Μετά τα τραντάγματα που ένιωσε το στρατόπεδο του χρηματιστικού παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, προχωρά τώρα σε ένα αναγκαίο «λίφτινγκ» και δεν καταθέτει τα όπλα. Το τελευταίο ταξίδι του Ομπάμα αφιερώθηκε σε αυτόν ακριβώς τον σκοπό.
«Εν πολλοίς το μήνυμα ελήφθη, θα φτιασιδώσουμε τις ρυτίδες, αλλά η κατεύθυνση δεν μπορεί να αλλάξει» ήταν το μήνυμα του απερχόμενου «πλανητάρχη». «Δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω», δηλώνουν με έμφαση Μέρκελ και Ομπάμα. «Έχουμε χρέος να φύγουμε μπροστά», αναφωνεί και ο Έλλην πρωθυπουργός ακολουθώντας σαν κολαούζος.
Με το στόμα των Ομπάμα και Μέρκελ, μιλά μια κυρίαρχη παράταξη του διεθνούς συστήματος που αλαζονικά απαξιούσε να ακούσει τα μηνύματα και να αναλογιστεί τις συνέπειες της πολιτικής της. Τώρα, είναι υποχρεωμένη να προσαρμοστεί και να συμμαζέψει ό,τι μπορεί.
Η άλλη παράταξη που αναδεικνύεται, αυτή της «αναδίπλωσης», δυναμώνει εκμεταλλευόμενη ανάγκες και φόβους ευρύτατων πληττόμενων στρωμάτων. Καθοδηγείται από «αμφιλεγόμενες» κορυφές και ολιγαρχικά κέντρα, ενώ δεν έχει ακόμα να απολογηθεί για απτά δείγματα εφαρμοσμένης πολιτικής. Είναι μειοψηφική, αν και ανερχόμενη, και δείχνει ικανότητα να συγκεντρώνει πολιτική δύναμη. Οι δρόμοι που της ανοίγονται είναι είτε να οδηγηθεί σε ρήξη με την κυρίαρχη παράταξη, είτε να συμβιβαστεί μαζί της.
Παρά ταύτα, οι ρωγμές μέσα στο στρατόπεδο των συστημικών δυνάμεων είναι υπαρκτές και κάτω από ορισμένους όρους θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε σημαντικές στροφές τις διεθνείς εξελίξεις. Όμως, αυτό θα προϋπέθετε την εμφάνιση ενός διαφορετικού πόλου με συνοχή και εναλλακτικές προτάσεις που να δρα αυτόνομα, επιδρώντας σε αυτές τις αντιθέσεις. Τα σκιρτήματα τύπου Σάντερς ή Κόρμπιν, και άλλα που εμφανίζονται, δείχνουν ότι υπάρχουν μεγάλα «ακροατήρια» που την τελευταία, κρίσιμη ώρα εγκαταλείπονται στην τύχη τους.
Η ενσωμάτωση σε ένα από τα δύο στρατόπεδα είναι ό,τι χειρότερο, παρόλο που το ισχυρό και πλέον επικίνδυνο αυτή τη στιγμή παραμένει αυτό που θα ονομάζαμε «στρατόπεδο της παγκοσμιοποίησης», το οποίο «καταπίνει» και μεγάλο μέρος της παγκόσμιας αριστεράς. Το στρατόπεδο αυτό, έχει κάθε λόγο να ανακηρύσσει ως μεγαλύτερο κίνδυνο, την αμφισβήτηση της παγκοσμιοποίησης (από δεξιά ή αριστερά, είναι αδιάφορο) για να προχωρά απτόητο.
Τα τραντάγματα, οι εξελίξεις, οι στροφές, είναι μπροστά μας. Πλανούνται όσοι νομίζουν ότι μπορούν να τιθασευτούν οι άνεμοι που έχουν εξαπολυθεί. Γιατί και το ίδιο το στρατόπεδο της παγκοσμιοποίησης σπαράσσεται από αντιθέσεις. Ο τρόπος που ο Σόιμπλε άδειασε τον Ομπάμα είναι χαρακτηριστικός.
Μια πολιτική του τύπου «τι μπρόκολα, τι λάχανα», «και οι δύο παρατάξεις είναι παιδιά του κεφαλαίου», στυλ ΚΚΕ δηλαδή, δεν οδηγεί πουθενά. Γιατί το κάθε στρατόπεδο έχει την γλώσσα του, ασκεί επιρροή σε μεγάλες μάζες παγκοσμίως, διαθέτει ειδικές πολιτικές και μέσα χειραγώγησης. Δεν μπορεί να εκτιμήσει κανείς την κατάσταση αν δεν βλέπει τις ιδιαιτερότητες και δεν αποκρυπτογραφεί όσα εξελίσσονται. Γιατί οι συσχετισμοί δεν αλλάζουν με «καθαρότητες» και καταγγελίες.
