Το είναι και το φαίνεσθαι των αμερικανικών (και όχι μόνο) επιδιώξεων. Του Γιώργου Τσίπρα
Σύμφωνα με τη Διεθνή Υπηρεσία Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ) το Ιράν κατείχε, τον περασμένο Νοέμβρη, 79,7 κιλά εμπλουτισμένου κατά 20% ουρανίου. Η ελάχιστη ποσότητα ουρανίου με αυτό το βαθμό εμπλουτισμού, η οποία θα αποτελούσε τη βάση περαιτέρω εμπλουτισμού για την κατασκευή πυρηνικού όπλου (επεξεργασία που εκτιμάται ότι θα απαιτούσε 2-6 μήνες) είναι περίπου τα 150 κιλά. Εκτιμώντας ότι η σημερινή παραγωγική δυναμικότητα εμπλουτισμού στη χώρα είναι 3,2 κιλά το μήνα, ο Δεκέμβρης του 2012 είναι το χρονικό σημείο απ’ όπου θα ξεκινούσε η αντίστροφη μέτρηση των 2-6 μηνών, αν το Ιράν αποφάσιζε να κατασκευάσει πυρηνικό όπλο και πιο συγκεκριμένα, μία και μόνο μία πυρηνική κεφαλή, γιατί για τόσο θα έφταναν τα αρχικά 150 κιλά αφενός και η τεχνογνωσία της Τεχεράνης, αφετέρου. Προσθέστε στα παραπάνω ότι αυτές οι εκτιμήσεις ή καλύτερα υποθέσεις είναι το best case scenario για το Ιράν. Κατόπιν, αντιπαραβάλλετε σε αυτά το άκρως απειλητικό και κατά συρροή τραμπουκίζον Ισραήλ παραδίπλα, που υπολογίζεται ότι διαθέτει ήδη περί τις 400 κεφαλές, ορισμένες πολλών μεγατόνων, καθώς και πυραύλους που φτάνουν μέχρι την Ευρώπη και τη Ρωσία, υποβρύχια με δυνατότητα εκτόξευσης κ.λπ.
Η συζήτηση του παραλόγου που διεξάγεται διεθνώς για τα πυρηνικά του Ιράν είναι αυτή ακριβώς. Το πώς δηλαδή το Ιράν δεν θα φτάσει να διαθέτει αυτά τα 150 κιλά που ίσως του αρκούν και ίσως έχει την τεχνογνωσία για να φτιάξει σε κάποιους μήνες ένα και μόνο ένα πυρηνικό όπλο στην καλύτερη περίπτωση και ξανά από την αρχή για δεύτερο…
Το παράλογο, όμως, έχει και μια άλλη πλευρά, σημαντικότερη, που προηγείται. Η ΙΑΕΑ εκτελώντας εντολές των ΗΠΑ πιέζει το Ιράν για συνεχείς ελέγχους και συμβάλλει στη δημιουργία ενός κλίματος εναντίον της Τεχεράνης σαν η τελευταία να παραβαίνει διεθνείς όρους που περιλαμβάνονται στη Συνθήκη Μη Διάδοσης των Πυρηνικών. Η πραγματικότητα είναι πως όχι μόνο δεν έχει πιστοποιηθεί κάτι τέτοιο, αλλά οι δυτικές δυνάμεις δεν έχουν καν κατηγορήσει το Ιράν για κάτι τέτοιο. Το «κατηγορούν» ότι… σκοπεύει να παραβεί τη Συνθήκη ξεκινώντας διαδικασίες κατασκευής πυρηνικού όπλου! Είναι προφανές ότι αυτή η κατηγορία είναι της ίδιας ποιότητας με την κατηγορία ότι ο Σαντάμ κατείχε όπλα μαζικής καταστροφής, άγνωστο πού και πώς αλλά πάντως κατείχε, όπλα που ποτέ δεν βρέθηκαν. Είναι μια αυθαίρετη κατηγορία που μπορεί να εκτοξευτεί εναντίον οποιασδήποτε χώρας με συσκευές εμπλουτισμού ουρανίου, αν αυτό αρκεί για πολεμική επίθεση εναντίον της.
Το κόστος που ήδη υπομένει την παρούσα στιγμή το Ιράν προκειμένου να εμπλουτίζει μόνο του το ουράνιο που χρειάζεται είναι τέτοιο που, αν το πρόβλημά του ήταν η απόκτηση ενός και μόνο όπλου, θα ήταν πιο εύκολο (δύσκολο αλλά σίγουρα πιο εύκολο από αυτά που υπομένει τώρα) να προμηθευτεί το απαραίτητο σχάσιμο πυρηνικό υλικό έτοιμο, κρυφά, από κάποια άλλη χώρα. Επιπλέον, το Ιράν θα μπορούσε απλώς να αποχωρήσει από τη Συνθήκη όπως η Β. Κορέα και να παραμείνει εκτός Συνθήκης όπως ακόμη η Ινδία, το Πακιστάν και βέβαια το Ισραήλ. Με ποια δικαιολογία θα ενεργούσαν τότε οι ΗΠΑ;
Συνεπώς, το πρόβλημα των ΗΠΑ είναι ευρύτερο και βαθύτερο από την απόκτηση ενός και μόνο πυρηνικού όπλου από το Ιράν, όπως βέβαια και οι λόγοι της σθεναρής αντίστασης του δεύτερου.
Η συζήτηση του παραλόγου που διεξάγεται διεθνώς για τα πυρηνικά του Ιράν είναι αυτή ακριβώς. Το πώς δηλαδή το Ιράν δεν θα φτάσει να διαθέτει αυτά τα 150 κιλά που ίσως του αρκούν και ίσως έχει την τεχνογνωσία για να φτιάξει σε κάποιους μήνες ένα και μόνο ένα πυρηνικό όπλο στην καλύτερη περίπτωση και ξανά από την αρχή για δεύτερο…
Το παράλογο, όμως, έχει και μια άλλη πλευρά, σημαντικότερη, που προηγείται. Η ΙΑΕΑ εκτελώντας εντολές των ΗΠΑ πιέζει το Ιράν για συνεχείς ελέγχους και συμβάλλει στη δημιουργία ενός κλίματος εναντίον της Τεχεράνης σαν η τελευταία να παραβαίνει διεθνείς όρους που περιλαμβάνονται στη Συνθήκη Μη Διάδοσης των Πυρηνικών. Η πραγματικότητα είναι πως όχι μόνο δεν έχει πιστοποιηθεί κάτι τέτοιο, αλλά οι δυτικές δυνάμεις δεν έχουν καν κατηγορήσει το Ιράν για κάτι τέτοιο. Το «κατηγορούν» ότι… σκοπεύει να παραβεί τη Συνθήκη ξεκινώντας διαδικασίες κατασκευής πυρηνικού όπλου! Είναι προφανές ότι αυτή η κατηγορία είναι της ίδιας ποιότητας με την κατηγορία ότι ο Σαντάμ κατείχε όπλα μαζικής καταστροφής, άγνωστο πού και πώς αλλά πάντως κατείχε, όπλα που ποτέ δεν βρέθηκαν. Είναι μια αυθαίρετη κατηγορία που μπορεί να εκτοξευτεί εναντίον οποιασδήποτε χώρας με συσκευές εμπλουτισμού ουρανίου, αν αυτό αρκεί για πολεμική επίθεση εναντίον της.
Το κόστος που ήδη υπομένει την παρούσα στιγμή το Ιράν προκειμένου να εμπλουτίζει μόνο του το ουράνιο που χρειάζεται είναι τέτοιο που, αν το πρόβλημά του ήταν η απόκτηση ενός και μόνο όπλου, θα ήταν πιο εύκολο (δύσκολο αλλά σίγουρα πιο εύκολο από αυτά που υπομένει τώρα) να προμηθευτεί το απαραίτητο σχάσιμο πυρηνικό υλικό έτοιμο, κρυφά, από κάποια άλλη χώρα. Επιπλέον, το Ιράν θα μπορούσε απλώς να αποχωρήσει από τη Συνθήκη όπως η Β. Κορέα και να παραμείνει εκτός Συνθήκης όπως ακόμη η Ινδία, το Πακιστάν και βέβαια το Ισραήλ. Με ποια δικαιολογία θα ενεργούσαν τότε οι ΗΠΑ;
Συνεπώς, το πρόβλημα των ΗΠΑ είναι ευρύτερο και βαθύτερο από την απόκτηση ενός και μόνο πυρηνικού όπλου από το Ιράν, όπως βέβαια και οι λόγοι της σθεναρής αντίστασης του δεύτερου.
Πρόθυμοι και… απρόθυμοι
Την προηγούμενη εβδομάδα ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Τίμοθι Γκάιτνερ, ταξίδεψε μέχρι το Τόκιο και το Πεκίνο για να τους πείσει να συμμεριστούν το εμπάργκο και τις κυρώσεις που επιθυμεί η Ουάσιγκτον εναντίον της Τεχεράνης. Κι αν για το Πεκίνο που αγοράζει το 20% των εξαγωγών πετρελαίου του Ιράν, μα κυρίως έχει στενές οικονομικές και γεωπολιτικές σχέσεις μαζί του, η μη ευθυγράμμιση με την Ουάσιγκτον είναι προφανής και το ταξίδι μάταιο, το εντυπωσιακό είναι πως και το Τόκιο δυσκολεύεται πολύ αυτή τη φορά να συμφωνήσει με το στρατηγικό του σύμμαχο. Και δεν είναι η πρώτη φορά, τελευταία, που το Τόκιο «την κάνει» έτσι στο φίλο του…
Αντίθετα, η Ευρωπαϊκή Ένωση πιστή στη γραμμή της άρον-άρον κωλοτούμπας που χάραξε μετά το 2003 και το… ηρωικό «όχι» στην επέμβαση στο Ιράκ, αποφάσισε εκτός της δέσμευσης καταθέσεων της Ιρανικής Κεντρικής Τράπεζας και άλλων κυρώσεων, εμπάργκο στην αγορά πετρελαίου από το Ιράν (η Ε.Ε. αγοράζει το 17%) αλλά για Ιούλιο και όχι για τα μέχρι τώρα συμβόλαια. Αντίθετα; Αυτή η τελευταία «λεπτομέρεια» που τυπικά δικαιολογείται με την προστασία Ελλάδας και Ιταλίας (πολλή στοργή και προδέρμ έπεσε..) δεν άρεσε πολύ στην Ουάσιγκτον που επιθυμούσε κάτι άμεσο. Παιχνίδια του Βερολίνου;
Κατά τα άλλα, πρόσφατα ανατινάχτηκε ο τέταρτος κατά σειρά Ιρανός πυρηνικός επιστήμονας μέσα σε διάστημα δύο χρόνων εντός Ιράν, χωρίς να υπολογίζουμε διάφορους άλλους επιστήμονες, διπλωμάτες, στρατιωτικούς κ.λπ. που έχουν δολοφονηθεί, σκοτωθεί σε «ατυχήματα», εξαφανιστεί εκτός Ιράν, τα τελευταία δύο χρόνια.
Την προηγούμενη εβδομάδα ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Τίμοθι Γκάιτνερ, ταξίδεψε μέχρι το Τόκιο και το Πεκίνο για να τους πείσει να συμμεριστούν το εμπάργκο και τις κυρώσεις που επιθυμεί η Ουάσιγκτον εναντίον της Τεχεράνης. Κι αν για το Πεκίνο που αγοράζει το 20% των εξαγωγών πετρελαίου του Ιράν, μα κυρίως έχει στενές οικονομικές και γεωπολιτικές σχέσεις μαζί του, η μη ευθυγράμμιση με την Ουάσιγκτον είναι προφανής και το ταξίδι μάταιο, το εντυπωσιακό είναι πως και το Τόκιο δυσκολεύεται πολύ αυτή τη φορά να συμφωνήσει με το στρατηγικό του σύμμαχο. Και δεν είναι η πρώτη φορά, τελευταία, που το Τόκιο «την κάνει» έτσι στο φίλο του…
Αντίθετα, η Ευρωπαϊκή Ένωση πιστή στη γραμμή της άρον-άρον κωλοτούμπας που χάραξε μετά το 2003 και το… ηρωικό «όχι» στην επέμβαση στο Ιράκ, αποφάσισε εκτός της δέσμευσης καταθέσεων της Ιρανικής Κεντρικής Τράπεζας και άλλων κυρώσεων, εμπάργκο στην αγορά πετρελαίου από το Ιράν (η Ε.Ε. αγοράζει το 17%) αλλά για Ιούλιο και όχι για τα μέχρι τώρα συμβόλαια. Αντίθετα; Αυτή η τελευταία «λεπτομέρεια» που τυπικά δικαιολογείται με την προστασία Ελλάδας και Ιταλίας (πολλή στοργή και προδέρμ έπεσε..) δεν άρεσε πολύ στην Ουάσιγκτον που επιθυμούσε κάτι άμεσο. Παιχνίδια του Βερολίνου;
Κατά τα άλλα, πρόσφατα ανατινάχτηκε ο τέταρτος κατά σειρά Ιρανός πυρηνικός επιστήμονας μέσα σε διάστημα δύο χρόνων εντός Ιράν, χωρίς να υπολογίζουμε διάφορους άλλους επιστήμονες, διπλωμάτες, στρατιωτικούς κ.λπ. που έχουν δολοφονηθεί, σκοτωθεί σε «ατυχήματα», εξαφανιστεί εκτός Ιράν, τα τελευταία δύο χρόνια.
Σχόλια
