Σύσσωμος ο συστημικός πολιτικός κόσμος της χώρας εκπλήσσεται και ανησυχεί από τα αποτελέσματα των εκλογών στη Γερμανία και την άνοδο της ακροδεξιάς. Ανησυχεί και θλίβεται όπως κάνουν οι κροκόδειλοι, όταν επιχειρούν να ξεγελάσουν τα θύματά τους.
Το «δημοκρατικό» μόρφωμα της Ενωμένης Ευρώπης που… χτίζουμε δήθεν όλοι μαζί, ενώ ορκίζεται στις ουμανιστικές αξίες του διαφωτισμού, από τις οποίες -σημειώνουμε- έχει απομείνει μονάχα ο αποτρόπαιος ωφελιμιστικός του σκελετός, δεν μοιάζει να τους ανησυχεί διόλου, παρότι αποτελεί τη μήτρα που γεννά διαρκώς, ανισότητα, αποκλεισμό, βαρβαρότητα, αδικία, διάλυση χωρών, ανταγωνισμούς, εθνικισμό και πόλεμο.
Η παλιά έννοια «δυτικός ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός» δεν έχει καταργηθεί, έχει αλλάξει σύνθεση και σύσταση: Η Γερμανία ξαναγίνεται κυρίαρχη δύναμη, υποτάσσει –αρχικά οικονομικά- χώρες και περιοχές, επιβάλλει πανευρωπαϊκή λιτότητα, τιμωρεί, στέλνει τελεσίγραφα, στήνει εκβιαστικούς μηχανισμούς. Αυτήν την κυρίαρχη δυτική ευρωπαϊκή ιμπεριαλιστική χώρα δεν τολμούν να κοντράρουν οι αστοί σε ολόκληρη την Γηραιά Ήπειρο. Υποτελείς προς αυτήν, χώρες και άρχουσες τάξεις, ορίζουν και οριοθετούν το μέλλον τους μόνο υπό την ισχυρή σκιά της. Δεν θέλουν ούτε μπορούν διανοηθούν ότι θα αγνοήσουν- πόσο μάλλον- θα αντιταχθούν στους σχεδιασμούς της. Παρόλο που πολιτικά οι δυσκολίες της Γερμανίας οξύνονται δεν αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει ανάγκη μιας διαφορετικής πορείας από αυτήν που χαράζει το Βερολίνο.
Όταν έχει τιναχθεί στον αέρα το λεγόμενο «ευρωπαϊκό κεκτημένο» και οι «ευρωπαϊκές αξίες» έχουν γίνει ξεσκονόπανο του γερμανικού ορντοφιλελευθερισμού, όταν η υποτίμηση της εργατικής δύναμης έχει φθάσει στα επίπεδα του μεσαίωνα, όταν το μεταναστευτικό γίνεται πολιορκητικός κριός ενάντια σε δικαιώματα και κατακτήσεις, όταν η «ευαισθησία» της εστεμμένης αρχηγού της ευρωπαϊκής –κι όχι μόνο- παγκοσμιοποίησης κυρίας Μέρκελ, θεωρείται ό,τι καλύτερο μπορεί να γεννήσει το «ευρωπαϊκό πνεύμα» για να τιθασευτούν πιο άγριες εκδοχές της «Ευρώπης», δεν βλέπουν τίποτα. Το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να παίζουν αδιάλειπτα το ρεφραίν της καταγγελίας των «άκρων» και του «εθνολαϊκισμού». Καταπίνουν την κάμηλο –που τρέφεται πάνω από 20 χρόνια από την ληστρική τοκογλυφία, την λιτότητα και την διάλυση περιφερειακών χωρών, από τον ολοκληρωτισμό στον οποίο ηγείται η Γερμανία – και φωνασκούν για την επικίνδυνη βελόνα του «εθνολαϊκισμού, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι αυτός τρέφεται από την πολιτική ηγεμονία της Bundesbank.
Το πραγματικά επικίνδυνο δεν είναι η εκλογική εκτίναξη του AFD, αλλά η υποδοχή -αν όχι και αποδοχή- των ακροδεξιών αντιλήψεων από μια πλατιά κοινωνική βάση που αναγνωρίζει με υπερηφάνεια την «γερμανική υπεροχή», τάση που ενισχύεται και ποτίζεται έντεχνα από πολλές πλευρές ευνοώντας μια νέα ρεβανσιστική απόπειρα του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Όταν η Αριστερά έχει προσχωρήσει πλήρως στο στρατόπεδο της παγκοσμιοποίησης και σιωπά απέναντι στην «κάμηλο», τότε το «σταματήστε με αυτό που κάνετε!» μπορεί να πάρει πολλές μορφές.
Η Δημοκρατία -κι όχι το άδειο κέλυφός της- που υπερασπίζεται η ευρωπαϊκή αριστερά κινδυνεύει πραγματικά από την Γερμανική Ευρώπη. Όσο πιο γρήγορα βάλουμε φραγμό σε αυτό το «πρότζεκτ» τόσο το καλύτερο.
