Η Ελλάδα, με όσα έχουν αναγγελθεί για τα πετρέλαια θα περνούσε κανονικά από το καθεστώς συμμάχου δεύτερης τάξης, ως προς την Τουρκία, στο καθεστώς κανονικού προτεκτοράτου. Δηλαδή μιας χώρας υποτελούς αλλά υπό προστασία. Για να λειτουργεί η εκμετάλλευση πρέπει η προστασία να είναι «απόλυτη». Να εξουδετερώνονται οι τουρκικές απαιτήσεις και απειλές. Εκτός αν εμείς αποδεχθούμε όσα θέλουν οι Τούρκοι. Είναι αυτό που λένε «και κερατάς και ζημιωμένος». E! λοιπόν αυτό ακριβώς μας συμβαίνει! Η καθημερινή ειδησεογραφία λέει ότι ούτε ζητήσαμε αντάλλαγμα από τις ΗΠΑ για την απόλυτη υποτέλεια ούτε από μόνοι μας αντιστεκόμαστε στην Τουρκία. Επί πλέον, αυτονόητα, ο κ. Τσίπρας γράφει το βιβλίο του, ο Καραμανλής σιωπά, ο Δένδιας ούτε λαλάει ούτε γελάει, «μη μού τους κύκλους τάραττε».
Για την περίοδο που ανοίγει θα ήταν ίσως χρήσιμος αλλά όχι αναγκαίος ένας κεντρικός «ήλιος» (π.χ. μια άλλη Ν.Δ. ή όπως ο «Συναγερμός» τη δεκαετία του 1950) με περιφερόμενα παραγεμίσματα σε συμπληρωματικούς ρόλους, όπως π.χ. ο Τσίπρας. Τον κ. Τσίπρα, μην έχοντας άλλον, τον ωθούν και πάλι στο προσκήνιο παρά το γεγονός ότι (κατά την εκτίμησή μου) αυτό θα είναι εντελώς αντιπαραγωγικό, προσωρινό, επειδή θα αποδειχθεί τελικά αυτό που είναι: Ένα «κουτσό άλογο». Δεν θα μπορέσει, δηλαδή, να «σταθεί» αξιόπιστα, στον ρόλο του «αριστερού», δήθεν διαφωνούντος, πυλώνα του Συστήματος. Το ΚΚΕ δεν αποτελεί πρόβλημα.
Δεν είναι διόλου βέβαιο ωστόσο ότι η Ν.Δ. θα κρατηθεί ενιαία, ανεξάρτητα από τη θέληση του επικυρίαρχου δηλαδή τις ΗΠΑ. Δεν έχει υπάρξει, ως τώρα, δύναμη που να εμποδίσει τις ελληνικές ελίτ να αλληλομαχαιρωθούν ως την τελευταία σταγόνα αίματος που διαθέτουν, μαχαιρώνοντας ταυτόχρονα και τον μέγα εχθρό, τον «απλό» κόσμο. Η μόνη ελπίδα είναι ότι αυτή τη φορά ο κοσμάκης θα μείνει αμέτοχος. Ο δημοφιλής «κανένας» είναι ένδειξη ότι αρκετοί επιλέγουν ήδη να κρατήσουν αποστάσεις. Η ηγεσία της Ν.Δ. βλέποντας ότι πλησιάζει η ώρα να φύγει, ξεχείλωσε.
Παρόμοια ασυμμάζευτα φαινόμενα παράλυσης και χάους εμφανίζονται σε Ευρώπη (π.χ. ένας πρώην πρόεδρος, ο Σαρκοζί μπαινοβγαίνει στις φυλακές) αλλά και στις ΗΠΑ (διάσταση των φιλοεβραίων χρηματοδοτών του Τραμπ με τους οπαδούς του – υποστηρικτών του MAGA / Η Αμερική Μεγάλη Ξανά). Ενδεικτική αδυναμίας και η προσπάθεια να δημιουργηθεί η εντύπωση διάστασης Πούτιν-Λαβρόφ. Δεν είναι διόλου τυχαίες οι πληροφορίες για διαφωνίες Πούτιν με Λαβρόφ όπου ο Ρώσος ΥΠΕΞ, αδιαπέραστος στο «αγαθό» του στιλ, εμφανίζεται ως ο «σκληρός» της περίστασης ενώ ο πανταχόθεν βαλλόμενος Πούτιν συνεπάγεται ότι είναι ο «ενδοτικός». Πιάσε τ’ αυγό και κούρευτο.
Αποκαλυπτική της σχετικής σύγχυσης που επικρατεί είναι και η αντίδραση στην εκλογή του Μαμντανί ως Δήμαρχου της Ν. Υόρκης. Ο Τραμπ τον αποκάλεσε κομμουνιστή. Με σημαία τον αντικομμουνισμό εμφανίστηκε μεταπολεμικά ο Μακάρθυ και κυριολεκτικά καθάρισε τη διανόηση των ΗΠΑ, ενδεικτικά τον νομπελίστα Έρνεστ Χέμινγουεϊ, και τρομοκράτησε το Χόλυγουντ. Ανοίγει η πόρτα της κατηφόρας. Τότε, αντίστοιχα, ήταν οι τελευταίες εκκαθαρίσεις του Στάλιν – δεν του έδωσε ο Θεός μέρες να προλάβει να κάνει κι άλλες γιατί πέθανε.
Τελικά η ΕΣΣΔ εξαφανίστηκε αλλά η Ρωσία αναστήθηκε. Τώρα οι ΗΠΑ έχουν δύσπνοια με τον Τραμπ που μια διασώζεται στην Αλάσκα των πάγων, μια πνίγεται στη Βουδαπέστη του Δούναβη, όπου δεν μπόρεσε καν να δει την ωραία πόλη.
Για την έρημη Ελλάδα ο Τραμπ βρήκε την Κίμπερλι αλλά για τον Μαδούρο στη Βενεζουέλα προστρέχουν Κίνα και Ρωσία, οπότε το μελετάνε.
Είμαστε στο Καζίνο «Ο Κόσμος» με τον δυτικό καπιταλισμό να προσκρούει στην Κίνα και σημείο προσανατολισμού τη φωνή του Ρήγα «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή».
