Του Μάριου Διονέλλη
Τώρα που το Παλαιστινιακό έγινε «κλιμάκωση της έντασης μεταξύ των δύο πλευρών» ενώ πέρυσι το καλοκαίρι μίλαγες για θηριωδία.
Τώρα που σου κάνει το τραπέζι ο Στουρνάρας, «ο κύριος εκτελεστής του συμβολαίου θανάτου κατά της ελληνικής κοινωνίας και των Ελλήνων πολιτών».
Τώρα που οι τράπεζες πέρασαν σε χέρια που ούτε κι εσύ γνωρίζεις καλά-καλά.
Τώρα που το εισιτήριο πάει στο 1.40, εκεί ακριβώς που πέρυσι εσύ έλεγες πως οι εργαζόμενοι των 700 ευρώ θα χρειάζονται ένα μηνιάτικο για να πάνε στη δουλειά τους.
Τώρα που κάθεσαι και ακούς άπραγος την Τζάκρη να λέει πως οι πορείες βγάζουν εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου τη χώρα.
Τώρα που ζητάς κι εσύ τα κεφάλια των βουλευτών που διαφωνούν με το μνημόνιο.
Τώρα που ετοιμάζεσαι να αντιμετωπίσεις απλώς επικοινωνιακά τους πρώτους πλειστηριασμούς.
Τώρα που γέμισες το κόμμα με… Κοτσακάδες.
Τώρα που μειώνεις κι άλλο τις δαπάνες για την Παιδεία, που ετοιμάζεσαι να καταργήσεις το ΕΚΑΣ, να μειώσεις τις συντάξεις.
Τώρα που όλα αυτά συμβαίνουν ταυτόχρονα και συντονισμένα, τώρα που εγώ δεν έχω τι να πω σε πολλούς ανθρώπους που πίστεψαν στην Αριστερά, ακόμα και σε αυτούς που εξακολουθούν να σε στηρίζουν μη έχοντας άλλο δρόμο.
Το μόνο που μου μένει να πω είναι πως ντρέπομαι για σένα.
(Προφανώς και για μένα, που υπερασπίστηκα, στήριξα, ψήφισα, πίστεψα αυτό που μου πλάσαρες ως «ριζοσπαστική Αριστερά»).
