του Χρήστου Παναγιωτάκη
Δες με
Δες με
μια τρύπα στ’ όνειρο εννέα χιλιοστών
τρόπαιο τόσων παρά φύσιν βιασμών.
Κοίτα με, δες με
Κάτω απ’ το τόξο που διαγράφει ένα γκλομπ
με την ζωή μου κάποιοι παίζουνε πινγκ-πονγκ.
Κοίτα με, δες με
Μες στα διόδια των εθνικών οδών
την λαιμαργία να χορταίνω εταιρειών.
Κοίτα με, δες με
Μόνιμος πάντοτε συλλέκτης απειλών
από στελέχη αιμοβόρων τραπεζών.
Κοίτα με, δες με
Σώμα πνιγμένο σε περίοδο βροχών
κορμί καμένο σε εξάρσεις πυρκαγιών.
Ψάξε με, βρες με
Στα πεζοδρόμια των κεντρικών οδών
να λέω τραγούδια ξεχασμένων ποιητών.
Άκου με, βρες με
Στην εξαθλίωση ανήλικων παιδιών
στην αγανάκτηση των τηλεθεατών.
Κοίτα με, δες με
Πάνω σε τοίχους ακατοίκητων σπιτιών
φθαρμένο σύνθημα ανήσυχων γενιών.
Συμπλήρωσέ με
Δρόμος να γίνει ανυπάκουων φωνών
η ατραπός αδικημένων και φτωχών.
Νιώσε με, βρες με
13/08/2018, Καβάλα
Βιγλάτωρ
Στόχος κινούμενος στο νήμα της ζωής
πάντα κατάδικος και πάντα στοχαστής,
την αγωνία του δραπέτη ζαλωμένος
μες απ’ τις χαραμάδες του
συστήνομαι στον χρόνο.
Βιγλάτωρ σε περάσματα στενά
φυλάω τις μέρες μην κιοτέψουν
κι απά στην βίγλα μου
σαν φύλλα από καπνά
νύχτες μπουρλιάζω μία-μία.
Μεστό να γίνει το σκοτάδι τους
μαύρη μια θάλασσα πλατειά,
να πέσει απ’ τα ψηλά βουνά
με του χειμάρρου την ορμή,
πάνω σ’ αυτούς
που σημαδεύουν την ζωή μου.
Να μ’ αγκαλιάσει η μέρα μου ξανά.
04/08/2018
