«Η νέα κυβέρνηση του Τσίπρα δίνει την εντύπωση ότι μετά την ελλιπή διάθεση για συνεργασία που επέδειξε στο παρελθόν, τώρα βρίσκεται στον δρόμο για την αξιόπιστη εφαρμογή (της συμφωνίας)», είπε ο επικεφαλής του Euro Working Group, Τόμας Βίζερ, μιλώντας προχτές στην εφημερίδα Sudwest Presse. «…Όμως ο Τσίπρας II μοιάζει πολύ καλύτερος από τον Τσίπρα I, φαίνεται να έχει πραγματική επιθυμία», καταλήγει ο Τ. Βίζερ εννοώντας προφανώς την επιθυμία του Έλληνα πρωθυπουργού να «τρέξει» το 3ο Μνημόνιο.
Και είναι αυταπόδεικτη η «επιθυμία» του Τσίπρα ΙΙ. Τα πολυνομοσχέδια των προαπαιτούμενων πέφτουν σαν βροχή, με διαδικασίες που δίδαξαν οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις. Διαδικασίες που πιστοποιούν με τον πιο εύγλωττο τρόπο τη μετατροπή της Βουλής σε διεκπεραιωτή των παραγγελμάτων που δίνουν οι δανειστές.
Είναι ενδεικτικό του πόσο οι «εταίροι» υπολογίζουν την ελληνική κυβέρνηση το γεγονός ότι ο επικεφαλής ενός κυριολεκτικά ανυπόστατου «θεσμού», ο οποίος κάνει την προπαρασκευαστική δουλειά τού (επίσης ανυπόστατου) Eurogroup, μιλά με τέτοιο και τόσο θράσος.
Και αυτόματα προκύπτει η ερώτηση: Υπάρχει ελληνική κυβέρνηση; Υπάρχει Υπουργικό Συμβούλιο που κυβερνά ή έστω επιχειρεί να κυβερνήσει; Και -δυστυχώς- η αυτόματη απάντηση είναι κατηγορηματικά αρνητική.
Όταν οι πάντες με τις πράξεις και τις αποφάσεις τους αποδέχονται ευθαρσώς ότι δεν έχουν περιθώρια για την παραμικρή εθνική πολιτική, όταν όλες οι κυβερνητικές αποφάσεις και μεθοδεύσεις αποδεικνύουν ότι παράλληλο πρόγραμμα δεν υπάρχει, παρά μόνο επικοινωνιακή διαχείριση της γενικευμένης υποταγής, μόνο για αυτόνομη κυβέρνηση δεν μπορεί να μιλήσει κανείς.
Το ειδικό καθεστώς που στήθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια περνά σε μια νέα, ανώτερη ποιοτικά φάση. Πάνω από το ελληνικό κράτος που μετατρέπεται σταδιακά και μεθοδικά σε «κράτος», στήνεται μια υπερ-δομή, ένας υπερ-μηχανισμός που διαφεντεύει, αποφασίζει, ζυγιάζει και ουσιαστικά κυβερνά τον τόπο.
Η κυβέρνηση μετατρέπεται σε «κυβέρνηση» και η καθημερινή πολιτική και πρακτική της, σε όλα τα επίπεδα, δείχνει ότι η υπερ-δομή ούτε καν τα προσχήματα δεν επιτρέπει να τηρούνται. Αποκάλυπτα (με την αποδοχή πάντα της κυβέρνησης) υποβιβάζει τη σχέση κυβέρνησης δανειστών σε σχέση ευθείας υπαλληλίας και τον Τσίπρα II σε απλό εκτελεστή και διαμεσολαβητή ανάμεσα στους πραγματικούς κυβερνήτες και το λαό.
Το καθεστώς που ξεκίνησε με το 1ο Μνημόνιο παγιώνεται πλέον διαμορφώνοντας νέα δεδομένα. Δεδομένα που δεν επιτρέπουν παρερμηνείες και θολούρα για το ποιος πραγματικά κυβερνά αυτόν τον τόπο.
