του Γιάννη Πανούση
Σε μία κλειστή κοινωνία,όπου όλοι είναι ένοχοι,
το μόνο έγκλημα είναι να σε πιάσουν
Χάντερ Σ. Τόμπσον, δημοσιογράφος
Στη σημερινή Ελλάδα δεν κυριαρχούν τα ρεύματα ιδεών, αλλά τα ρεύματα που προκαλεί ο κομματικός κοπανιστός αέρας.
ΟΛΟΙ μιλάνε για ΟΛΑ και ουδείς για ΚΑΤΙ συγκεκριμένο κι εφικτό.
ΟΛΟΙ [δηλώνουν ότι] ανοίγουν δρόμους για τη νέα γενιά, όμως το βασικό τους μέλημα είναι η καθεστωποίηση της δικιάς τους γενιάς.
Και το χειρότερο: όταν φτάνουν σε ηθικό και λογικό αδιέξοδο επικαλούνται ένα κομμάτι της Ιστορίας που τους βολεύει, ώστε ν’ απεκδυθούν της οποιασδήποτε δικής τους ευθύνης.
Αντί ν’ απαντήσουν στα κρίσιμα προβλήματα του τόπου αναλίσκονται σε προσωπικές επιθέσεις, σε συνωμοσιολογίες, σε μελλοντολογίες και σε νέα παραγωγή ψευδαισθήσεων.
Το blame game καθίσταται το κομματικό υπερ-όπλο των επαγγελματιών της πολιτικής αμηχανίας,αδιαφορίας κι ανοησίας.
Πλάι τους οι μάγοι-αναλυτές, των οποίων καμία πρόβλεψη δεν επαληθεύεται, όμως οι διάφοροι «παράγοντες» εξακολουθούν να τους βαφτίζουν «ως έγκριτους» [sic]. Μαζί με τους πάντοτε οι «καλά πληροφορημένοι» [sic] δημοσιογράφοι και τ’ ανώνυμα social media,που συγκροτούν το τρίπτυχο [μήπως «τρίγωνο»;] της παραπλάνησης.
Άλλοι τάζουν ισότητα και κοινή ευημερία [με faveles μικρομεσαίων;], άλλοι χτίζουν γειτονιές-φρούρια [με τη συμπερίληψη εκτός των τοίχων] κι άλλοι φιλοσοφούν «περί της κατ-αγωγής του ανθρώπου».
Η μετα-ηθική δεξιών / αριστερών θα ταυτίζεται με τη μετα-ψυχολογία των νικητών / εξουσιαστών που θα μοιράζουν «νέα οράματα» για εταιρική [μήπως, εταίρα;] κοινωνία, χωρίς δημοκρατικές εγγυήσεις ή δικαιώματα.
Η Δημοκρατία όμως είναι λαβύρινθος, όπου οι κάθε είδους μονόδρομοι δεν βγάζουν πουθενά κι ο πλάνης επιστρέφει στην αφετηρία του.
Υπενθυμίζω:
Η Ν.Δ. έδειξε τον πρώτο δρόμο της «νομιμοποιημένης» [;] ρεμούλας των «ημετέρων», το ΚΚΕ το δεύτερο δρόμο προς τη διαρκή διάψευση της επερχόμενης επανάστασης, το ΠΑΣΟΚ τον τρίτο δρόμο προς την κοινωνική ισοπέδωση, ο ΣΥΡΙΖΑ τον τέταρτο δρόμο προς τις εθνικές «κωλοτούμπες», ορισμένοι με ιδιωτικό κόμμα τον πέμπτο δρόμο προς τη ναρκισσιστική πολυλογία και εσχάτως κάποιοι μας υποδεικνύουν έναν έκτο δρόμο προς τις οργισμένες πλατείες.
Δρόμοι παρακίνησης, συγκίνησης, διακίνησης, που τελικά δεν είναι παρά παράδρομοι δημοκρατικής περιδίνησης.
Τυφλόμυγα να έπαιζαν οι πολιτικοί και τα κόμματα θα έβρισκαν κάποια οδό διαφυγής- διεξόδου προς το φως.
Εκτός εάν, κατά βάθος, δεν το επιθυμούν, καθώς ένας ευτυχισμένος λαός ίσως δεν θα τους έχει πλέον ανάγκη…
Υ.Γ.: «Η λιμουζίνα έξω περιμένει
Με λιμουζίνα η αναχώρηση»
[Άννα Μαυροειδή, Η αναχώρηση]
