Nταλίκες. Συμβαίνει μερικές φορές σε έναν επιμέρους κλάδο να συγκεντρώνονται αντιθέσεις και εκρηκτικές καταστάσεις που να σημαδεύουν την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα.
Στο χώρο των μεταφορών –που είναι νευραλγικός για την οικονομική δραστηριότητα– κατά καιρούς επιχειρήθηκαν είτε πρωτοποριακά για την εποχή τους σχέδια ιδιωτικοποίησης (θυμηθείτε την ΕΑΣ) είτε τώρα προωθήθηκε το «άνοιγμα» του επαγγέλματος κατά τις διατάξεις του περίφημου Μνημονίου. Ας κρατήσουμε, λοιπόν, αρχικά τη σημασία μιας αποφασιστικής απεργίας στο χώρο των μεταφορών. Η λυσσώδης αντιμετώπισή της από όλους τους μνημονιακούς και μιντιακούς φορείς δείχνει την εχθρότητα που είχε και έχει το μεγάλο κεφάλαιο και η τρόικα απέναντι στους αγώνες και τις απεργίες που «πονάνε» το σύστημα.
Νταλικιέρηδες. Είναι ιδιοκτήτες και εργαζόμενοι, ταυτόχρονα. Είναι ιδιοκτήτες που τους «μηδενίζουν» την περιουσία χωρίς καμιά αποζημίωση και τους ωθούν ουσιαστικά σε έξοδο από τους δρόμους εκτός κι αν λειτουργήσουν συμπληρωματικά προς μεγάλες εταιρείες και καρτέλ που θα εισβάλουν στο χώρο των μεταφορών. Είναι όμως και άνθρωποι της πιάτσας. Είναι άνθρωποι που δεν τους κοροϊδεύεις εύκολα, ούτε υπάρχει μια συνδικαλιστική γραφειοκρατία παγιωμένη στο εσωτερικό τους όπως σε άλλους κλάδους. Είναι άνθρωποι της πιάτσας που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για το βιος τους. Έδωσαν ζωή σε ένα κίνημα με πανελλαδικές διαστάσεις και αντιμετώπισαν χίλιες δυο συκοφαντίες και επιθέσεις. Επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής, προσπάθειες δημιουργίας απεργοσπαστικών μηχανισμών, παρακρατικές ενοχλήσεις. Δεν κάμφθηκαν από τα χημικά και τα γκλομπς και σχεδόν μόνοι τους έδειξαν ότι μπορούν να αγωνίζονται και να μην σκύβουν το κεφάλι. Είδαν και αυτοί τη Βουλή –με τις συγκεντρώσεις τους έξω από αυτήν– ως τον τόπο που παίρνονται αποφάσεις και εκτελούνται ντιρεκτίβες που τους αφανίζουν. Κινήθηκαν προς την Βουλή, ανέβηκαν και αυτοί τα σκαλάκια, αντιμετώπισαν τα ΜΑΤ και τα χημικά. Ως κλάδος είχαν και 2 νεκρούς στον αγώνα τους. Ο ένας από τα χημικά και ο άλλος που αυτοκτόνησε γιατί δεν είχε να πληρώσει δανεικά. Όλα αυτά δεν συγκίνησαν τους υπουργούς και τους βουλευτές, αλλά ούτε και τα κόμματα που θα έπρεπε…
Νταηλίκια. Η κυβέρνηση δεν περίμενε τη αντίδραση των νταλικέρηδων και νόμιζε ότι όλα είχαν τελειώσει το καλοκαίρι. Αναγκάστηκε να επιστρατεύσει όλο το οπλοστάσιο: Φοβέρες, νέους νόμους για φυλακίσεις απεργών και κατασχέσεις φορτηγών. Έστειλε τα ΜΑΤ και δραστηριοποίησε την 5η φάλαγγα των ΜΜΕ που ανάλαβαν την γενική επίθεση στους «άξεστους και τραμπούκους» νταλικέρηδες. Το Μέγκα ήταν το κανάλι που πρωτοστάτησε ιδιαίτερα στον ψυχολογικό πόλεμο ενάντια στους απεργούς. Μοναδική εξαίρεση ο Λάκης Λαζόπουλος που από το Τσαντίρι του έδωσε βήμα στους νταλικέρηδες, αναγνώρισης του δίκαιου αγώνα τους. Αυτοί οι νταλικέρηδες φάνηκαν εξυπνότεροι και κατόρθωσαν να κρατήσουν έναν αγώνα παρά τις επιθέσεις και τις φοβέρες, την επιστράτευση-επίταξη, τα ΜΑΤ, τις δολιοφθορές. Τα νταϊλίκια όλων δεν εκφράζανε το φόβο απέναντι στους νταλικέρηδες. Εκφράζανε το φόβο για τη συνάντηση των αγώνων, για το γενικότερο ξέσπασμα της λαϊκής οργής που φουντώνει.
Πάλι θα βγάλουν λάθος συμπεράσματα τώρα που φαίνεται να τερματίζεται η απεργία και να κάμπτεται ο σημαντικότατος αγώνας των νταλικέρηδων. Η αλαζονεία θα τους εμποδίσει να δούνε τα κύματα της οργής που θα ξεσπάσουν…
