Το στοίχημα των καιρών
Με πρόσφατη παρέμβασή του την Τετάρτη ο Μίκης Θεοδωράκης προχωρά σε κάποιες κρίσιμες επισημάνσεις που πρέπει να προβληματίσουν σοβαρά. Διαπιστώνει ότι δημιουργείται ένα κοινωνικό μέτωπο χωρίς κεφαλή, το οποίο στριμώχνει άγρια τη δεξιά και ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα, νεκρώνοντας τη χώρα. Καταγγέλλει τον Τσίπρα για τις επιλογές του, επιμένει ότι οδηγεί τον λαό σε διχασμό, κάτι που πρέπει να το προσέξουμε ιδιαίτερα. Οι διχαστικές πολιτικές χρησιμοποιήθηκαν ανέκαθεν ενάντια σε κάθε προοδευτική κίνηση, διαίρεσαν ακόμα κι όσους μπορούσαν ή έπρεπε να ενωθούν ενάντια σε έναν κοινό εχθρό. Το Μαξίμου δεν έχει κανένα ενδοιασμό να προχωρήσει σε τυχοδιωκτικές πολιτικές που οδηγούν σε «ζουγκλοποίηση» της κοινωνίας. Η λογική «από δω το φως και από εκεί το σκότος», όταν μάλιστα από τις υποτιθέμενες δυνάμεις του φωτός εφαρμόζονται ακριβώς οι ίδιες πολιτικές συνταγές, οδηγεί σε μια ακραία διχαστική λογική. Στα έξι χρόνια μνημονίων ο λαός έδειξε ωριμότητα, δεν «τσίμπησε» σε τέτοια σενάρια. Βρέθηκαν κοντά-κοντά πολίτες από διαφορετικές πολιτικές προελεύσεις, ξεπέρασαν διαχωρισμούς που είχαν επιβληθεί. Ας έχουμε υπ’ όψιν τον κίνδυνο διαίρεσης.
Ο Μίκης στο τέλος του κειμένου του μιλά για «ώρα μηδέν» για το λαό και την χώρα. «Γι’ αυτό το λόγο η “ώρα μηδέν” δεν έχει φτάσει μόνο για την κυβέρνηση αλλά κυρίως για το λαό. Και αυτή είναι η μεγάλη τραγωδία», σημειώνει.
Το αισθητήριό του δεν τον οδηγεί σε αφηρημένη αισιοδοξία. Η παρέμβαση θέτει με ένταση το σπουδαίο θέμα του προσανατολισμού. Ένα μεγάλο παλλαϊκό μέτωπο δεν μπορεί να προκύψει χωρίς προσανατολισμό, στόχους και κατευθύνσεις που θα αγκαλιάσουν, εκφράσουν, ενθουσιάσουν, που θα γίνουν κτήμα των απλών ανθρώπων. Χρειάζεται μια κεφαλή, ένα κέντρο, ένα στοιχείο πολιτικής και ηθικής «ηγεσίας» που θα μπορεί να συναρθρώνει την πολλαπλότητα μερών που υπάρχουν μέσα στο λαϊκό παράγοντα. Αυτά που παρατηρεί ο Μίκης δεν υπάρχουν, δεν τίθενται, ούτε απασχολούν τους πολιτικούς φορείς. Ορισμένοι τα μεταθέτουν στον αυτόματο πιλότο για να απαντηθούν ίσως κάποτε ως διά μαγείας, άλλοι «σκοτίζονται» μόνο για την πολιτική τους επιβίωση και αναπαραγωγή στο κοινοβουλευτικό πεδίο. Τίποτα περισσότερο…
Μια ορισμένη προοπτική μπορεί να διαφανεί αν ξεχωρίσει ένα δυναμικό που θα δηλώσει ότι θα προσπαθήσει, με συλλογικό και ανοικτό τρόπο να δώσει απαντήσεις, να οικοδομήσει μια πρόταση εναλλακτική για την χώρα, το λαό, τον τόπο. Είναι ένα στοίχημα των καιρών ακόμα κι αν φτάνουμε σε μια «ώρα μηδέν».
