Καταγράφουμε χωρίς σχολιασμό τα κυριότερα γεγονότα μιας εβδομάδας:
Αραβική συσπείρωση ενάντια στο Κατάρ λίγες μέρες μετά το ταξίδι του Τραμπ στην Σ. Αραβία και την κήρυξη σχεδόν πολέμου προς το Ιράν. Δηλώσεις υποστήριξης του Κατάρ από Ρωσία και Τουρκία. Η τελευταία στέλνει, μάλιστα, και στρατεύματα.
Επιθέσεις του ISIS στην Τεχεράνη, στο Κοινοβούλιο και στο μαυσωλείο (στόχοι με μεγάλο συμβολισμό) με απολογισμό 16 νεκρούς.
Εκλογές στην Αγγλία με επικράτηση ενός δικομματισμού και πολλαπλά προβλήματα στη διαχείριση του Brexit, όπως και στη διακυβέρνηση της χώρας. Οι εκλογές έγιναν 4 μέρες μετά τη νέα επίθεση των τζιχαντιστών στην καρδιά του Λονδίνου.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση επαναφέρει τους σχεδιασμούς περί ευρωπαϊκού στρατού, ενώ η αντιπαράθεση Μέρκελ – Τραμπ παίρνει ανοιχτό και δημόσιο χαρακτήρα.
Ο Τραμπ αποσύρει τις ΗΠΑ από την συμφωνία του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή, αλλά αντιμετωπίζει εσωτερικά ένα νέο κύμα δικαστικών ερευνών και σοβαρών καταγγελιών σε βάρος του.
Ανακοινώθηκε ότι το Σεπτέμβριο θα διεξαχθεί κουρδικό δημοψήφισμα για τη δημιουργία κουρδικού κράτους νοτιοανατολικά της Τουρκίας. Οι Γερμανοί φεύγουν από την βάση του Ιντσιρλίκ.
Είναι δεδομένο ότι δεν πρόκειται για μια μικρή αναταραχή στις διεθνείς σχέσεις και ισορροπίες…
Εσωτερικά, στη χώρα μας, το «όλα για την δόση», «τα πάντα για την καρέκλα μας», αποτελεί τη μοναδική εφαρμοσμένη πολιτική και μέριμνα όσων κυβερνούν.
Μια βδομάδα «σκληρής δουλειάς» για τα 153 «παλληκάρια», «θηρία» της κυβερνητικής πλειοψηφίας (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και Οικολόγοι), γιατί πρέπει να ψηφίσουν ό,τι παραγγέλνουν οι «θεσμοί». Με εξευτελιστικές διαδικασίες και δικαιολογίες. Τώρα ο «εθνικός στόχος» μετατοπίστηκε από τη λύση για το χρέος στην έξοδο στις αγορές. Τίποτα άλλο. Χρέος και ποσοτική χαλάρωση ξεχάστηκαν.
Θα ακούσουμε πολλά: Ότι αλλάζει ο χάρτης στην Ευρώπη, ότι ο Μακρόν είναι φίλος μας, ότι ο Σόιμπλε παίζει τα τελευταία χαρτιά του, ότι η Ελλάδα είναι μια εστία σταθερότητας και αναβαθμίζεται, ότι τελειώνει η κρίση και άλλα.
Η πραγματικότητα καταγράφει ένα ακόμα στοιχείο εξόχως σοβαρό. Η χώρα είναι «ακέφαλη». Δεν έχει πυξίδα, δεν έχει σχέδιο και στόχους. Έγινε, μάλιστα, η επισήμανση πως αν περάσει το πολιτικό σύστημα από μια… ακτινολογική εξέταση δεν θα βρεθεί ίχνος σπονδυλικής στήλης.
Ο πολιτικός κόσμος σε πλήρη ανυποληψία και ανικανότητα, οι οικονομικοί ολιγάρχες αναδιατάσσονται και διευρύνεται η ώσμωση με βρώμικα κυκλώματα, διαλύεται κάθε κοινωνική δομή, κονιορτοποιείται η κοινωνία. Ένα μεγάλο τμήμα της ζει σε συνθήκες απελπισίας.
Είκοσι έως τριάντα ή και περισσότερα (47 ή 99) χρόνια επιτροπείας και μνημονίων, ανατίναξης και διάλυσης, μεταμορφώνουν τη χώρα σε κάτι άλλο, σε μια άλλη ποιότητα.
Στην γενικευμένη α-νοησία που μας πνίγει αναζητείται το νόημα μιας χώρας που πρέπει να επιβιώσει, χωρίς να εξανδραποδιστεί, χωρίς να μετατρέψει τους πολίτες της σε ανδράποδα.
