Τι είπε στην πολυδιαφημισμένη ομιλία του (19/5) ο Ομπάμα για τον αραβικό κόσμο και τη δημοκρατία, την οποία ανέμεναν «με αγωνία» επί ημέρες τα αμερικανικά ΜΜΕ;
Κατ’ αρχάς, τις γνωστές αμερικανικές κοινοτοπίες περί οικουμενικών δικαιωμάτων (όπου βεβαίως δεν παρεμβάλλονται αμερικανικά συμφέροντα). Όμως, όταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ λέει ότι «Αξιολογούμε περισσότερο την αξιοπρέπεια ενός Τυνήσιου μικροπωλητή από την ωμή δύναμη του δικτάτορα», ε, τότε μπαίνουμε στον πειρασμό να συγκρίνουμε τα υψιπετή λόγια με τα γεγονότα.
Ας δούμε λοιπόν πώς εννοεί ο κ. Ομπάμα αυτά που λέει με τόση έπαρση στο προστατευμένο περιβάλλον των χειροκροτητών του. Εν πρώτοις, αξιολόγησε την αξιοπρέπεια του Τυνήσιου μικροπωλητή (και του Αιγύπτιου νέου), αφού πρώτα είχε χυθεί το αίμα εκατοντάδων και αφού οι εξεγέρσεις είχαν δημιουργήσει ένα πρωτοφανές και επίφοβο προηγούμενο. Δεύτερον, ακόμη δεν έχει δεήσει να αξιολογήσει την αξιοπρέπεια του πολίτη του Μπαχρέιν, της Υεμένης, της Συρίας, του Μαρόκου, της Ιορδανίας, της Σαουδικής Αραβίας, έναντι της «ωμής δύναμης των δικτατόρων», για να μη μιλήσουμε για την αξιοπρέπεια των Αφγανών και Πακιστανών αμάχων που τους σκοτώνει καθημερινά ή για τα αμέτρητα θύματα της Παλαιστίνης που τα σκοτώνει ο σύμμαχος Νετανιάχου. Ή την αξιοπρέπεια αθώων κρατουμένων που κρατά στο Γκουαντάναμο, τρία χρόνια αφότου υπέγραψε πανηγυρικά στον Λευκό Οίκο το διάταγμα για το κλείσιμο του στρατοπέδου.
Ας πάμε τώρα στα «σκληρά» ζητήματα της πολιτικής. Ασχολήθηκε με τα πάντα. Από τη Λιβύη μέχρι τη Συρία. Αλλά εξαίρεσε βολικά τη Σαουδική Αραβία, τη βασική δικτατορική και αντιδημοκρατική δύναμη στον αραβικό κόσμο. Τη χώρα που εισέβαλε με στρατεύματα στο Μπαχρέιν. Και όχι μόνο την εξαίρεσε, αλλά και την επιβράβευσε εμμέσως, όπως και τους μονάρχες του Μπαχρέιν: «Αναγνωρίζουμε ότι το Ιράν επιχείρησε να αξιοποιήσει την αναταραχή και ότι η κυβέρνηση του Μπαχρέιν νομιμοποιείται να εφαρμόζει το νόμο». Αυτό είχε να πει για το Μπαχρέιν όπου καταδικάστηκαν σε θάνατο ηγέτες της αντιπολίτευσης, όπου οι δυνάμεις μπαίνουν στα σπίτια σπάζοντας τις πόρτες και αρπάζουν γονείς μπροστά στα μάτια μικρών παιδιών. Όπου το πανεπιστήμιο υποχρέωσε όλους τους φοιτητές να υπογράψουν όρκο πίστης στο μονάρχη, αλλιώς θα διαγραφούν.
Ποιο είναι λοιπόν το νέο αμερικανικό δόγμα για τον αραβικό κόσμο; Μία από τα ίδια. Υποστηρίζουμε τους δικτάτορες φίλους μας και κάνουμε τους μουγκούς όταν σκοτώνουν τους πολίτες τους, γιατί τους πουλάμε όπλα και έχουν πετρέλαια ή συνεργάζονται μαζί μας στον πόλεμο «κατά της τρομοκρατίας». Κάνουμε τους δημοκράτες και πολεμάμε τους μη φίλους δικτάτορες, όπως ο Καντάφι, για να πάρουμε τα πετρέλαια, μη τυχόν και οι εξεγέρσεις οδηγήσουν αλλού. Και αν τυχόν νικήσουν οι εξεγέρσεις, φροντίζουμε να μην ξεστρατίσουν από τα συμφέροντά μας. Λίγο χυδαίο, αλλά όσες αναλύσεις κι αν κάνει κάποιος περί αμερικανικής πολιτικής, αυτό είναι το bottom line που λένε και στις ΗΠΑ.
Ας δούμε λοιπόν πώς εννοεί ο κ. Ομπάμα αυτά που λέει με τόση έπαρση στο προστατευμένο περιβάλλον των χειροκροτητών του. Εν πρώτοις, αξιολόγησε την αξιοπρέπεια του Τυνήσιου μικροπωλητή (και του Αιγύπτιου νέου), αφού πρώτα είχε χυθεί το αίμα εκατοντάδων και αφού οι εξεγέρσεις είχαν δημιουργήσει ένα πρωτοφανές και επίφοβο προηγούμενο. Δεύτερον, ακόμη δεν έχει δεήσει να αξιολογήσει την αξιοπρέπεια του πολίτη του Μπαχρέιν, της Υεμένης, της Συρίας, του Μαρόκου, της Ιορδανίας, της Σαουδικής Αραβίας, έναντι της «ωμής δύναμης των δικτατόρων», για να μη μιλήσουμε για την αξιοπρέπεια των Αφγανών και Πακιστανών αμάχων που τους σκοτώνει καθημερινά ή για τα αμέτρητα θύματα της Παλαιστίνης που τα σκοτώνει ο σύμμαχος Νετανιάχου. Ή την αξιοπρέπεια αθώων κρατουμένων που κρατά στο Γκουαντάναμο, τρία χρόνια αφότου υπέγραψε πανηγυρικά στον Λευκό Οίκο το διάταγμα για το κλείσιμο του στρατοπέδου.
Ας πάμε τώρα στα «σκληρά» ζητήματα της πολιτικής. Ασχολήθηκε με τα πάντα. Από τη Λιβύη μέχρι τη Συρία. Αλλά εξαίρεσε βολικά τη Σαουδική Αραβία, τη βασική δικτατορική και αντιδημοκρατική δύναμη στον αραβικό κόσμο. Τη χώρα που εισέβαλε με στρατεύματα στο Μπαχρέιν. Και όχι μόνο την εξαίρεσε, αλλά και την επιβράβευσε εμμέσως, όπως και τους μονάρχες του Μπαχρέιν: «Αναγνωρίζουμε ότι το Ιράν επιχείρησε να αξιοποιήσει την αναταραχή και ότι η κυβέρνηση του Μπαχρέιν νομιμοποιείται να εφαρμόζει το νόμο». Αυτό είχε να πει για το Μπαχρέιν όπου καταδικάστηκαν σε θάνατο ηγέτες της αντιπολίτευσης, όπου οι δυνάμεις μπαίνουν στα σπίτια σπάζοντας τις πόρτες και αρπάζουν γονείς μπροστά στα μάτια μικρών παιδιών. Όπου το πανεπιστήμιο υποχρέωσε όλους τους φοιτητές να υπογράψουν όρκο πίστης στο μονάρχη, αλλιώς θα διαγραφούν.
Ποιο είναι λοιπόν το νέο αμερικανικό δόγμα για τον αραβικό κόσμο; Μία από τα ίδια. Υποστηρίζουμε τους δικτάτορες φίλους μας και κάνουμε τους μουγκούς όταν σκοτώνουν τους πολίτες τους, γιατί τους πουλάμε όπλα και έχουν πετρέλαια ή συνεργάζονται μαζί μας στον πόλεμο «κατά της τρομοκρατίας». Κάνουμε τους δημοκράτες και πολεμάμε τους μη φίλους δικτάτορες, όπως ο Καντάφι, για να πάρουμε τα πετρέλαια, μη τυχόν και οι εξεγέρσεις οδηγήσουν αλλού. Και αν τυχόν νικήσουν οι εξεγέρσεις, φροντίζουμε να μην ξεστρατίσουν από τα συμφέροντά μας. Λίγο χυδαίο, αλλά όσες αναλύσεις κι αν κάνει κάποιος περί αμερικανικής πολιτικής, αυτό είναι το bottom line που λένε και στις ΗΠΑ.
Αρ.Α.
Σχόλια
