Η πρόταση της εισαγγελέως για απαλλαγή του Μίχου από τις βαριές κατηγορίες στην υπόθεση του Κολωνού, ήρθε να συμπληρώσει όλες τις κραυγαλέες «διευκολύνσεις» που παρέχει η «τυφλή» δικαιοσύνη σε όλες τις υποθέσεις όπου πρέπει να «μπαζωθούν» οι ευθύνες, και να συγκαλυφθούν εγκλήματα που γίνονται μέσα από την ώσμωση πολιτικού κόσμου, υπόκοσμου, διεφθαρμένων αστυνομικών, επιχειρηματιών κ.ά.
Πρόσφατα, τα δύο μεγάλα θέματα που απασχόλησαν έντονα την κοινωνία, η υπόθεση του Κολωνού και το έγκλημα των Τεμπών, ανέδειξαν με ανάγλυφο τρόπο την άρνηση του χώρου της Δικαιοσύνης να πράξει αυτό που περίμενε ο κόσμος: τη δίωξη και τιμωρία των πραγματικών ενόχων. Υποτίθεται πως η δικαστική εξουσία έχει μια αυτονομία ώστε να ελέγχει τις άλλες δύο, την εκτελεστική (κυβέρνηση) και την νομοθετική (κοινοβούλιο), όταν καταχρώνται την εξουσία τους ή και μετέχουν με οποιονδήποτε τρόπο στο ποινικό έγκλημα. Όμως η «δικαιοσύνη» δείχνει να έχει χάσει την «αυτονομία» της και να λειτουργεί με τρόπο προκλητικά μεροληπτικό και, γιατί όχι, ταξικό. Όταν ο πολιτικός κόσμος, εν γένει οι πλούσιοι, οι άμεσοι συνεργάτες τους, οι διακλαδώσεις τους στο κοινό έγκλημα και τις μαφίες, περιπέσουν σε «παραπτώματα» (δηλαδή εγκλήματα και χοντρές παρανομίες), και εφόσον αυτά γίνουν γνωστά, η δικαστική εξουσία μεριμνά ώστε να πέσουν στα μαλακά, πολλά να παραγραφούν, πολλά να συγκαλυφθούν.
Τέμπη και Κολωνός αποτελούν τεράστια πρόκληση σε βάρος της κοινωνίας, και δη των πιο ανίσχυρων μελών της. Στην πρώτη περίπτωση πρέπει να κρυφθεί η αλήθεια και να μείνουν ατιμώρητοι όσοι έχουν τεράστιες ευθύνες. Η δικαστική εξουσία δεν έκανε τίποτα τις πρώτες μέρες, δεν συνέλαβε κανέναν, δεν απάγγειλε κατηγορίες, άφησε ανενόχλητες τις αρχές να μπαζώνουν και να εξαφανίζουν στοιχεία. Και μετά η εξεταστική της Βουλής, με πλειοψηφία της κυβέρνησης, συνέχισε τη συγκάλυψη. Στην υπόθεση του Κολωνού, ένας παράγοντας της Ν.Δ. με διασυνδέσεις με την αστυνομία, μαστρωπός και βιαστής, που είχε πελατολόγιο διάφορους (πιθανά και επώνυμους), ειδοποιείται στην αρχή (από τις διασυνδέσεις του) για να εξαφανίσει στοιχεία. Και του υποδεικνύεται ότι, αν κρατήσει το στόμα του κλειστό, θα πέσει στα μαλακά. Ομερτά λοιπόν ανάμεσα σε ενόχους. Αλλά και ομηρία με τη φυλάκιση της μάνας της 12χρονης, ώστε να μην διαρρεύσουν ονόματα και καταστάσεις. Απειλές και άσκηση βίας ενάντια στη 12χρονη από μυστήριους τύπους των κυκλωμάτων. Και τώρα η πρόταση της εισαγγελέως να απαλλαγεί από τις βαριές κατηγορίες ο Μίχος (που θρασύτατα στην απολογία του είπε «ήμουν ερωτευμένος με τη 12χρονη, συνευρέθηκα μαζί της τέσσερις φορές»…), και να φορτωθεί κατηγορίες για μαστρωπεία η μητέρα!
Από την άλλη ο κ. Φλωρίδης αλλάζει τους ποινικούς κώδικες: όποιος δεν έχει άκρες και υποπέσει σε κάποιο αδίκημα θα φυλακίζεται, κι έτσι «θα καταπολεμηθεί το έγκλημα και η παραβατικότητα». Ακόμα πιο απροκάλυπτα, και γνωρίζοντας ότι η παραβατικότητα αυξάνεται λόγω συγκεκριμένων οικονομικοκοινωνικών πολιτικών που υποβαθμίζουν τη ζωή, μεγαλώνουν την ανασφάλεια, αποκλείουν εκτεταμένες περιοχές της κοινωνίας. Σε λίγο θα δημιουργηθεί το αδιαχώρητο στις φυλακές της χώρας, και τότε θα βρεθεί η λύση: ιδιωτικές φυλακές… Είπαμε, «αμερικανοποίηση».
Δεν έχουμε μπροστά μας μόνο υποκρισία, αλλά και μια εντελώς μεροληπτική ταξικά στάση του συστημικού κόσμου: Προστασία του πλούτου με κάθε τρόπο, συγκάλυψη όλων των διασυνδέσεων που έχει με μηχανισμούς και παρακλάδια του υπόκοσμου και της παραοικονομίας, γενίκευση του ακαταδίωκτου για τις ελίτ και τον πολιτικό κόσμο, κλείσιμο του ματιού σε όσους «δικούς τους» πιαστούν, ότι δεν θα έχουν μεγάλες συνέπειες αν σιωπήσουν. Και η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη επιτελεί το «έργο» της. Είτε νομιμοποιώντας τα μνημόνια (που κατάφωρα παραβίαζαν το Σύνταγμα), είτε κηρύσσοντας κάθε απεργία παράνομη και καταχρηστική (με παραγγελία πάντα της εργοδοσίας), είτε προστατεύοντας εγκληματίες και συγκαλύπτοντας υποθέσεις. Κωλυσιεργώντας σε όσες περιπτώσεις χρειάζεται, λειτουργώντας fast track όταν αυτό βόλευε. Από κοντά και τα ΜΜΕ –με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις– απλά περιγράφουν, χωρίς να δημιουργούν μεγάλο πρόβλημα στις «εξουσίες»: είναι κι αυτά κομμάτι τους…
Η οργή του κόσμου γι’ αυτήν την «απονομή δικαιοσύνης» είναι δικαιολογημένη. Και αυξάνεται, επειδή η δίψα για δικαιοσύνη είναι διάχυτη στην κοινωνία. Επειδή οι πολλοί νοιώθουν μια τεράστια κοροϊδία και μια παραβίαση ηθικής και κοινής θέλησης για το αυτονόητο: να πληρώσουν όσοι έχουν εγκληματήσει ενάντια στο κοινό συμφέρον, όσοι ασελγούν σε κορμιά και ψυχές αδύναμων και φτωχών, όσοι έχουν το ακαταδίωκτο αφού είναι διακεκριμένα μέλη των ελίτ – πολιτικών ή οικονομικών. Επειδή, με τέτοια καραμπινάτα σκάνδαλα συγκάλυψης και απαλλαγής, έρχεται στην επιφάνεια και ένα άλλο θέμα: αυτό της κοινωνικής δικαιοσύνης. Θέμα που ξεπερνά τα στεγανά, τις αλληλοκαλύψεις, τις συνενοχές των εξουσιών και θεσμών της μετανεωτερικής αποικίας και της διάβρωσης που αυτές επιφέρουν σε βάρος του τόπου και της κοινωνίας. Το «έγκλημα» του βουλιάγματος της χώρας συνολικά δεν διώκεται καθόλου. Αντίθετα, προστατεύεται από τους συστημικούς θεσμούς και εξουσίες.
