Τα πρόσφατα γεγονότα στη Νίκαια, η νέα δολοφονική επίθεση στον ιδιότυπο πόλεμο που διεξάγεται, δείχνουν, για όποιον θέλει να καταλάβει, ότι η σημερινή «Ευρώπη» (τα εισαγωγικά τίθενται για να δείξουμε ότι δεν υπάρχει ενιαία Ευρώπη) δεν μπορεί να ερμηνευτεί μέσα από αποκλειστικά οικονομικά στοιχεία ή από την εσωτερική πολιτική ζωή και ταξική πάλη κάθε μιας ξεχωριστής χώρας που την συναποτελούν. Όποιος θελήσει να αφαιρέσει τη γεωπολιτική διάσταση από όλες τις εξελίξεις στην Ευρώπη, δεν θα καταλάβει τίποτα.
Το Brexit αναλύεται και ξανα-αναλύεται με ενδογενείς βρετανικούς όρους και ξεχνιέται πως υπάρχουν βαθύτατες κινήσεις των «αγορών» και των παραγόντων από τις ΗΠΑ που βλέπουν με καλό μάτι κάθε βραχυκύκλωση της, υπό γερμανική κηδεμονία, «Ευρώπης».
Η 3η κατά σειρά αιματηρή επίθεση σε γαλλικό έδαφος δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από τον πόλεμο που μαίνεται σε Συρία και Ιράκ και την υπόθεση του Ισλαμικού Kράτους. Η Γερμανία πιέζεται να ευθυγραμμιστεί με τον ατλαντικό άξονα απέναντι στη Ρωσία και να αναπροσαρμόσει τα σχέδιά της. Το ΝΑΤΟ αναπτύσσεται τόσο στον Ευρωπαϊκό Βορρά όσο και νοτιοανατολικά για να κάνει, έτσι, πιο αισθητή την παρουσία του στα καυτά θέατρα των πολέμων και των αγωγών. Η Τουρκία χρησιμοποιεί όλα τα μέσα και το Προσφυγικό ως γεωπολιτικό όπλο απέναντι στην «Ευρώπη» και ως μέσο για ρυθμίσεις στο Συριακό και το Κουρδικό. Η απόδοση της τουρκικής υπηκοότητας σε όλους τους Σύριους πρόσφυγες είναι μέρος του σχεδίου παρέμβασης στη Συρία και απάντησης στο Κουρδικό.
Η Πορτογαλία, η Ισπανία δοκιμάζουν κυρώσεις από τη γερμανική Ευρώπη, ως ένδειξη σκλήρυνσης και αποφασιστικότητας. Ο Ρέντσι προσπαθεί να διασώσει τις τράπεζές του κάνοντας ακροβατικά προς όλες τις κατευθύνσεις.
Οι «δικοί μας» λένε «ναι σε όλα». Τόσο πολύ που δεν αποτελούν πρόβλημα. Πρόθυμοι για όλα σε μια «Ευρώπη» που τρεκλίζει, σε μια «Ευρώπη» μονάχα της φαντασίας.
Η Ευρώπη προσομοιάζει όλο και περισσότερο με την Ευρώπη του Μεσοπολέμου (1920-1940) και νέα θηρία και νέοι κοινωνικοί «αυτοματισμοί» αναδύονται.
Η «Ευρώπη» χαλαρώνει και ενισχύονται αποσυνδετικές δυνάμεις. Ξεδιπλώνονται παγκόσμιες γεωπολιτικές αντιθέσεις που την περιβάλλουν και τη διαπερνούν. Δεν υπάρχει πλέον «ευρωπαϊσμός». Όσο πιο γρήγορα χωνευτεί αυτό το γεγονός, τόσο πιο ουσιαστικά θα ανιχνευτεί μια ευρωπαϊκή διάσταση που θα έχει άλλες προδιαγραφές και προϋποθέσεις. Για να σωθεί η Ευρώπη πρέπει να εγκαταλείψει, να θάψει την αποικιοκρατική, ιμπεριαλιστική και φιλο-ατλαντική πολιτική της. Δεν είναι ουτοπία, αλλά χρειάζεται να αναδυθούν κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που έχουν συμφέρον από μια τέτοια έκβαση.
