Οι εξελίξεις στα Βαλκάνια φαίνεται ότι οδηγούν σε ένα νέο θέατρο αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων. Η αστάθεια, η πολιτική κρίση, η πτώση κυβερνητικών σχημάτων, ο αχαλίνωτος εθνικισμός διαφόρων δυνάμεων είναι παράγωγα πιο βαθιών ανταγωνισμών τόσο στην περιοχή όσο και ευρύτερα.
ΗΠΑ, Ε.Ε. (Γερμανία), Τουρκία και Ρωσία βρίσκονται πίσω από εξελίξεις ή τροφοδοτούν γεγονότα. Ο εκτοπισμός της Ρωσίας και η περικύκλωσή της, η ματαίωση κάθε συμμαχίας της με βαλκανικές χώρες, είναι σε εξέλιξη.
Φυσικά ο πολλαπλασιασμός των μετώπων, δηλαδή συριακό-μεσανατολικό, ουκρανικό, κορεατικό, και τώρα ξανά βαλκανικό, ενισχύουν την τάση προς τον πόλεμο, τη στρατιωτική καθώς και την ιδεολογική-προπαγανδιστική προετοιμασία.
Τα Βαλκάνια, ιστορικά ως μπαρουταποθήκη, ως μαλακό υπογάστριο, ως τόπος που ξεκίνησε ένας παγκόσμιος πόλεμος, είναι περιοχή βεβαρημένη και πρόσφορη για κάθε λογής προβοκάτσια. Η Βαλκανοποίηση, ως όρος που σήμαινε τον κατατεμαχισμό μιας περιοχής και τη δημιουργία αδύναμων κρατών με έντονα εθνικά και μειονοτικά κατάλοιπα (που εύκολα μπορούν να υποδαυλίσουν κάθε επόμενη κρίση), έχει επανενεργοποιηθεί. Στην ευρύτερη περιοχή έχουν τεθεί σε εφαρμογή σχέδια επαναχάραξης των συνόρων, δημιουργίας ζωνών επιρροής, μεγάλων εμπόλεμων περιοχών-μετώπων. Συριακό, Κουρδικό, Τουρκικό, Αιγαίο, Κύπρος, Μεγάλη Αλβανία, Κόσσοβο, ΠΓΔΜ κ.λπ., δεν είναι και λίγα.
Αν υποθέσουμε ότι από την Ελλάδα επιλέγεται μια θέση «στρατηγικής ψυχραιμίας» και «μη ανάμιξης» (φυσικά ως μέλος του ΝΑΤΟ, με ταξίδια στην Ουκρανία του Τσίπρα, με ανοικτό μέτωπο με την Τουρκία σε Αιγαίο και Κύπρο), είναι λίαν δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι η μπόρα θα περάσει χωρίς να την ακουμπήσει. Με την ελληνική μειονότητα στην Αλβανία, τη μουσουλμανική στη Θράκη, με τη δράση μηχανισμών και με τη μέθοδο της προβοκάτσιας ανά πάσα στιγμή πρόσφορη, τίποτα δεν πρέπει να αποκλειστεί.
Μένει, λοιπόν, σαν μεγάλο ζήτημα το ξεπέρασμα μιας μονομανίας και ενός μονόπλευρου προσανατολισμού γύρω από μια «διαπραγμάτευση» με Ε.Ε. και ΔΝΤ, λες και όλα εξαρτώνται από το οικονομικό γεγονός, λες και οι δυνάμεις που μετέχουν στα «ιδρύματα» αυτά δεν έχουν κι άλλες πολιτικοστρατιωτικές βλέψεις στην περιοχή.
Ας ξεπεραστεί αυτή η –προσωρινή ελπίζουμε– τύφλωση όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
