Μια ιδιότυπη «επιστροφή της πολιτικής» φαίνεται να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας. Ένα ακόμα φαινόμενο προστίθεται σε δεκάδες άλλα που δεν μπορούν να ερμηνευτούν εύκολα από τη στερεοτυπική σκέψη.
Η επιστροφή αυτή συνδέεται με την «αποπαθητικοποίηση» μεγάλων πληθυσμών σε όλο τον πλανήτη. Εκατομμύρια άνθρωποι, ανεξάρτητα από την πολιτική έκφραση του φαινομένου, αμφισβητούν τα δόγματα της «παγκοσμιοποίησης» που επιβάλλουν εδώ και δεκαετίες οι «αγορές» και ο αχαλίνωτος χρηματιστικός καπιταλισμός.
Αυτά δημιουργούν μια «ντε φάκτο» αναταραχή που πρέπει να εκτιμηθεί σε όλες τις προεκτάσεις της. Δεν πρόκειται ακριβώς για «θαυμάσια κατάσταση» σύμφωνα με το παλιό ρητό («μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση»). Ιδιαίτερα όταν η αποπαθητικοποίηση δεν μεταφράζεται σε λαϊκή αφύπνιση με προοδευτικά και ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά. Ή όταν εκφράζεται ακόμα και από πολιτικούς τύπου Τραμπ.
Το μιντιακό σύστημα και οι εκπρόσωποι της χρηματιστικής παγκοσμιοποίησης, διαβάζουν το φαινόμενο ως επιστροφή του «λαϊκισμού» και ψάχνουν τρόπους να μην πάρει περισσότερο εκρηκτικές διαστάσεις. Το πρόβλημα για αυτούς δεν είναι, για παράδειγμα, αυτός καθ’ αυτός ο Τραμπ. Είναι η κοινωνική τάση που αμφισβητεί το δόγμα της ολοκληρωτικής παγκοσμιοποίησης των «αγορών».
Μετά το Brexit, μόλις λίγους μήνες μετά έρχεται και η εκλογή Τραμπ. Κόντρα σε όλα τα προγνωστικά των δημοσκοπήσεων και των ελίτ που πλήρωναν αδρά για αυτές. Δύο γεγονότα που καταδεικνύουν τη μεγάλη αναταραχή και τις διεργασίες που γίνονται στους κόλπους του κεφαλαίου, αλλά και που δεν είναι νοητές έξω από την επίδραση του λαϊκού παράγοντα.
Τα μέτωπα αναδιατάσσονται. Είναι χρήσιμο να σκεφτούμε ποιοι ήταν υπέρ της παραμονής της Μ. Βρετανίας στην Ε.Ε., αλλά και αντιτάχθηκαν στον Τραμπ (μέχρι και η βαθιά ρεπουμπλικανική οικογένεια Μπους στράφηκε εναντίον του). Ας δούμε τις αντιδράσεις των εκπροσώπων της Wall Street ή των επιτελείων της Ε.Ε. και της Μέρκελ και θα καταλάβουμε.
Ακόμα, ολόκληρη η Κεντροαριστερά και ευρύτατα τμήματα της Αριστεράς τάχθηκαν ψυχή τε και σώματι υπέρ της Κλίντον, όπως και του «Bremain» λίγους μήνες πριν. Επί της ουσίας, υπέρ της πτέρυγας της χρηματιστηριακής παγκοσμιοποίησης, ενάντια σε όλες τις εκφάνσεις «εθνικιστικής αναδίπλωσης». Μην πάμε μακριά: Η ψήφιση της CETA, που γκρεμίζει κάθε φραγμό στην παγκοσμιοποίηση των πολυεθνικών, ψηφίστηκε από όλες τις κυβερνήσεις της Ε.Ε. Φυσικά και από την ελληνική.
Στη χώρα μας, η «αποπαθητικοποίηση» έχει ήδη τη μικρή της ιστορία. Ας θυμηθούμε την έκρηξη στο δημοψήφισμα, αλλά και την ανατίναξη του πολιτικού σκηνικού τα προηγούμενα χρόνια. Η ιδιαιτερότητα είναι ότι εδώ συνδέθηκε με την Αριστερά, η οποία όμως έκανε και κάνει ό,τι μπορεί για να ακυρώσει αυτή τη σύνδεση, μπαίνοντας πλέον και η ίδια στο στόχαστρο.
Έτσι, είναι σήμερα αναγκαία μια νέα αφύπνιση για τη δημοκρατική, λαϊκή, πατριωτική διέξοδο της χώρας από τη μνημονιακή ημιαποικιακή αιχμαλωσία. Η εναντίωση στη δικτατορία των «αγορών» και του τοκογλυφικού κεφαλαίου, στη συσσώρευση μέσω αρπαγής πόρων από άλλους, απαιτεί ένα πραγματικό πολιτικό κίνημα με τέτοιο στόχο.
