Στις διπλανές στήλες (σημείωση e-dromos.gr: στο Δρόμο της Αριστεράς που κυκλοφορεί το Σάββατο) παρουσιάζεται μια ενδεικτική καταγραφή προσώπων του παλιού πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου που είτε παραμένουν στα πόστα τους, είτε ορίζονται από τη νέα κυβέρνηση σε θέσεις-κλειδιά του κρατικού μηχανισμού και Διοικήσεις δημόσιων οργανισμών.
Το θέμα απασχολεί χιλιάδες ανθρώπους της Αριστεράς αλλά και τους πολίτες που ανησυχούν βλέποντας επιλογές σε μια σειρά τομείς, οι οποίες ακυρώνουν κάθε διάθεση ριζοσπαστικής τομής στον τρόπο που ασκείται η πολιτική στη χώρα.
Στο σκέλος της διαπραγμάτευσης, η επίκληση των πιέσεων που δέχεται η ελληνική κυβέρνηση από το διεθνές περιβάλλον προβάλλεται συχνά σαν επαρκής δικαιολογία για έναν συμβιβασμό που όλα δείχνουν ότι πολύ απέχει από το να είναι «έντιμος» ή «αμοιβαία επωφελής». Ποιος είναι, όμως, ο λόγος για τις επιλογές εκείνες που αποτελούν σαφές δείγμα συνθηκολόγησης και με τα εγχώρια συμφέροντα;
Στο μέτωπο αυτό, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι μια απόπειρα ρήξης δεν θα συναντούσε την υποστήριξη της κοινωνίας που έχει αγανακτήσει από την κυριαρχία της διαφθοράς και της διαπλοκής τα τελευταία χρόνια. Ούτε ότι… θα μας έβγαζε από το ευρώ. Κι όμως, μια σειρά επιλογές που γίνονται δείχνουν να αγνοούν την ανάγκη για μια κάθαρση από πρόσωπα και καταστάσεις που ταλαιπώρησαν και συνεχίζουν να ταλαιπωρούν την οικονομική και πολιτική ζωή του τόπου.
Η επιλογή ενός στελέχους του παλιού πολιτικού συστήματος για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας ήταν ίσως ο κορυφαίος συμβολισμός αυτού του «εσωτερικού» συμβιβασμού. Δεν είναι, όμως, ο μόνος. Μια σειρά εκπρόσωποι του προσωπικού είτε του «σημιτικού» και του «παπανδρεϊκού» ΠΑΣΟΚ, είτε της «καραμανλικής» Δεξιάς, αναλαμβάνουν κρίσιμους ρόλους στον κρατικό μηχανισμό, με άμεσες επιπτώσεις στις πολιτικές επιλογές που γίνονται.
Κι όμως, υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που θα σηματοδοτούσαν ένα άλλο μοντέλο διοίκησης σε μια σειρά τομείς. Άνθρωποι που δεν γαλουχήθηκαν στους διαδρόμους της εξουσίας, που αγωνίστηκαν με διάφορους τρόπους αυτά τα χρόνια, που κράτησαν όρθιους τους κοινωνικούς χώρους.
Τα πρόσωπα που συνωστίζονται για μια θέση στη «νέα κατάσταση», σίγουρα δεν συγκινήθηκαν από το λαϊκό ριζοσπαστισμό, από το αίτημα μιας διαφορετικής κοινωνίας ή από το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για μια πολιτική αλλαγή. Πλασάρονται στις νέες συνθήκες για να επιβάλουν επιλογές, αποκομίζοντας και οι ίδιοι οφέλη και συνεχίζοντας την καριέρα που έχτισαν υπηρετώντας κάθε είδους «αφεντάδες».
Ούτε πρόκειται -ας μη γελιόμαστε- για τη χρησιμοποίηση κάποιων ειδικών και «έμπειρων» ως αναγκαίο κακό για να υπηρετηθεί μια άλλη πολιτική. Αντίθετα, οι επιλογές προσώπων που γίνονται συνοδεύονται από το ψαλίδισμα προσδοκιών και διακηρύξεων. Μπορεί η κατάσταση που υφίσταται ή διαμορφώνεται να ανατραπεί; Ο κλήρος πέφτει σε αυτούς που έπεφτε πάντα. Και είναι πολλοί…
