Όχι. Δεν έχουμε απλή επανάληψη του γνωστού έργου: κλεφτοπόλεμος δηλώσεων και ασυναρτησία για να ακολουθήσει η πλήρης ευθυγράμμιση μόλις λήγουν τα τροϊκανά τελεσίγραφα. Αυτά ίσχυαν στην πρώτη φάση του μνημονίου, στο διάστημα 2010-2015. Τώρα, οι διαδικασίες γίνονται πιο συνοπτικές, χωρίς «πολλά πολλά». Έτσι θα προχωρήσει το γενικό ξεχαρβάλωμα και ξεπούλημα της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, θα ερημοποιηθεί η οικονομία, θα εξολοθρευτούν οι μικρομεσαίοι και οι μικροί γενικώς, θα ξαναμοιραστεί η πίτα σε ολιγάρχες (π.χ. ο Μαρινάκης ελέγχει τον Πειραιά και ένα καινούριο κανάλι, ο Σαββίδης την Θεσσαλονίκη κ.λπ.). Ενώ, όσοι από το παλιό κατεστημένο είχαν σχέση με παραγωγικές διαδικασίες θα παραμερίζονται.
Το πολιτικό σύστημα και βεβαίως η κυβέρνηση, υπηρετούν και υπερασπίζονται το ημιαποικιακό – μνημονιακό καθεστώς και κάνουν κάθε τι που προστάζουν οι δυνάστες, χωρίς να ενδιαφέρονται για τίποτα ουσιαστικό που να αφορά τον τόπο, τη χώρα, την κοινωνία. Τώρα, η χειρότερη κυβέρνηση προσπαθεί να περάσει στην αντεπίθεση απέναντι στην αντιπολίτευση. Ο στόχος της; Να δείξει ότι οι άλλοι είναι οι χειρότεροι και δεν δικαιούνται δια να ομιλούν. Νομίζει ότι έτσι θα μετριάσει την οργή που υπάρχει απέναντί της μέσα στην κοινωνία, ότι θα δημιουργήσει αντιπερισπασμούς, επιχειρώντας να συσπειρώσει οπαδούς και φίλους. Γιατί γνωρίζει καλά ότι ο μεγάλος της εχθρός είναι αυτή η υπόκωφη μα εντεινόμενη οργή που νιώθει ο κόσμος απέναντί της. Οι δημοσκοπήσεις (αυτές που πηγαίνουν πρώτα στο Μαξίμου) δείχνουν τη φθορά και πρέπει γι’ αυτό να υπάρξουν κινήσεις που να την μετριάσουν. Ο Σεπτέμβρης ήταν αρκετά αρνητικός για την κυβέρνηση και ένα μεγάλο μέρος του λεγόμενου «ηθικού πλεονεκτήματος» χάθηκε με την υπόθεση των καναλιών (Καλογρίτσας, Μαρινάκης, Σαββίδης). Η απόσυρση του Καλογρίτσα σηματοδοτεί μια ήττα της κυβέρνησης και γι’ αυτό ετοιμάζεται το μπαράζ της «αντεπίθεσης», των ανοιγμάτων στο «σοσιαλδημοκρατικό χώρο», του επικείμενου ανασχηματισμού και -γιατί όχι- και των εκλογικών αιφνιδιασμών.
Η δεύτερη φάση -το δεύτερο κύμα- του μνημονίου δεν έρχεται όμως μόνο με αναταράξεις στην εγχώρια πολιτική και οικονομική σφαίρα. Έρχεται σε μια στιγμή βαθιών αναδιατάξεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, κλιμάκωσης των περιφερειακών και γεωπολιτικών ανταγωνισμών και με ανοικτά πολλά εθνικά μέτωπα καίριας σημασίας: νησιά, Προσφυγικό, Αιγαίο, Κυπριακό, για να αναφερθούμε μόνο στα πιο ορατά. Άλλωστε, η Ε.Ε., δια των επίσημων οργάνων της, δηλώνει ότι δεν υπάρχει ελληνική κυριαρχία στα νησιά του Αιγαίου (που άλλοι τη θεωρούν ως Νατοϊκή θάλασσα) και μόλις πρόσφατα ο Ερντογάν τόνισε προκλητικότατα πως δεν αποδέχεται τη Συμφωνία της Λωζάνης, θέτοντας έτσι ανοιχτά ζήτημα συνόρων στην περιοχή. Γελιέται οικτρά όποιος νομίζει ότι αυτά είναι δευτερεύοντα ή επουσιώδη ζητήματα και πως οι μεγάλες μάχες αφορούν και διεξάγονται με εκλογικά τεχνάσματα και με την πολιτική της ατάκας. Τα γκάλοπ και οι εκλογές δεν είναι η μόνη «μορφή πάλης», ευτυχώς ή δυστυχώς…Οι θρυαλλίδες που μπορεί να οδηγήσουν σε εκρήξεις με τεράστιες επιπτώσεις σε όλους τους τομείς είναι ενεργές και δεν θα συμμαζεύονται εύκολα. Όπως ενεργές είναι και οι δυνάμεις που θέλουν να τις πυροδοτήσουν.
Τούτος ο χειμώνας θα είναι δύσκολος. Πολλαπλά δύσκολος…
