Μπαίνουμε με καταιγιστικούς ρυθμούς σε ένα ολοκληρωτικά διαφορετικό και πιο δυσοίωνο περιβάλλον. Τίποτα από όσα συμβαίνουν σήμερα δεν θυμίζει τα όσα μας απασχολούσαν πριν από μερικούς μήνες.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, όχι μόνο δεν έχει σχέδιο αντιμετώπισης των πολλαπλών κινδύνων που περιβάλλουν τη χώρα και την κοινωνία, αλλά βρίσκονται και σε αδυναμία να κατανοήσουν τα αδιέξοδα που συσσωρεύουν με τις επιλογές τους. Μοιάζουν ανήσυχοι, σε σύγχυση. Ορισμένοι, μάλιστα, σε πανικό την ίδια στιγμή που αναζητούν λύσεις στα ίδια και επί τα αυτά.
Μπροστά στο σχεδιασμένο βάλτωμα της δημοσιονομικής προσαρμογής και της αδυναμίας να βγει το πρόγραμμα, όλα τα χαρτιά επενδύονται στο να αρθεί το veto του ΔΝΤ και να επιστρέψει η τρόικα στην Αθήνα. Τα σχέδια για το Ασφαλιστικό, το Φορολογικό, τα κόκκινα δάνεια, το Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων γράφονται και ξαναγράφονται, ανακηρύσσονται διαρκώς «κόκκινες γραμμές» όταν όλοι ξέρουν ότι, μπροστά στη νέα οικονομική ασφυξία που οδηγούμαστε, θα υπάρξει υποχώρηση και μάλιστα ταπεινωτική. Όχι γιατί δεν υπάρχει λύση. Απλώς γιατί δεν υπάρχει βούληση.
Στο Προσφυγικό εξαγγέλλονται άκαμπτες στάσεις και μονομερείς ενέργειες, την ίδια στιγμή που λιμάνια, πόλεις και εθνικοί οδοί έχουν μετατραπεί σε ένα απέραντο hot spot. H επίσημη επιλογή είναι να σηκώσει η Ελλάδα το βάρος της υποστήριξης των «ευρωπαϊκών ιδεωδών». Την στιγμή που σε όλες τις χώρες της Ευρώπης έχουν ορθωθεί φράκτες σε πρόσφυγες και μετανάστες. Την στιγμή που ολοφάνερα ετοιμάζεται σχέδιο προστασίας της Σέγκεν στα βόρεια σύνορά μας και η Ελλάδα προορίζεται για φυλακή ψυχών έναντι ψιχίων οικονομικής βοήθειας.
Στο Αιγαίο, με πρόσχημα το έλεγχο των προσφυγικών ροών, ΝΑΤΟ και Άγκυρα κάνουν πάρτι με τα σύνορα και την εθνική κυριαρχία επιβάλλοντας τετελεσμένα που δρομολογούνταν εδώ και δεκαετίες.
Τι άλλο χρειάζεται για να γίνει κατανοητή η χρεοκοπία μιας πολιτικής που επενδύει σαν λύση και στηρίζεται σε «συμμάχους» που είναι οι μήτρες των προβλημάτων. Οι αιτίες των κινδύνων, οικονομικών και γεωπολιτικών, που απλώνουν μαύρο πέπλο από άκρη σε άκρη στη χώρα.
Την ίδια ώρα ένας νέος ριζοσπαστισμός γεννιέται, μια νέα πεποίθηση για ζωή απλώνεται έστω και αφανώς. Έγινε φανερή στις κινητοποιήσεις των αγροτών. Έγινε φανερή στις κινητοποιήσεις των επιστημόνων και των ελεύθερων επαγγελματιών. Γίνεται φανερή στη στάση συμπαράστασης της κοινωνίας απέναντι σε όσους κινητοποιούνται, παρά το δηλητήριο κοινωνικού αυτοματισμού που επιχειρήθηκε να επανέλθει στο προσκήνιο. Γίνεται φανερή στη συγκλονιστική ευαισθησία, στην αλληλεγγύη που απλώνεται στη χώρα απέναντι στους ξεριζωμένους του πολέμου.
Ωριμάζει η στιγμή να ανοίξει ένας νέος κύκλος αγώνων, ελπίδας, προοπτικής.
Ωριμάζει η στιγμή να ανοίξει μια ουσιαστική συζήτηση για τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις να υπάρξει ελεύθερη και ανεξάρτητη αυτή η χώρα.
