Σε μια στιγμή που η χώρα ετοιμάζεται να προχωρήσει στον νέο «εθνικό στόχο», αυτόν της εξόδου στις αγορές και της «κανονικότητας», ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος μοιάζει ευχαριστημένος. ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ επειδή συνεχίζουν να κυβερνούν, η Ν.Δ. γιατί «έρχεται η ώρα της», το ΠΑΣΟΚ γιατί συγκρατεί κάποιες δυνάμεις, το ΚΚΕ γιατί ελπίζει να επιβραβευτεί κάπως για την «συνεπή» στάση του, η Χ.Α. γιατί λανσάρεται σαν η μόνη «αντιμνημονιακή δύναμη».
Η Αριστερά ως ιδέα και ελπίδα, ως κάτι διαφορετικό, απαντοχή των καταπιεσμένων και δύναμη μετασχηματισμού, δεν υπάρχει, είναι χρεοκοπημένη στην συνείδηση του κόσμου. Αποτελεί κι αυτή έκφραση του συστήματος, τμήμα του παλιού κόσμου, ανίκανη για οποιαδήποτε αναγεννητική πορεία.
Ένα τμήμα της (που πολλοί βάζουν σε εισαγωγικά, αλλά αυτό δεν λύνει το πρόβλημα), η κυβερνώσα πτέρυγα, είναι βουτηγμένη στην βρωμιά της εξουσίας και της συναλλαγής, έχοντας ψηφίσει ήδη δύο μνημόνια (ακόμα και τρία ή τέσσερα ορισμένοι βουλευτές της…). Αρκετοί πολύ ριζοσπάστες αριστεροί έχουν βουτήξει στο μέλι της εξουσίας, χάνοντας κάθε μέτρο («Φρουρά, φρουρά!»).
Το πρόβλημα δεν είναι η κυβερνώσα αριστερά, αλλά η ανοχή που δείχνουν πολλοί απέναντί της. Το κτίσιμο του συριζικού κράτους συνοδεύεται με μεγάλο αλληθώρισμα ορισμένων αριστερών «μην τυχόν και έρθει ο Κούλης»…
Το άλλο τμήμα της Αριστεράς –ας το πούμε «καταγγελτικό»- αδυνατεί να συλλάβει το μέγεθος της λαϊκής υποστροφής και τον ρόλο που έχει παίξει σε αυτή τη διαδικασία η χρεοκοπία της Αριστεράς. Η χρεοκοπία που είναι φανερή στα μάτια του περισσότερου κόσμου, οδηγεί τους φορείς της «καταγγελτικής Αριστεράς» σε μια οργανική κρίση με ορισμένα χαρακτηριστικά:
Αδυναμία να στοχαστεί τον εαυτό της. Αδυναμία να χαράξει μια πολιτική που να ενδιαφέρει τον λαό και όχι μικρές ομάδες μελών της. Αδυναμία να διαβάσει στοιχειωδώς την πραγματικότητα, να κατανοήσει κάθε φορά την αλλαγή της φάσης που συντελείται. Πλήρης αδυναμία να εκφέρει έναν λόγο που να απευθύνεται σε μεγάλα «ακροατήρια», προωθώντας ενδιαφέροντα εγχειρήματα.
Αντιθέτως, η πολιτική της πρακτική χαρακτηρίζεται από την παραμονή στο έδαφος μιας γενικής καταγγελιολογίας και την έλλειψη οποιασδήποτε αυτοκριτικής, ενώ ένα τμήμα της αδυνατεί καν να «αποσυριζοποιηθεί».
Η απώλεια του μέτρου και ο εγκλωβισμός σε μικρόκοσμους, είναι μερικά ακόμα χαρακτηριστικά της, μαζί με τις λογικές των χωριστών συγκεντρώσεων και του ενδοαριστερού εμφυλίου («όλοι εναντίον όλων»). Το πρόβλημα οξύνεται αν προστεθεί η αδιαφορία για τα γεωπολιτικά ζητήματα και η αποπροσανατολιστική εμμονή στον δήθεν «ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα» της χώρας.
Και για αυτήν την Αριστερά, η ζωή πρέπει να συνεχιστεί μέχρι τις επόμενες εκλογές. Μετά βλέπουμε, αφού θα έχουμε ξαναμετρηθεί…
Ας καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα. Η αριστερή αφασία δεν μπορεί να αυτοϊαθεί. Η γιατρειά βρίσκεται (πάντα εκεί ήταν) στην απάντηση των ζητημάτων και προϋποθέσεων που θέτει η ανάγκη διεξόδου της χώρας και ενός υποκειμένου που θα πασχίζει για αυτήν.
