Το κείμενο-πρόταση των 47 σελίδων και η ακύρωση του ΣΥΡΙΖΑ
Του Παύλου Δερμενάκη
Μετά την προχθεσινή συνάντηση Τσίπρα-Γιούνκερ, στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης και το τελεσίγραφο των Θεσμών προς την ελληνική κυβέρνηση, η προσοχή όλων έχει επικεντρωθεί στις απαράδεκτες προτάσεις προς την Ελλάδα και το λαό της. Έτσι, περνούν στα πολύ «ψιλά» οι προτάσεις της κυβέρνησης προς τους Θεσμούς.
Ένα απλό διάβασμα του κειμένου των 47 (!) σελίδων αρκεί για να «φρίξει» κάποιος με το περιεχόμενό του σε πάρα πολλά σημεία, όταν γνωρίζει ότι αυτό είναι κείμενο-πρόταση μιας κυβέρνησης με κορμό την Αριστερά. Πολύ, δε,περισσότερο για όποιον έχει παρακολουθήσει και γνωρίζει τόσο τις αποφάσεις του 1ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και τις θέσεις και απόψεις του κόμματος που διατυπώθηκαν στην προεκλογική περίοδο.
Το κείμενο αυτό έγινε γνωστό στην Ελλάδα, την Πέμπτη. Για μια ακόμα φορά «τηρήθηκαν» όλοι οι κανόνες δεοντολογίας και δημοκρατίας όσον αφορά το σεβασμό, των πολιτικά υπευθύνων για το περιεχόμενο του, προς τον ελληνικό λαό… Έτσι, μάθαμε τις προτάσεις της κυβέρνησής μας, όχι από την ίδια αλλά από τη«διαρροή» μέσω ενός γερμανικού site.
Βέβαια, το κείμενο είναι στα αγγλικά, όπως στάλθηκε στους Θεσμούς. Ακόμα και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές κανείς δεν ευαισθητοποιήθηκε, παρά την ύπαρξη τεράστιων μηχανισμών υποστήριξης σε όλα τα επίπεδα της κυβέρνησης αλλά και στα συνδεδεμένα με τον ΣΥΡΙΖΑ ειδησεογραφικά εργαλεία, να το μεταφράσει για να είναι προσιτό στον κάθε πολίτη. Κατά τα άλλα «δεν θα κυβερνήσουμε τη χώρα με e-mail»…
Τώρα, όσον αφορά το ίδιο το κείμενο, η κατ’ αρχήν κριτική του συνοψίζεται στο «ντροπή μας». Αν αυτό είναι το δικό μας κείμενο, με τις δικές μας προτάσεις, μπορούμε να φανταστούμε πού θα βρεθεί η «μέση οδός», στην καλύτερη των περιπτώσεων, όταν θα υπάρξουν «έντιμοι» ή μη έντιμοι συμβιβασμοί.Ήδη τα όργανα άρχισαν όσον αφορά το περιεχόμενο του συμβιβασμού με κλασικότερο παράδειγμα την ανάρτηση του σ. Παπαδημούλη στο twitter: «Το ξαναλέω: Ακόμη και μία μέτρια συμφωνία, είναι προτιμότερη από την τυφλή ρήξη. Το κοινό συμφέρον απαιτεί ρεαλισμό και αμοιβαίες υποχωρήσεις».
Έτσι λοιπόν, σταδιακά, από τις θέσεις του 1ου Συνεδρίου τον Ιούλιο του 2013 περάσαμε στον «προωθητικό συμβιβασμό»μετά τις Ευρωεκλογές, στον «έντιμο συμβιβασμό» μετά την 20ή Φεβρουαρίου που μας έδεσε χειροπόδαρακαι τώρα μπαίνουμε στη φάση του «μέτριου συμβιβασμού» για να μας καταλήξουν στο σκέτο συμβιβασμό.
Ειδικότερα όσον αφορά περιεχόμενο της πρότασής «μας», μεταξύ άλλων προτείνονται:
α) Αυξήσεις των έμμεσων φόρων, μέσω του ΦΠΑ, που θα οδηγήσουν για μία ακόμα φορά σε τεράστια επιβάρυνση στα λαϊκά εισοδήματα (τα τρόφιμα θα ανεβούν από το 6,5% στο 11% ενώ το 28% των τροφίμων, όπως λέει το κείμενο, θα ανεβούν στο 23%).
β) Διατήρηση υπαρχόντων χαρατσιών (εισφορά αλληλεγγύης, ΕΝΦΙΑ).
γ) Προετοιμάζεται ο δρόμος για μία ακόμα επώδυνη αλλαγή στο ασφαλιστικό, χωρίς προς το παρόν να λαμβάνονται αποφάσεις (αυτό θα γίνει μετά τις αναλογιστικές μελέτες που θα μας πουν τα γνωστά…).Άμεσα ξεκινά μόνο η σταδιακή κατάργηση των πρόωρων συντάξεων.
δ) Πώληση δημόσιας περιουσίας (επιχειρήσεις, ακίνητα και οικόπεδα-«φιλέτα» στο «σφυρί» και όχι με ασαφείς αναφορές, αλλά με συγκεκριμένα ονόματα και χρόνο ολοκλήρωσης της εκποίησης). Θυμίζω ότι θα ακυρώναμε τις ιδιωτικοποιήσεις και θα αξιοποιούσαμε τη δημόσια περιουσία για να αποτελέσει βασικό πυλώνα της ανάπτυξης.
ε) Πυλώνας (!) των διαδικασιών ανάπτυξης αναδεικνύεται η περίφημη εργαλειοθήκη ΟΟΣΑ… κ.λπ.
Αν όλα αυτά δεν είναι μνημόνιο, τότε οι λέξεις στην εποχή της «πρώτη φορά Αριστερά» έχουν χάσει τη σημασία τους.
Αν σε μια «χώρα», ακόμα και οι ρυθμίσεις στη νομοθεσία για το άνοιγμα και τη λειτουργία ενός γυμναστηρίου γίνονται αντικείμενο της «συμφωνίας» με τους Θεσμούς (βλέπε σελίδα 35 στο κείμενο) τότε δεν μιλάμε για χώρα αλλά για «χώρο»-αποικία ή κάτι παρεμφερές… Μέχρι τώρα ξέραμε ότι για τέτοιες επιχειρήσεις, αρμόδια είναι τα όργανα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Έτσι, στην πράξη, αποδεχόμαστε ότι πλέον δεν είμαστε χώρα αλλά νομαρχία των Θεσμών και αυτών που κάνουν το κουμάντο στους Θεσμούς, δηλαδή της μερκελικής Γερμανίας.
Επειδή, λοιπόν, στραβά αρμενίζουμε ως «πρώτη φορά Αριστερά», καλό είναι να αλλάξουμε ρότα. Δεν θα αλλάξουν από μόνοι τους κάποιοι που αποφασίζουν μέχρι τώρα, σε κλειστό κύκλο, έχοντας οχυρωθεί πίσω από το «δεν πήραμε εντολή ρήξης στις εκλογές». Πρέπει να εκφραστούμε όλοι όσοι βλέπουμε ότι το καράβι πηγαίνει στα βράχια μέσω της διαπραγμάτευσης που οδηγεί σε συμβιβασμό.
Κανείς πλέον δεν μπορεί να σιωπά και να περιμένει…
