Η χώρα βρίσκεται στη δίνη της χρεοκοπίας. Υπό τις αλυσίδες της Ευρωζώνης και του Συμφώνου Σταθερότητας και μέσα στις δαγκάνες του ΔΝΤ, το σίγουρο είναι ότι η πορεία δεν αντιστρέφεται για την οικονομία και τους εργαζόμενους. Το σίγουρο είναι αυτό που λέγεται ειρωνικά για το ΔΝΤ: «Αφήνει άθικτα τα κτήρια, σκοτώνει όμως τους ανθρώπους». Η κοινωνία θα ισοπεδωθεί, αυτό είναι το σχέδιο, αυτή είναι η συνταγή διεθνών και εγχώριων μαθητευόμενων μάγων.
Κι όμως -ακόμα και αυτή τη στιγμή- υπάρχει άλλη διέξοδος, υπάρχει άλλη δυνατότητα. Αυτή δεν μπορεί να αναζητηθεί στο μονόδρομο της επιβαλλόμενης οικονομικής τρομοκρατίας. Ας το πάρουμε χαμπάρι: στόχος των «δανειστών» δεν είναι, απλά, κάποτε να πάρουν στο πολλαπλάσιο αυτά που τώρα δανείζουν. Είναι η υποθήκευση και δήμευση όλου του κοινωνικού πλούτου της χώρας προς όφελός τους. Μια χρεοκοπημένη χώρα μπορεί να πουλήσει όσο-όσο λιμάνια, ορυκτό πλούτο, ενέργεια, νησιά και ό,τι άλλο για να εξυπηρετήσει τους διεθνείς «επιτηρητές». Παίζουν οι κερδοσκόποι, αλλά παίζουν και οι παίκτες που περιμένουν τα μεγάλα φιλέτα. Στο κόλπο αυτό είναι -με το παραπάνω- και τα σαΐνια της μεγαλοαστικής τάξης της χώρας μας (φτάνει να μη χαθούν και αυτοί στη δίνη της κρίσης). Προς το παρόν ευθυγραμμίζονται με τους απ’ έξω, παριστάνοντας ότι με μια γενναία υποτίμηση των μισθών όλων των εργαζόμενων και μια «απολίπανση» των μικρομεσαίων στρωμάτων θα πετύχουν τους επιθυμητούς δημοσιονομικούς στόχους.
Χρειάζεται μια άλλη πολιτική. Πολιτική ρήξης με το Σύμφωνο Σταθερότητας, την ευρωζώνη, το ΔΝΤ. Απαιτείται μια πολιτική ρήξης στο ζήτημα του χρέους και μια ρεαλιστική πολιτική επαναδιαπραγμάτευσής του. Πολιτική ρήξης με την κερδοσκοπία και τη φοροδιαφυγή του μεγάλου κεφαλαίου και άρα με την ασυδοσία του τραπεζικού συστήματος. Πολιτική ρήξης με το μεταπρατισμό που διέλυσε την παραγωγική βάση και αδιαφορεί για την παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας.
Είναι εξωφρενικό κι όμως συμβαίνει: Ενώ η Ε.Ε., η Γερμανία και η Μέρκελ, με την ανοχή των υπόλοιπων Ευρωπαίων φίλων μας, αλλά και των φίλων των Ευρωπαίων, οδηγούν τη χώρα στην καταστροφή, η κυβέρνηση Παπανδρέου έκανε ό,τι ήταν δυνατόν όχι για να αναστραφεί το κλίμα και η κατάσταση αλλά για να βυθιστούμε κι άλλο στη δίνη της κρίσης και να πέσουμε στην αγκαλιά του ΔΝΤ! Δεν διαπραγματεύτηκε τίποτα, σήκωσε τα χέρια σε ό,τι της ζήτησαν, είναι έτοιμη να κάνει ό,τι της πουν, να δείξει καλή διαγωγή. Σε ρόλο πρόθυμου τύπου, σαν έτοιμη από καιρό, προσφέρει υπηρεσίες. Βραχύβιες ή όχι θα φανεί σύντομα. Τα «λάθη» και οι «αστοχίες» της έχουν τεράστια οικονομική, κοινωνική και πολιτική σημασία. Οι επιπτώσεις, σε όλους τους τομείς, θα σημαδέψουν τις εξελίξεις για τα επόμενα χρόνια, για να μην πούμε δεκαετίες. Εκτός κι αν παρέμβει ο παράγοντας που φαίνεται να δυσφορεί, αλλά και να μην πιστεύει ότι όλα αυτά είναι πραγματικά: Ο λαός.
Στην Ουγγαρία η σοσιαλιστική κυβέρνηση πέφτει -αφού προσέφυγε στο ΔΝΤ- και ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός δήλωνε σε βουλευτές του κόμματός του «λέγαμε πρωί – βράδυ τεράστια ψέματα». Μήπως συμβαίνει το ίδιο και εδώ; Καιρός να μπει τέρμα στο δούλεμα και κυρίως είναι καιρός η Αριστερά να βγει από τη χειμερία νάρκη (διαρκεί κι άλλες εποχές του χρόνου), αναλαμβάνοντας την ευθύνη μιας άλλης πολιτικής που θα αψηφά την οικονομική τρομοκρατία που ευρωκράτες, ΔΝΤ και ντόπιοι κλητήρες τους διαλαλούν σαν μοναδική αλήθεια. Υπάρχει άλλος δρόμος!
