Όταν η δουλοπρέπεια, ο αμοραλισμός και ο κυνισμός, –ο νεοραγιαδισμός με μια λέξη– βαφτίζονται «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική», όταν ο μέσος έλληνας πολίτης εκπλήσσεται δυσάρεστα από την «ευλυγισία» της κυβέρνησής του , όταν ο μέχρι χθες αρλεκίνος Τράμπ διανθίζεται από τον έλληνα πρωθυπουργό με φωτοστέφανο αξιών που δεν έχει, όταν τέλος τα περίφημα ίσα ανταλλάγματα που απαίτησε εξαρχής ο αμερικανός πρόεδρος, μετατοπίζονται μονομερώς –και, ευφυώς θα λέγαμε– σε βάρος των συμφερόντων της Ελλάδας, τότε πρέπει να ανησυχούμε βαθιά τόσο για την ανικανότητα της παρέας που μας κυβερνά, όσο και για το κοινωνικό μοντέλο που αυτή οικοδομεί με απίστευτη προχειρότητα και τυχοδιωκτισμούς στον τόπο μας. Εξηγούμαστε: Ουδείς ανέμενε ότι το ταξίδι στις ΗΠΑ το «πάρε – δώσε» δηλαδή, θα έγερνε θετικά προς τη φτωχή μεριά μας. Όμως εν προκειμένω έγινε μια απίστευτη μεταστροφή, πρωτόγνωρη εντελώς στα μεταπολιτευτικά χρονικά. Η περίφημη «αμερικάνικη βοήθεια» που πάντοτε στις δύσκολες στιγμές επικαλείτο το εγχώριο πολιτικό σύστημα, αυτή τη φορά αντεστράφη σε «ελληνική βοήθεια» προς τις ΗΠΑ και τον …άνεργο αμερικάνικο λαό. Πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνεύσει κάποιος τα 2,5 δις δολάρια που θα ανακαινίσουν το στόλο της πολεμικής αεροπορίας, την άνευ ορίων και όρων παράδοση της Σούδας στις πολεμικές ορέξεις των επιτελών των ΗΠΑ, την παραχώρηση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης και όσων άλλων δώρων δεν περιελήφθησαν στις δημόσιες δηλώσεις των δύο ανδρών; Τι άλλο να υποθέσει κάποιος για μια κυβέρνηση που ενώ δεν παίρνει κανένα αντάλλαγμα που να αφορά το δημόσιο συμφέρον της, υμνεί, υποτάσσεται και εκλιπαρεί την άλλη πλευρά; Ακούγεται σκληρό αλλά είναι η αλήθεια: Η κυβέρνηση Τσίπρα χωρίς να το ομολογεί τα παίζει όλα για όλα: ενδιαφέρεται μονάχα, αποκλειστικά σχεδόν, για την αμερικάνικη εύνοια, για τη χάρη του επικυρίαρχου ηγεμόνα που θα επιτρέψει στην «πρώτη φορά αριστερά» μια δεύτερη εκλογική ευκαιρία. Όλα τα υπόλοιπα είναι στάχτη στα μάτια του κόσμου. Το έργο το έχουμε άλλωστε εμπεδώσει πριν από την επίσκεψη στο Λευκό Οίκο με την αντίστοιχη και κραυγαλέα υποτέλεια στους εκβιασμούς των κάθε λογής επιτελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ας μη αγωνιούμε λοιπόν. Ας αφήσουμε την κυβέρνηση Τσίπρα να «θριαμβολογεί» για τις διεθνείς φωτογραφήσεις της και την κοινωνία να παίζει τη ζωή της σε «λοταρίες», σε επιχειρήσεις «αλληλεγγύης» και πρωτοβουλίες ενίσχυσης των αδυνάμων.
Ας αφεθούμε στη θαλπωρή της σκέψης ότι το πρώτο γιγάντιο έργο που θα γίνει στο παραλιακό μέτωπο είναι το αμερικανικών συμφερόντων καζίνο του Ελληνικό, μια αχανής γειτονιά (και ερημιά συνάμα) σε στυλ Λας Βέγκας…
Η χώρα –όπως μας υπόσχονται– βρίσκεται σε τροχιά εκτόξευσης, σε ένα ευτυχές «come back». Μια επιστροφή που απαιτεί μια κοινωνία ζελέ, χωρίς πυξίδα και λαϊκή πρωτοβουλία. Με θύλακες σύμφυσης υποκόσμου και μαφιών με το κράτος και τον πολιτικό κόσμο υποτελείς στις ορέξεις τους. Κι όλα αυτά από «παιδαρέλια» που έτυχε να βρεθούν στην εξουσία; Γιατί όχι; Το σύστημα έχει πολλά πρόσωπα, πολλές μεταμορφώσεις, και μεγάλη αφομοιωτική ικανότητα.
Η «παρέα» Τσίπρα δεν θέλησε να αντισταθεί στο δέλεαρ. Με εκπληκτική ταχύτητα μετατρέπει την χώρα σε καζίνο. Ο όρος μπορεί να διαβαστεί και με την ιταλική του εκδοχή…
