Πριν από ένα μήνα περίπου, γράφαμε ότι σε συνεδρίαση του Κυβερνητικού Συμβουλίου Κοινωνικής Πολιτικής, ο αντιπρόεδρος της Kυβέρνησης είχε αποκαλύψει στους συμμετέχοντες ότι παράλληλο πρόγραμμα δεν υπάρχει, σημειώνοντας ότι αυτό που μπορεί να κάνει η κυβέρνηση είναι παράλληλα με τα μνημονιακά μέτρα να παρουσιάζει και μια πρωτοβουλία επικοινωνιακού χαρακτήρα για να διασκεδάζει τις εντυπώσεις.
Σχεδόν ταυτόχρονα με την κατεπείγουσα ψήφιση των δεύτερων προαπαιτούμενων, κατατέθηκε στη Βουλή και το νομοσχέδιο που εντάσσεται στο περίφημο «παράλληλο πρόγραμμα». Ένα νομοσχέδιο επικοινωνιακής διαχείρισης και κυρίως «εξοπλισμού» των κυβερνητικών βουλευτών που εκούσια έχουν αναλάβει το θλιβερό καθήκον να λένε καθημερινά τα σύκα-σύκα και τη σκάφη… σύκα, όπως πολύ εύστοχα έλεγε πριν από πολλά χρόνια ο Χάρρυ Κλυνν.
Ο κυβερνητικός θίασος με ανακούφιση ξεχύθηκε στα τηλεπαράθυρα, κραδαίνοντας το «παράλληλο πρόγραμμα» που τάχα αντισταθμίζει τα μνημονιακά μέτρα. Και βέβαια ήξεραν πολύ καλά τι «απάτη» διαφήμιζαν. Ένα πρόγραμμα κόστους μετά βίας 100 εκατ. ευρώ δεν μπορεί να αντισταθμίσει μέτρα τουλάχιστον 20 δισ. που έχουν προωθηθεί και προωθούνται.
Τα αφεντικά, όμως, δεν τους έκαναν ούτε αυτή τη μικρή… χάρη. Τους επανέφεραν αμέσως στην τάξη με τον πιο κυνικό τρόπο. Διέταξαν και η κυβέρνηση αμέσως εκτέλεσε τη διαταγή. Το Παράλληλο Πρόγραμμα αποσύρθηκε. Το Μαξίμου επιμένει ότι θα το επαναφέρει τον Γενάρη, ωστόσο, το γεγονός παραμένει και αποδεικνύει ποιος και πώς κυβερνά αυτόν τον τόπο. Αποδεικνύει τι σημαίνει σύγχρονη αποικία και πώς η Δημοκρατία και το Σύνταγμα έχουν γίνει κουρέλια.
Και το κρίσιμο, προφανώς, δεν είναι αυτή καθαυτή η κυριολεκτικά «χωρίς κιχ» εκτέλεση της εντολής, όσο το συνολικό πλέγμα και τα σχέδια που εξυφαίνονται και καθημερινά γίνονται όλο και πιο ευκρινή.
Η όξυνση του Προσφυγικού και πώς αυτό χρησιμοποιείται, η παραχώρηση του ελέγχου ακόμα και των συνόρων στην υπό διαμόρφωση ευρωστρατοχωροφυλακή, η επιτάχυνση του ξεπουλήματος δημόσιων υποδομών και δημόσιας περιουσίας, αρχής γενομένης από τα αεροδρόμια δείχνουν το στόχο του επικίνδυνου καθεστώτος.
Ένας στόχος βαθιά αντιδραστικός και φασιστικός, που απειλεί την ίδια την υπόσταση της χώρας και του λαού της. Ένας στόχο που δεν μπορεί να θολώνει μέσα από επιμέρους αναγνώσεις και μερικές προσεγγίσεις. Ένας στόχο που μπορεί να αποφευχθεί μόνο εάν υπάρξουν συνολικές και καθολικές απαντήσεις.
