Στο λόγο του στην έκθεση της Θεσσαλονίκης ο Γ. Παπανδρέου θέλησε να λανσάρει το σύνθημα «Ναι, γίνεται» σε άπταιστη μετάφραση του ομπαμικού συνθήματος «yes, we can». Βεβαίως, κατά τον πρωθυπουργό «ναι, γίνεται» να βγούμε από την δύσκολη θέση, μόνο αν εφαρμόσουμε ότι οι μαθητευόμενοι μάγοι της κυβέρνησής του σχεδιάσουν, εξαγγείλουν, απαιτήσουν. «Ναι, γίνεται» κατά τον Γ. Παπανδρέου να μην χρεοκοπήσει η χώρα, μόνο αν εφαρμόζουμε πειθήνια ότι διατάξει η τρόικα. «Ναι, γίνεται» να βουλιάξει η κοινωνία, να διαλυθεί και να κατακερματιστεί ο κοινωνικός ιστός και η όποια αλληλεγγύη για να έχουν κέρδη οι τράπεζες, να πληρώνονται κανονικά (δηλαδή όχι διπλά, τριπλά αλλά στο πολλαπλάσιο) οι δανειστές, να ξεπουλιέται το δημόσιο και να υποθηκεύεται το μέλλον.
«Yes, we can» δεσμεύτηκε ο Γ. Παπανδρέου, ο «άνθρωπός τους στην Ελλάδα» όπως τον αποκαλούν ανοικτά διάφορα δυτικά περιοδικά, «ναι, γίνεται» να τα προωθήσουμε όλα αυτά και συγχρόνως να δείξουμε ότι «πονάμε» τον τόπο, τον λαό, διαθέτουμε «κοινωνική ευαισθησία», «μοχθούμε» για το μέλλον. Μόνο που προς το παρόν καλό είναι να αποφεύγουμε να κυκλοφορούμε σε δημόσιους χώρους γιατί τα γιουχαΐσματα είναι έντονα.
Είναι αδύνατο, μέσα στα πλαίσια αυτά -με αυτές τις εφαρμοζόμενες οικονομικές πολιτικές, με το μνημόνιο και όλα τα πρόσθετα μέτρα που θα απαιτήσουν-, να δουν οι εργαζόμενοι καλύτερες μέρες, να ανασυγκροτηθεί ο παραγωγικός ιστός, να μην βυθιστεί η οικονομία σε μεγαλύτερη κρίση. Είναι αδύνατο να μην γιγαντωθεί το χρέος, να μην πολλαπλασιαστεί η ανεργία, να μην αυξηθεί ο πληθωρισμός, να μην φουντώσει η ακρίβεια, να μην απλωθεί η εγκληματικότητα.
Το «ναι, γίνεται» μοιάζει να απευθύνεται στην αλλαγή κακών συνηθειών και αντιλήψεων, μοιάζει σαν να στοιβάζονται τα σκουπίδια κάτω από το χαλί, σαν να σκεπάζουμε με μια μοκέτα το σάπιο δάπεδο, σαν να καλύπτουμε με μια φτηνή ταπετσαρία τις υγρασίες στους τοίχους και σαν να αλλάζουμε την λάμπα που κάηκε έξω από το μαγαζί. Το «ναι, γίνεται» είναι ένα κάλεσμα υποταγής στο «μοιραίο», στο «αναπόφευκτο».
Το «ναι, γίνεται» λανσάρεται σε προεκλογική περίοδο, και έτσι το ηχηρό σκληρό πακέτο νέων μέτρων μετατίθεται λιγάκι στο χρόνο. Μπορεί να εξαγγελθεί σε ενάμιση μήνα…Ήδη όμως έχουν τεθεί οι προδιαγραφές του Μνημονίου 2 και το πενιχρό «ταμείο» από έσοδα δεν θα καλυφθεί ούτε με την περίφημη «περαίωση», ούτε με τα μέτρα για τον ΦΠΑ και το πετρέλαιο θέρμανσης.
Τι «δεν γίνεται», τι είναι αδύνατο σύμφωνα με την λογική του αστικού και πολιτικού κόσμου; Δεν γίνεται να επιζήσουμε χωρίς μνημόνιο, χωρίς τρόικα, χωρίς επιτήρηση, χωρίς ζουρλομανδύα και χωροφύλακα. Όποιος φανταστεί έστω ένα μέλλον χωρίς όλα αυτά, είναι τρελός, ουτοπικός, ανεδαφικός. Θέλουν να ενσταλάξουν μέσα στα μυαλά και τις συνειδήσεις των ανθρώπων ότι δεν υπάρχει καμιά ελπίδα, δεν υπάρχει από πουθενά φως. Ακινησία και αυτοκτονία της σκέψης, απαισιοδοξία και κυρίως ακινησία και έλλειψη έμπρακτης εναλλακτικής πρότασης.
Μπορούμε να τους σταματήσουμε; Ναι, γίνεται! Γιατί; Γιατί είναι αναγκαίο, γιατί εκφράζει την θέληση και τις ανάγκες της συντριπτικής πλειοψηφίας που δεν θέλει να βουλιάξει, οικονομικά, κοινωνικά, ηθικά, πολιτιστικά. Το πώς είναι το κύριο ζήτημα. Δείτε με προσοχή την εικόνα του εξωφύλλου μας. Εκεί βρίσκεται η απάντηση. Μπορεί να γίνει; Ναι, γίνεται φτάνει να το πιστέψουμε και να πάρουμε την θέση που πρέπει στην εικόνα του σήμερα και του αύριο.
Είναι αδύνατο, μέσα στα πλαίσια αυτά -με αυτές τις εφαρμοζόμενες οικονομικές πολιτικές, με το μνημόνιο και όλα τα πρόσθετα μέτρα που θα απαιτήσουν-, να δουν οι εργαζόμενοι καλύτερες μέρες, να ανασυγκροτηθεί ο παραγωγικός ιστός, να μην βυθιστεί η οικονομία σε μεγαλύτερη κρίση. Είναι αδύνατο να μην γιγαντωθεί το χρέος, να μην πολλαπλασιαστεί η ανεργία, να μην αυξηθεί ο πληθωρισμός, να μην φουντώσει η ακρίβεια, να μην απλωθεί η εγκληματικότητα.
Το «ναι, γίνεται» μοιάζει να απευθύνεται στην αλλαγή κακών συνηθειών και αντιλήψεων, μοιάζει σαν να στοιβάζονται τα σκουπίδια κάτω από το χαλί, σαν να σκεπάζουμε με μια μοκέτα το σάπιο δάπεδο, σαν να καλύπτουμε με μια φτηνή ταπετσαρία τις υγρασίες στους τοίχους και σαν να αλλάζουμε την λάμπα που κάηκε έξω από το μαγαζί. Το «ναι, γίνεται» είναι ένα κάλεσμα υποταγής στο «μοιραίο», στο «αναπόφευκτο».
Το «ναι, γίνεται» λανσάρεται σε προεκλογική περίοδο, και έτσι το ηχηρό σκληρό πακέτο νέων μέτρων μετατίθεται λιγάκι στο χρόνο. Μπορεί να εξαγγελθεί σε ενάμιση μήνα…Ήδη όμως έχουν τεθεί οι προδιαγραφές του Μνημονίου 2 και το πενιχρό «ταμείο» από έσοδα δεν θα καλυφθεί ούτε με την περίφημη «περαίωση», ούτε με τα μέτρα για τον ΦΠΑ και το πετρέλαιο θέρμανσης.
Τι «δεν γίνεται», τι είναι αδύνατο σύμφωνα με την λογική του αστικού και πολιτικού κόσμου; Δεν γίνεται να επιζήσουμε χωρίς μνημόνιο, χωρίς τρόικα, χωρίς επιτήρηση, χωρίς ζουρλομανδύα και χωροφύλακα. Όποιος φανταστεί έστω ένα μέλλον χωρίς όλα αυτά, είναι τρελός, ουτοπικός, ανεδαφικός. Θέλουν να ενσταλάξουν μέσα στα μυαλά και τις συνειδήσεις των ανθρώπων ότι δεν υπάρχει καμιά ελπίδα, δεν υπάρχει από πουθενά φως. Ακινησία και αυτοκτονία της σκέψης, απαισιοδοξία και κυρίως ακινησία και έλλειψη έμπρακτης εναλλακτικής πρότασης.
Μπορούμε να τους σταματήσουμε; Ναι, γίνεται! Γιατί; Γιατί είναι αναγκαίο, γιατί εκφράζει την θέληση και τις ανάγκες της συντριπτικής πλειοψηφίας που δεν θέλει να βουλιάξει, οικονομικά, κοινωνικά, ηθικά, πολιτιστικά. Το πώς είναι το κύριο ζήτημα. Δείτε με προσοχή την εικόνα του εξωφύλλου μας. Εκεί βρίσκεται η απάντηση. Μπορεί να γίνει; Ναι, γίνεται φτάνει να το πιστέψουμε και να πάρουμε την θέση που πρέπει στην εικόνα του σήμερα και του αύριο.
Σχόλια
