Κι όμως κινείται! Τα όσα διαδραματίζονται στη γειτονική Ιταλία έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον, που ξεπερνά την κλίμακα της πολιτικής ζωής της γειτονικής μας χώρας*.
Τι συνέβη λοιπόν το τελευταίο δεκαήμερο στην Ιταλία; Εισέβαλε στην κεντρική πολιτική αρένα η άρνηση προς το Green Pass, με επίκεντρο αυτή τη φορά τα λιμάνια, και ιδιαίτερα αυτό της Τεργέστης. Και όπως πριν 20 χρόνια το άλλο μεγάλο λιμάνι, η Γένοβα, έγινε σύμβολο της αντίστασης στην παγκοσμιοποίηση, έτσι και σήμερα η Τεργέστη μετατρέπεται σε ένα άλλο σύμβολο αντίστασης. Της αντίστασης στη νέα μορφή ειδικών καθεστώτων που επιβάλλονται και εφαρμόζονται με πρόσχημα την πανδημία.
Εδώ και μήνες σε πολλές πόλεις και πλατείες της Ιταλίας σημειώνονταν διαμαρτυρίες για τις διακρίσεις και τις σχεδιαζόμενες απολύσεις με βάση το Green Pass: τόσο καιρό, ολόκληρος ο πολιτικός, μιντιακός και συνδικαλιστικός κόσμος τις λοιδορούσε, και χαρακτήριζε ως «ψεκασμένους» όσους συμμετείχαν σε αυτές. Σαν να μην έφτανε αυτό, το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς συντασσόταν με τα μέτρα της κυβέρνησης Ντράγκι – την οποία εξάλλου στηρίζει… Κι ενώ κυριαρχούσε μια τέτοια κατάσταση πνευμάτων, «ξαφνικά» ήρθε μια δραστική απάντηση από εκεί που κανείς δεν το περίμενε: από τους εργάτες, από τους «χαμάληδες» των λιμανιών.
Ήρθε μάλιστα τη στιγμή που πολιτικός κόσμος, συνδικαλιστικές ηγεσίες, αριστερά κόμματα, ακόμα και μέρος από τα συνδικάτα βάσης, είχαν βγει με αλαλαγμούς όχι μόνο να καταγγείλουν την επίθεση νεοφασιστών στα γραφεία της συνδικαλιστικής συνομοσπονδίας CGIL, αλλά και να τη «διαφημίσουν» ενθουσιωδώς ως περιφανή απόδειξη της χειραγώγησης και ηγεσίας του κινήματος No Green Pass από ακροδεξιές ή και ανοιχτά φασιστικές δυνάμεις. Βαυκαλίζονταν ότι έτσι ξεμπέρδευαν με ένα ζήτημα και ένα κίνημα το οποίο έθιγε την ουσία του νέου ολοκληρωτισμού και των νέων βιοπολιτικών μοντέλων χειραγώγησης που εφαρμόζονται με πρόσχημα την πανδημία…
Η ανατροπή της «ταξικής» ατζέντας από τους πληβείους
Επιπλέον, μέρος της αριστεράς (και δη της ριζοσπαστικής ή/και κομμουνιστικής…) νόμισε ότι, ιδίως μετά τη φασιστική επίθεση, θα γίνει επιτέλους κατανοητό πως η ταξική ατζέντα «απολύσεις, ακρίβεια, ασφάλεια στους χώρους εργασίας κ.λπ.» (μαζί με τον «υποχρεωτικό εμβολιασμό», που άλλοι θέτουν ως αίτημα κι άλλοι «απλώς» το αναφέρουν ως κάτι ευκταίο) είναι το βασικό ζήτημα – και όχι το Green Pass. Μάλιστα όσοι αριστεροί, αναρχικοί κ.ά. έθεταν σαν σημαντικό πρόβλημα το Green Pass κινδύνευαν να χαρακτηριστούν ως νεοθατσερικοί, εαυτούληδες, ακροδεξιοί, ίσως και φασίστες!
Και τότε ήρθαν οι «χαμάληδες» λιμενεργάτες, πρώτα-πρώτα της Τεργέστης, να αρνηθούν την εφαρμογή του Green Pass (που από 15 Οκτωβρίου γινόταν υποχρεωτικό για να δουλέψει οποιοσδήποτε οπουδήποτε στην Ιταλία) στον χώρο εργασίας τους. Οι χαμάληδες λοιπόν φώτισαν με απλό τρόπο το ζήτημα: Αν απαγορευτεί σε οποιονδήποτε σύντροφό μας, με τον οποίο εργαζόμαστε πλάι-πλάι μέχρι χθες, να εργαστεί, θα μπλοκαριστεί η λειτουργία του λιμανιού. Τότε και μόνο τότε όλος ο πολιτικός κόσμος, τα ΜΜΕ κ.λπ. αντιλήφθηκαν ότι υπάρχει ένα 40% ανεμβολίαστων εργατών σε όλα τα λιμάνια, και ένα περίπου ίδιο, ίσως και μεγαλύτερο ποσοστό στους οδηγούς μεταφορικών μέσων και στους εργαζόμενους σε εταιρίες logistics. Ο κίνδυνος να μπλοκαριστούν λιμάνια και μεταφορές οδήγησε σε πανικό προς στιγμήν, και αναζητήθηκαν εσπευσμένα κατευναστικές «λύσεις» (π.χ. δωρεάν τεστ για όλους με επιβάρυνση των εταιριών κ.λπ.).
Τα «χαιρετίσματα» της Τεργέστης προς όλους
Όμως το ρήγμα είχε συντελεστεί. Σε ολόκληρη την Ιταλία φάνηκε πως υπάρχει ένα σοβαρό ζήτημα, κι ότι το Green Pass δεν έχει σχέση με την υγεία, αλλά με τον έλεγχο και την πειθάρχηση του πληθυσμού, και την εγκαθίδρυση νέων μοντέλων διαχείρισης. Η Τεργέστη, όπως πρωτύτερα η Γένοβα, καταγράφηκε στη συνείδηση εκατομμυρίων Ιταλών σαν ένα σύμβολο αγώνα. Οι πληβείοι του λιμανιού έβαλαν τα γυαλιά σε διανοούμενους και αριστερούς κύκλους, σε όλους όσοι ικανοποιούνταν να αναθεματίζουν και να συκοφαντούν το κίνημα Νο Green Pass.
Κύκλοι των συνδικάτων βάσης, που το προπερασμένο Σαββατοκύριακο, μετά την επίθεση στα γραφεία της CGIL, είχαν ξεσπαθώσει για την ακροδεξιά διείσδυση και καθοδήγηση του κινήματος No Green Pass, τώρα καταπίνουν τη γλώσσα τους και κάνουν λόγο για… «αντιθέσεις στους κόλπους του λαού». Άλλοι πάλι, πιο ξεδιάντροποι, έτρεξαν να ψάξουν στα μητρώα τους και στους φακέλους τους για το τι σχέσεις μπορεί να είχαν εκπρόσωποι των λιμενεργατών με ακροδεξιούς πολιτικούς σχηματισμούς. Κι άλλοι, πιο κακιασμένοι (και με αριστερή ταυτότητα…), δεν βλέπουν την άγρια καταστολή που εξαπολύθηκε στο λιμάνι της Τεργέστης και αλλού, και σπεύδουν να δηλώσουν ικανοποιημένοι που δεν έκλεισαν τα λιμάνια και οι μεταφορές!
Από τότε όμως μαζεύεται ακόμα περισσότερος κόσμος, κάθε μέρα, κάθε βράδυ, σε δρόμους και πλατείες. Γίνονται συναυλίες και εκδηλώσεις, πραγματοποιούνται ομιλίες, ξεπροβάλλουν πανό με συνθήματα όπως «No Green Pass – No fascism», και σε διάφορα πανεπιστήμια έχουν ξεκινήσει καταλήψεις με το ίδιο θέμα. Η Τεργέστη έστειλε έναν χαιρετισμό σε όλους: E pur si muove! Κι όμως κινείται!
* «Όχι “καθαρά” ταξική, αλλά πάλη» (φύλλο 561, σελ. 17).
