Έχει μεγάλη σημασία, να υπάρχει κάθε φορά ευκρίνεια σε σχέση με το ποιος είναι ο φίλος, ποιος ο εχθρός, ποιος ο «φίλος» ή και ποιος στέκεται ουδέτερος. Αν αυτή λείπει, ο αποπροσανατολισμός θα προστεθεί στη γενική αδυναμία.
Ας υποθέσουμε ότι είναι τρεις οι μεγάλοι ελκυστές πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών γεγονότων στη χώρα μας αυτή την περίοδο: Πρώτα απ’ όλα, είναι η γενικευμένη καταστροφή και το άδειασμα της κυριαρχίας που επιφέρουν όλες οι μνημονιακές εξελίξεις. Έπειτα, είναι το προσφυγικό-μεταναστευτικό κυρίως με την έννοια της «αξιοποίησης» της χώρας ως χώρου στάθμευσης, αποθήκευσης ψυχών και φράχτη της Ευρώπης. Και τέλος, τα εθνικά ζητήματα, με βασική μορφή τις απειλές και τους σχεδιασμούς της επεκτατικής Τουρκίας στο τόξο Θράκη-Αιγαίο-Κύπρος.
Και στα τρία αυτά πεδία η μεγαλοαστική τάξη της χώρας, μαζί με ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο, έχουν ταχθεί αποφασιστικά με τους δυνάστες και τους σχεδιασμούς τους. Στην πραγματικότητα, εθελοτυφλούν. Νομίζουν ότι προστρέχοντας στη δυτική «κάλυψη», θα προστατευτούν από τη νεο-οθωμανική απειλή και τις διαστάσεις που αυτή παίρνει με την ευθεία αμφισβήτηση της συμφωνίας της Λωζάνης.
Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή, όπου ένας διπλός εθισμός φαίνεται να παραμονεύει. Από την μια το μνημονιακό, ημιαποικιακό καθεστώς συνηθίζεται ως «κανονικότητα». Από την άλλη εθιζόμαστε ως κοινωνία στο ότι δεν υπάρχει σοβαρός λόγος ανησυχίας από τις εξ ανατολών απειλές και μεθοδεύσεις. Ο διπλός αυτός εθισμός δημιουργεί μια κατάσταση σχετικής αφασίας, ναρκώματος και ανημπόριας απέναντι σε μια καταστροφή που συντελείται και πιθανά να μεγεθυνθεί επικίνδυνα.
Η αναζητούμενη διέξοδος της χώρας από τα σύγχρονα δεσμά δεν μπορεί ούτε να περιγραφεί ούτε να επιδιωχθεί, χωρίς τη νηφάλια ανάλυση και εκτίμηση όλων των παραγόντων και των συσχετισμών. Έχουμε βρεθεί σε μια καθολική κρίση, τέτοια που αγκαλιάζει πολλούς περισσότερους τομείς από αυτόν της Οικονομίας, κι έτσι και η διέξοδος πρέπει να είναι καθολική. Να λαμβάνει δηλαδή υπόψη της όλα όσα καθορίζουν, διατρέχουν και συνέχουν μία χώρα στις σύγχρονες συνθήκες και μάλιστα σε μια νευραλγική θέση. Η «επίλυση» μεγάλων κοινωνικών και οικονομικών ζητημάτων ενδέχεται να προχωρά με απλούστερες διαδικασίες σε χώρες όπως η Νορβηγία ή η Νέα Ζηλανδία, αλλά πολύ διαφορετικά σε χώρες που βρίσκονται στο επίκεντρο γεωπολιτικών αναταραχών.
Σε τέτοιες περιοχές, η διαπλοκή του κοινωνικού – ταξικού στοιχείου με το εθνικό παίρνει διαστάσεις και γεννά καθήκοντα που δεν μπορούν να αναχθούν σε έναν και μόνο παράγοντα, π.χ. αποκλειστικά οικονομικό ή «ταξικό». Ως εκ τούτου, οι μονοκαλλιέργειες στις προτεινόμενες «λύσεις» υπολείπονται δραματικά του προβλήματος.
Ακόμα και σήμερα, όλοι σχεδόν οι φορείς της Αριστεράς δεν μπορούν να διακρίνουν τα ειδικά χαρακτηριστικά του μνημονιακού, ημιαποικιακού καθεστώτος. Έτσι, «καπιταλισμό είχαμε πριν το 2010, καπιταλισμό έχουμε και τώρα». Αυτό βρίσκεται στον πυρήνα της οπτικής τους. Εν έτη 2016, η Ελλάδα θεωρείται ακόμα ιμπεριαλιστική χώρα που ανταγωνίζεται για την κυριαρχία με άλλη μια χώρα, την Τουρκία, επίσης ιμπεριαλιστική. Εντελώς πρόσφατα, σε σχετικά νεοσύστατο φορέα της Αριστεράς, προτάθηκε μεταξύ άλλων να ψηφιστεί -έστω- ότι αγωνίζονται και για την εθνική ανεξαρτησία, αλλά η πρόταση δεν τέθηκε καν σε ψηφοφορία για να μην δημιουργηθούν προβλήματα με συνιστώσες τροτσκιστικής προέλευσης… Το αναφέρουμε ενδεικτικά.
Μεγάλη η απόσταση από την πραγματικότητα, άκρως επικίνδυνος ο διπλός εθισμός!
