Ο Ντάριο Φο σε μια συνέντευξή του, εξήγησε τους λόγους για τους οποίους προτιμά να χρησιμοποιεί διάφορα χρώματα. Στην ίδια συζήτηση, όταν ρωτήθηκε αν έχει ελπίδα, απάντησε ότι υπάρχει μια θετική πλευρά που δεν πρέπει να ξεχνιέται. Και εξήγησε ότι αυτή πιστοποιείται από την ύπαρξη πολλών ανθρώπων που προσπαθούν να διαχειριστούν τις καταστάσεις με όλους τους πιθανούς τρόπους, χωρίς να μένουν με σταυρωμένα τα χέρια μπροστά στο κακό.
«Βλέπω πολλούς ανθρώπους που δεν παραδίδονται και προσπαθούν να βρουν τις κατάλληλες απαντήσεις στα προβλήματα επινοώντας δικές τους λύσεις. Κι όλα αυτά δεν είναι θέμα επιβίωσης μόνο. Είναι θέληση να κτίσεις κάτι καινούργιο για να φέρεις την αλλαγή».
Υπάρχουν φυσικά πολλοί τέτοιοι άνθρωποι και στη χώρα μας. Χιλιάδες, σπαρμένοι παντού, σε κάθε γωνιά και κοινωνικό χώρο. Σε αυτούς εναπόκειται η ελπίδα να βρει διέξοδο η αγωνία του τόπου για ζωή. Οι εκατοντάδες χιλιάδες αυτοί άνθρωποι θα βρουν νόημα μέσα από την προσπάθεια, τον αγώνα για μια καλύτερη και αξιοπρεπή ζωή. Αυτοί θα δώσουν χρώμα στο κάδρο που θα ζωγραφιστεί, θα βάλουν τις δικές τους πινελιές. Επινοώντας λύσεις, μη σταυρώνοντας τα χέρια, διαχειριζόμενοι τις καταστάσεις με όλους τους πιθανούς τρόπους, βρίσκοντας κατάλληλες απαντήσεις στα προβλήματα.
Δεν πρόκειται για «κούφια λόγια». Αυτοί οι άνθρωποι και μόνο, μπορούν να ελευθερώσουν τη χώρα από τα σύγχρονα δεσμά, να κτίσουν κάτι καινούριο, να φέρουν την αλλαγή. Ούτε και είναι «ουτοπικά» όλα αυτά. Αλλά ακόμα κι αν είναι, ένας άλλος διανοούμενος, ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ, θα πει: «Δεν μας παίρνει να μην είμαστε ουτοπιστές». Παλιότερα, σε άλλες εποχές, έλεγαν πως όποιος σκύβει το κεφάλι μια ζωή θα σέρνεται. Και μάλλον είχαν δίκιο.
Επομένως, δεν μπορούμε να περιμένουμε κάτι από σωτήρες και επαγγελματίες πολιτικάντηδες. Από την κομματοκρατία και έναν πολιτικό κόσμο συνολικά βουτηγμένο στην υποκρισία και το ψέμα. Δεν νιώθουν τον καημό του απλού ανθρώπου, τη θλίψη, την απόγνωσή του. Δεν ακούν τη βουβή οργή του. Το μόνο που νοιάζονται είναι να τον εθίσουν στη σημερινή κατάσταση, πείθοντάς τον ότι δεν υπάρχει εναλλακτική.
Αυτό είναι το γενικό «κλίνατε επί δεξιά» που σαλπίζει ο παλιός κόσμος μαζί με την αριστερά που κυβερνά. Το 93% ενέκρινε τον «πλειστηριασμό της Αριστεράς» μέσα στο συνέδριο: Να ξεπουληθεί και η ίδια, πουλώντας τη χώρα.
Μόνο ακηδεμόνευτες ζωντανές δυνάμεις που θα μάχονται για τη διέξοδο και σωτηρία της χώρας σε όλα τα επίπεδα θα δώσουν μια πραγματική λύση. Επείγει να βρουν αξίες, στόχους, περιεχόμενα και μορφές που θα τις συγκροτήσουν σε κίνημα. Το έχει ανάγκη ο τόπος.
