Το editorial του Δρόμου της 10ης Οκτωβρίου
Συμπληρώθηκαν 48 χρόνια από τη δολοφονία του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, στη Βολιβία. Με αυτή την αφορμή, δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από ραδιοφωνική ομιλία του μεγάλου επαναστάτη στις 20 Μαρτίου 1960, με θέμα «Πολιτική και Οικονομική Ανεξαρτησία». Κάθε σχόλιο για την επικαιρότητά του στην Ελλάδα του 2015 περιττεύει…
«Τώρα υπάρχουν βασιλιάδες χωρίς στέμματα: είναι τα μονοπώλια, αληθινοί αφέντες ολόκληρων χωρών, ακόμα και ηπείρων, σαν την περίπτωση της Αφρικής, ενός μεγάλου τμήματος της Ασίας και δυστυχώς επίσης της Αμερικής μας. Κατά καιρούς προσπάθησαν να κυριαρχήσουν στον κόσμο. Όπως ο Χίτλερ, ο εκπρόσωπος των μεγάλων γερμανικών μονοπωλίων, που προσπάθησε να επιβάλει την ιδέα της ανωτερότητας μιας φυλής στον κόσμο, με έναν πόλεμο που στοίχισε τη ζωή 40 εκατομμυρίων ανθρώπινων υπάρξεων.
Η σημασία των μεγάλων μονοπωλίων είναι τεράστια. Σε σημείο που να εξουδετερώνει την πολιτική ισχύ σε πολλές από τις δημοκρατίες μας. Πριν μερικά χρόνια διάβαζα ένα δοκίμιο του Παπίνι, όπου ο ήρωάς του, ο Γκογκ, αγοράζει μια Δημοκρατία και λέει πως σκέπτεται να έχει πρόεδρο, Βουλή, στρατό και αισθάνεται πραγματικός άρχοντας – ενώ στην πραγματικότητα έχει αγοράσει το αρχοντιλίκι.
Αυτή η καρικατούρα είναι απόλυτα ακριβής: υπάρχουν Δημοκρατίες που έχουν όλα τα τυπικά στοιχεία για να είναι τέτοιες και που στην πραγματικότητα εξαρτώνται από τη θέληση της πανταχού παρούσας Φρουτ Κόμπανι, από τη Στάνταρντ Όιλ ή από ένα μονοπώλιο πετρελαίων… κι άλλες πάλι από το βασιλιά του κασσίτερου ή από τους μεγαλέμπορους των καφέδων. […]
Όλες οι συνθήκες, όλοι οι κώδικες των νόμων επιβεβαιώνουν ότι η εθνική πολιτική κυριαρχία είναι μια ιδέα αδιαχώριστη από την έννοια του κυρίαρχου κράτους, του μοντέρνου κράτους. Αν δεν συνέβαινε αυτό, ορισμένες δυνάμεις δεν θα αισθάνονταν την υποχρέωση να αποκαλούν τις αποικίες τους “ελευθέρα συνεταιρικά κράτη”, προσπαθώντας με τον τρόπο αυτό να καμουφλάρουν την αποικιοποίηση με άλλους όρους. […]
Εθνική κυριαρχία εξασφαλίζει σε μια χώρα, καταρχήν, το δικαίωμά της να αρνείται οποιαδήποτε επέμβαση που θέτει σε κίνδυνο την ύπαρξή της, καθώς και το δικαίωμα να διαλέγει τον τρόπο της διακυβέρνησης που της ταιριάζει καλύτερα. Άρα, όλες αυτές οι αρχές περί πολιτικής και εθνικής ισχύος δεν είναι παρά κούφια λόγια, όταν δεν συνοδεύονται από οικονομική ανεξαρτησία. […]
Μπορούμε να πούμε πως βρισκόμαστε σε καλό δρόμο, αν κάθε μέρα λαμβάνουμε κι ένα μέτρο που εξασφαλίζει την οικονομική μας ανεξαρτησία. Αν τα κυβερνητικά μέτρα διακόψουν αυτή την πρόοδο ή κάνουν έστω κι ένα βήμα προς τα πίσω, όλα χάνονται και ξαναγυρίζουμε αμετάκλητα στο σύστημα της αποικιοποίησης λίγο-πολύ συγκαλυμμένα, ανάλογα με τα χαρακτηριστικά της κάθε χώρας και της κάθε κοινωνικής στιγμής».
