Με βήμα ταχύ μπαίνουμε σε μια αποφασιστική φάση, τη δεύτερη του μνημονιακού σχεδιασμού για την χώρα. Το ειδικό της χαρακτηριστικό, έγκειται στο γεγονός ότι τελειώνουν τα περιθώρια που είχαν ως τώρα οι εγχώριοι οικονομικοί κύκλοι να οικειοποιούνται τα αποτελέσματα που έφερναν οι εφαρμοζόμενες πολιτικές.
Περνάμε τώρα στη φάση όπου μπαίνει χέρι από μεγάλα διεθνή συμφέροντα στην επιχείρηση εκποίησης της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Αυτό, σε πολλές περιπτώσεις, οδηγεί σε αποκλεισμό από το «πάρτι», εγχώριους μεγιστάνες και μεγαλοεργολάβους που μέχρι τώρα έκαναν μεγάλες μπίζνες.
Η Ε.Ε. και όσοι είναι πίσω της (τοκογλυφικές «αγορές» και μονοπωλιακά μεγαθήρια), όσοι πλουτίζουν, αρπάζοντας από χώρες και καταστρέφοντας τις παραγωγικές και οικονομικές δομές τους, προχωρούν τώρα σε φάση «παράκαμψης», «ρουφήγματος», «παραμερισμού» των ντόπιων ελίτ.
Στόχος τους, να βάλουν χέρι σε όλη την οικονομική διαδικασία, κτυπώντας και υποβαθμίζοντας μέρος της εγχώριας διαπλοκής, με ταυτόχρονη άρση της στήριξης που έδιναν μέχρι σήμερα σε διάφορους κύκλους. Χαρακτηριστική περίπτωση, η ουδετερότητα της Ε.Ε. στη διαπάλη για τα τηλεοπτικά κανάλια.
Αυτό σημαίνει ότι ο ανταγωνισμός μέσα στην αστική τάξη αγριεύει και παίρνει τώρα τη μορφή ενός πολέμου «όλων εναντίων όλων». Το πράσινο φως της Ε.Ε. διευκολύνει τον λυσσαλέο αυτό ανταγωνισμό.
Την ίδια στιγμή, αυταπατάται όποιος περιμένει μια χαλάρωση απέναντι στην Ελλάδα. Η χώρα συνεχίζει να εξαιρείται ρητά από κάθε απόπειρα ποσοτικής χαλάρωσης. Η χαλάρωση της νεοφιλελεύθερης θηλιάς είναι απαραίτητη για την πολιτική διαχείριση της ευρωένωσης, αλλά το κλίμα έχει επιβαρυνθεί μετά το Brexit, την αστάθεια σε Ιταλία και Ισπανία, τη ρευστότητα στην Τουρκία.
Όσο κι αν νομίζει ο Τσίπρας ότι ίσως πετύχει μαζί με τις άλλες χώρες του Νότου κάποια ευελιξία στην εφαρμογή των προγραμμάτων και το Χρέος, το μήνυμα είναι σαφές: Καμιά χαλάρωση, η Ελλάδα θα παραμείνει εντός των μνημονιακών όρων και αν βρει τρόπους να εφαρμόσει η κυβέρνηση τα συμφωνηθέντα, τότε ίσως να έχει την ανοχή ή και τη στήριξη των ευρωκρατών.
Από την πλευρά του ο Τσίπρας, χωρίς να λογαριάζει ιδιαίτερα τους γεωπολιτικούς όρους, θεωρεί ότι έχει τα περιθώρια να μονιμοποιηθεί στην εξουσία και γι’ αυτό βάζει μπρος την επιχείρηση «καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ». Για να περάσει από τη φάση του «εφήμερου» σε αυτήν της σταθεροποίησης στην εξουσία, πρέπει να προχωρήσει στην «βαθιά πολιτική». Να αποκτήσει δηλαδή πιο σταθερά ερείσματα και καθεστωτικά χαρακτηριστικά.
Η είσοδος σε αυτήν τη δεύτερη φάση του μνημονιακού σχεδιασμού βρίσκει το λαϊκό κίνημα σε μεγάλη αποδιοργάνωση, αποπροσανατολισμό και σύγχυση. Οι όροι για την ενεργοποίηση του υποκειμενικού παράγοντα γίνονται συνθετότεροι. Οι απλουστεύσεις και τα εύκολα σχήματα (π.χ. φτιάχνω ένα κόμμα για να μπω στη Βουλή ή ονειρεύομαι ένα μέτωπο που δεν υπάρχει) όχι μόνο δεν βοηθούν καθόλου, αλλά καθηλώνουν. Χρειάζονται άλλα πράγματα που πρέπει να εφευρεθούν. Παλιά και νέα στοιχεία, να συντεθούν σε μια αξιόπιστη πρόταση αγώνα και προοπτικής.
