Του Γιώργου Γιαλούρη
Ωραίες οι θεωρίες, αλλά εμείς θέλουμε πράξεις, ομιλίες από εδώ, ομιλίες από εκεί, κάντε κάτι επιτέλους, όλο μιλάτε, κάνετε συνέδρια, ημερίδες, δελτία τύπου, ανακοινώσεις, όλο μπλα μπλα και μπίρι μπίρι, έλεος πια, η πράξη κύριοι (και κυρίες), οι πράξεις μετράνε, εδώ να σας δω, κάντε κάτι επιτέλους, ε, τι τί να κάνετε, κάντε κάτι, εγώ δεν ξέρω, εσείς που μιλάτε και όλα τα ξέρετε, κάντε κάτι, γιατί εμείς περιμένουμε από εσάς, εμείς είμαστε καλοί στο να κάνουμε like, να γράφουμε σχόλια στα social και να απαιτούμε από άλλους να πράττουν, όμως αν είναι να κάνετε κάτι, μη μας τα γαμήσετε όλα, δεν θέλουμε τώρα ντράβαλα με τις κάρτες να μην περνάνε στο εξωτερικό και τέτοια, θέλουμε να διατηρήσουμε ό,τι έχουμε, να μην χαλάσει τίποτα και τα πάντα να γίνουν καλύτερα, να έχουμε περισσότερα χρήματα, να μην χρωστάμε πουθενά για να μπορούμε να χρεωθούμε κι άλλο, να μπαίνουν περισσότεροι πελάτες στο μαγαζί μας, να μας δίνουν περισσότερα «μαύρα», να φθηνύνει το σούπερ μάρκετ, το ρεύμα, το νερό, η βενζίνη, να πληρώνουμε λιγότερους φόρους, να έχουμε καλύτερα νοσοκομεία, υψηλότερους μισθούς, να ξοδεύουμε περισσότερα, να κάνουμε τρεις εβδομάδες διακοπές όπως κάναμε παλιά, να γίνουμε πλούσιοι και να πάρουμε πίσω την Πόλη και όλα τα θέλουμε χωρίς ν’ αλλάξει τίποτα και πρωτίστως να τα κάνουν άλλοι για εμάς, δεν είναι δική μας δουλειά αυτή, αλλά οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι, όλο τρώνε, τρώνε κι αφήνουν πολύ λίγα σε εμάς, εμείς απαιτούμε περισσότερα, ορίστε λοιπόν, να μας τα φτιάξετε, αυτή είναι η δουλειά σας, εμείς άντε να σας ψηφίσουμε κιόλας, και για να δώσω ένα παράδειγμα, εγώ όταν χρειάζομαι κάτι, ανοίγω το κινητό, το παραγγέλνω και μου έρχεται, κι αν μάλιστα αργήσω να το παραλάβω, αφήνω και μία κακή κριτική στους μαλάκες που υπόσχονταν σε δύο, τρεις μέρες και ήρθε στο τέλος της εβδομάδας, απαράδεκτοι, αλλά τουλάχιστον μου ήρθε, εσείς όλο λέτε, λέτε και δεν κάνετε τίποτα, δεν έχετε τίποτα να πουλήσετε, απατεώνες είστε κι εσείς, και κάπως έτσι είναι τα πράγματα στον χυλό που ζούμε, ο κόσμος περιμένει να φτιάξουν τα πράγματα δια της αναθέσεως, εγώ πληρώνω και θέλω το προϊόν μου, εγώ ψηφίζω και περιμένω να μου τα φτιάξουν οι άλλοι, και ο λόγος που δεν φτιάχνουν τα πράγματα είναι απλός, φτάνει να δει κανείς τον εαυτό του στον καθρέφτη, αλλά ούτε αυτό επί της ουσίας λύνει τίποτα, διότι το γαϊδούρι όταν βλέπει τον εαυτό στον καθρέφτη δεν καταλαβαίνει ότι είναι γαϊδούρι, «παίζει» και να νομίζει ότι είναι βρετανίδα τουρίστρια, ψάχνουν όλοι οι μετάνθρωποι την ευτυχία στη απόκτηση περιουσίας, στον ατομικό πλουτισμό, στην ιδιωτεία και ποτέ δεν κατανόησαν, ακόμη και αν το διάβασαν κάπου, ότι η ευτυχία είναι συλλογικό αγαθό και μόνο δια μέσου της συλλογικότητας μπορεί ο άνθρωπος να ευημερήσει, να αναπτυχθεί ως ενεργή, ζώσα και δρώσα οντότητα, διότι το μόνο που αναπτύσσεται δια μέσου του δήθεν ελεύθερου ανταγωνισμού είναι τα οικονομικά μεγέθη που δεν επιστρέφουν σε αυτούς που τα δημιουργούν, το μόνο που αναπτύσσεται και απελευθερώνεται είναι το κεφάλαιο, και τα μετανθρωπάκια κυνηγώντας την αριστεία, τα λεφτά, τον ατομικό πλουτισμό και την επιχειρηματικότητα, αφού όλοι νομίζουν ότι είναι entrepreneurs, αλέθονται εθελοντικά μέσα στις μυλόπετρες του νεοφιλελευθερισμού και μεταμορφώνονται σε θλιβερές, μανιοκαταθλιπτικές υπάρξεις που αντιλαμβάνονται τα πάντα, έχουν μάθει να αντιλαμβάνονται τα πάντα, ακόμη και τον εαυτό τους, ως εμπορεύματα, ντλιγνκ, ντλιγνκ, ειδοποίηση, α, ωραία, μου ήρθε επιτέλους το power bank που είχα παραγγείλει, τους μαλάκες, μία βδομάδα το περιμένω, άντε, πάω στο box, να πάρω και κάτι από το φαρμακείο, όλα καλά.
