Νιώθει κανείς παγιδευμένος μέσα σε ένα σύστημα, σε ένα κύκλωμα ανάλγητο, αντικοινωνικό και απολύτως επιθετικό που αντί να σε προστατεύει, κάνει τα πάντα για να σε διαλύσει, να σε καταστρέψει και να επιδείξει με κάθε Μ(μ)έσον την ισχύ του.
Για τη Δικαιοσύνη ο λόγος, η οποία δεν έχει σταματήσει να μας εκπλήσσει δυσάρεστα. Θα μπορούσε, μάλιστα, να πει κανείς πως το κάνει τόσο υπεροπτικά που καταλήγει να είναι πια σκανδαλώδες.
Δεν είμαι σε θέση να πιστέψω πως η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη Εξουσία, παρά μόνο πως είναι τυφλή. Οι δικαστικές αποφάσεις των τελευταίων χρόνων, στο σύνολό τους, έχουν την τάση να εξαντλούν με κάθε αυστηρότητα την τήρηση του γράμματος του νόμου όταν απέναντί τους έχουν μια καθαρίστρια, έναν καστανά, μια ηλικιωμένη πλανόδια, έναν φοιτητή αλλά γίνονται «γαλαντόμοι» όταν δικάζουν ναρκέμπορους, προέδρους αθλητικών ομάδων (καμιά φορά συμπίπτουν οι δύο ιδιότητες…) παιδεραστές, καταχραστές και κάθε είδους κοινωνικά μιάσματα που συνεχίζουν να επιχειρούν και να διαβιούν πλουσιοπάροχα και παράνομα, αφού έχουν εισπράξει μια αναστολή και ένα φιλικό πατ-πατ στην πλάτη τους.
Πώς να νιώθει ασφαλής ο πολίτης μέσα σ’ αυτό το νομικό καθεστώς; Από ποιον μπορεί να περιμένει να τον υπερασπιστεί όταν θίγονται τα συμφέροντά του, όταν διακυβεύεται η ζωή, η δουλειά του, η ελευθερία του; Ποιος θα εφαρμόσει εκείνο το περιβόητο «όλοι είμαστε ίσοι ενώπιον του νόμου»;
Πώς γίνεται να παραγράφονται οικονομικά αδικήματα δισεκατομμυρίων που έχουν στοιχίσει στη χώρα, πώς γίνεται να εξαφανίζονται μάρτυρες ποινικών αδικημάτων τα οποία μετατρέπονται σε πλημμελήματα, πώς γίνεται ο εισαγγελέας να βρίσκει ελαφρυντικά στον Κορκονέα, με ποιο νόμο κυκλοφορεί ελεύθερος ο Ρουπακιάς αλλά απειλείται να φυλακιστεί μια καθαρίστρια που πλαστογράφησε το απολυτήριο του δημοτικού;
Δεν έχω πρόθεση να απλουστεύσω το θέμα, ούτε να το προσεγγίσω με λαϊκίστικη διάθεση. Αλλά θα ήθελα κάποια στιγμή να κατανοήσω τι σημαίνει «επικίνδυνος άνθρωπος» για το δικαστικό σύστημα.
