Το καθεστώς εποπτείας, η νέα καθεστωτική φάση, η εισβολή ελεγκτών του ΔΝΤ, ο διορισμός «πρωθυπουργεύοντος» εκ μέρους του Ταμείου, ως επικεφαλής του «Ελληνικού Προγράμματος» με τι είδους πολιτικό προσωπικό και πολιτική ζωή προσιδιάζει; Θα μείνουν όλα όπως τα ξέραμε, απλά πιο αχνά και χωρίς αρμοδιότητες, ή θα γίνουν ευρύτερες αλλαγές;
Ο καθοριστικός παράγοντας για ό,τι συμβεί θα είναι η λαϊκή οργή και η ικανότητα να τιθασευτεί, να υποταχτεί.
Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, η Αριστερά δεν μπορεί να αρκεστεί στην καταγγελία της σκανδαλολογίας. Οφείλει να αναδείξει το κεντρικό πρόβλημα για οποιαδήποτε θετική εξέλιξη, που είναι η ακύρωση της συμφωνίας ΔΝΤ-Ε.Ε., η χρέωση αυτής της καταστροφής στο δικομματικό σύστημα και άρα η εκμετάλλευση ακόμα και των σκανδάλων για να υποδειχθεί η ευθύνη του πολιτικού προσωπικού. Όχι αποχή από τη σκανδαλολογία, αλλά να βγουν όλα τα «άπλυτα» στην φόρα, να καταλογιστούν ευθύνες, να συνδεθεί το νέο καθεστώς επιτροπείας της τρόικας με το δικομματισμό και την πολιτεία του, να γίνει κατανοητό στο λαό πως η κατάργηση της επιτροπείας δεν σημαίνει επαναφορά στο φαύλο δικομματικό σύστημα, αλλά άνοιγμα ενός άλλου δρόμου με κατοχυρωμένα για το λαό δικαιώματα και κατακτήσεις. Να φωτιστεί δηλαδή το μεγαλύτερο σκάνδαλο: Πώς και γιατί φτάσαμε στο ΔΝΤ, ποιοι και γιατί ψήφισαν και επικύρωσαν την επιλογή αυτή. Να λογοδοτήσουν όλοι όσοι καταδίκασαν τον τόπο, την οικονομία, τον εργαζόμενο λαό και τώρα τον βάζουν στο «γύψο» για ποιος ξέρει πόσα χρόνια και δεκαετίες.
Εκτός εάν η αντίσταση και η αλληλεγγύη του λαού οικοδομήσει ένα μεγάλο ευρύ Μέτωπο, γίνει ένας μεγάλος λαϊκός ξεσηκωμός –όσο γρηγορότερα τόσο καλύτερα-, ανοίξει ο δρόμος σε μια μεγάλη κοινωνική και πολιτική αλλαγή στον τόπο.
