Την προσεχή εβδομάδα γίνεται μια πρόβα. Η συγκέντρωση των «Παραιτηθείτε» αντανακλά την προσπάθεια της συστημικής αντιπολίτευσης (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι κ.λπ.) να δώσει μια αίσθηση κινητοποίησης και συσπείρωσης κόσμου απέναντι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η τελευταία είναι φοβισμένη γιατί δεν ξέρει ακριβώς πώς έχει επιδράσει ο καταιγισμός των μέτρων που έχει ψηφίσει, και το «ναι σε όλα, μα σε όλα» που έχει εφαρμόσει απέναντι στους δανειστές.
Ορισμένοι ευελπιστούν να δώσουν λίγο «άρωμα Βενεζουέλας» στην πολιτική ζωή, όπου δύο μεγάλα μαζικά κοινωνικά μπλοκ συγκρούονται με όλα τα μέσα. Στη Βενεζουέλα, οι αντιτσαβιστές συνδέονται με το αίτημα μιας παλινόρθωσης ή αποκατάστασης της καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. Οι τσαβιστές, από την άλλη, χωρίς τον Τσάβες πλέον, ψάχνουν τρόπο να αποτρέψουν την εξέλιξη αυτή, αντιμετωπίζοντας και τα δικά τους λάθη (μονοκαλλιέργεια εξαγωγής πετρελαίου κ.λπ.). Οι «εδώ», όμως, δεν έχουν τόσες διαφορές. Και τα δύο στρατόπεδα είναι ενταγμένα, ψυχή τε και σώματι πλέον, στον ευρωατλαντικό άξονα και στο μοντέλο ΤΙΝΑ («δεν υπάρχει εναλλακτική»), ενώ τα Μνημόνια έχουν βάλει τη χώρα στον αυτόματο πιλότο της 99χρονης αποικίας. Τώρα, θέλουν να δείξουν ότι τσακώνονται για σοβαρές διαφορές ουσίας και στρατηγικής.
Το ουσιώδες που έχει πετύχει η μνημονιακή-αποικιακή πολιτική στη χώρα μας είναι η αποσάθρωση του μαζικού λαϊκού κινήματος. Η απουσία του παράγοντα αυτού επιτρέπει διάφορους χειρισμούς και πρόβες. Δεν συνεπάγεται όμως ότι εύκολα πλέον μπορούν να σταθεροποιηθούν οι συστημικές λύσεις. Με την έννοια αυτή, κανένα πρόγραμμα που είναι στην τροχιά της μνημονιακής-αποικιακής υποδούλωσης δεν καταγράφει ένα ρεύμα μέσα στο λαό.
Θα μπορούσε τώρα αυτό να αλλάξει και η δεξιά παράταξη να δημιουργήσει ένα «αντιαριστερό» μαζικό κίνημα διαμαρτυρίας; Και αν ναι, τι επίδραση θα είχε αυτό στην πολιτική ζωή; Θα καταφέρουν τη δυσφορία και την αγανάκτηση για τους σημερινούς κυβερνώντες να την αξιοποιήσουν και να την ανακυκλώσουν τελικά, αστικές και μνημονιακές δυνάμεις;
Αυτό σημαίνει, ανάμεσα στα άλλα, και πλήρη αποτυχία για κάθε εκδοχή Αριστεράς.
«Αν τα έχουν κάνει όλα, αν τα έχουν υπογράψει όλα, τι κάνεις;» αναρωτιέται πολύς κόσμος, από όλες τις κατευθύνσεις. Ο Μίκης, 90 χρονών, απαντά: «Εδώ που φτάσαμε, χρειάζεται επανάσταση». Αμέσως η αυθόρμητη αντίρρηση: «Με τι κόσμο;». Να που πρέπει να στοχαστούμε στο τι χρειάζεται για να βγούμε από την κατάσταση που έχουμε βρεθεί. Κι αφού το σκεφτούμε καλά, τότε να δούμε και τις προϋποθέσεις μιας ριζικής αλλαγής.
Η λέξη «επανάσταση» δεν πρέπει να φοβίζει. Ούτε παραπέμπει σε κάτι τυφλά καταστρεπτικό ή οδυνηρό. Περιγράφει την καταλυτική, ορμητική δράση, όχι αποφασισμένων πρωτοποριών, αλλά εκατομμυρίων ανθρώπων που παίρνουν πλέον πρωταγωνιστικό ρόλο και τροποποιούν τα πάντα, ακυρώνοντας προηγούμενες δεσμεύσεις. Στη λογική όχι ενός γενικευμένου «ξεχαρβαλώματος», αλλά αποτίναξης της τυραννίας, της υποδούλωσης και της αδικίας. Πώς μπορούν να κατακτηθούν ανεξαρτησία, σεισάχθεια, δικαιοσύνη, πραγματική δημοκρατία; «Με τι κόσμο;». Είναι αλήθεια πως πρέπει να συγκροτηθεί και να «επανιδρυθεί» ένας λαός. Το υλικό υπάρχει. Τόσο δύσκολο, τόσο απλό ως καθήκον και λύση…
Σχόλια
