Ζώντας σε μια εποχή κλιμάκωσης του αρπάγματος των μεγάλων δυνάμεων και ενδυνάμωσης της τάσης προς τον πόλεμο, και μάλιστα σε συνθήκες μιας διαρκούς και παγκόσμιας πολυοργανικής κρίσης, γίνεται οδυνηρά αισθητή η μεγάλη απουσία του υποκειμενικού παράγοντα σε παγκόσμιο επίπεδο. Η έλλειψη αυτή κατανοείται με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορετικό βαθμό από διάφορες δυνάμεις και ρεύματα που αναφέρονται στην υπόθεση και το δίκιο των λαϊκών τάξεων, αλλά πληθαίνουν αυτοί που την εντοπίζουν. Έτσι δεν είναι παράξενο το γεγονός ότι πολλαπλασιάζονται οι απόπειρες συνεννόησης και συντονισμού κομμάτων και κινημάτων σε διεθνές και περιφερειακό επίπεδο – αν και οι αποκλίσεις στον προσανατολισμό που προτείνεται να ακολουθηθεί παραμένουν σημαντικές.
Στο σημερινό φύλλο παρουσιάζουμε δύο τέτοιες πρωτοβουλίες, που δείχνουν τις δυνατότητες συνεργασιών με στόχο τη δημιουργία ενός αντίβαρου στην ασφυξία και την αίσθηση αδυναμίας που προκαλεί η οξεία αντιπαράθεση των ισχυρών. Δείχνουν όμως ταυτόχρονα και τα όρια των υπαρκτών δυνάμεων που επικαλούνται αυτήν την ανάγκη, καθώς στην πλειοψηφία τους αδυνατούν να υπερβούν παλιούς –και σήμερα ανεπαρκείς– τρόπους σκέψης και δράσης ώστε να ανιχνεύσουν νέους δρόμους για τη συσπείρωση πλατιών στρωμάτων στην υπόθεση της συγκρότησης ενός ανεξάρτητου, και ανταγωνιστικού προς όλα τα κοσμοκρατορικά κέντρα, διεθνούς πόλου των λαών. Σε κάθε περίπτωση, οι τοποθετήσεις διαφόρων δυνάμεων στις πολλαπλασιαζόμενες διεθνείς συναντήσεις δείχνουν μια ανισόμετρη μεν αλλά ορατή ανάπτυξη του σχετικού προβληματισμού, κι από την άποψη αυτή έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Διεθνές Συνέδριο για μια Αντιιμπεριαλιστική Πλατφόρμα
Στις 14 Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι μια διεθνής συνάντηση κομμουνιστικών κομμάτων και οργανώσεων με θέμα «Η αυξανόμενη ροπή προς έναν παγκόσμιο πόλεμο και τα καθήκοντα των αντιιμπεριαλιστών» και στόχο τη δημιουργία μιας Διεθνούς Αντιιμπεριαλιστικής Πλατφόρμας. Την πρωτοβουλία πήρε το Κόμμα Λαϊκής Δημοκρατίας από τη Νότια Κορέα – μια πολιτική δύναμη που βρίσκεται υπό συνεχή διωγμό στη χώρα της εξαιτίας της θέσης της υπέρ της αποχώρησης όλων των ξένων στρατευμάτων από τη Νότια Κορέα και της επανένωσης των δύο κορεατικών κρατών. Συμμετείχαν 33 κόμματα και οργανώσεις από 25 χώρες, μεταξύ των οποίων:
– η Βαλτική Πλατφόρμα,
– το Κ.Κ. Βοημίας και Μοραβίας (Τσεχική Δημοκρατία),
– το Κ.Κ. Πολωνίας,
– το Ουγγρικό Κόμμα Εργατών.
– το Νέο Κ.Κ. Σερβίας,
– το Κόμμα Σοσιαλισμού και Απελευθέρωσης (ΗΠΑ),
– το Ρωσικό Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα,
– το Κ.Κ. Κιργιστάν,
– το ιταλικό Δίκτυο των Κομμουνιστών,
– το ιταλικό Λαϊκό Μέτωπο,
– η Αφρικανική Αλληλεγγύη για Δημοκρατία και Ανεξαρτησία (Μάλι),
– το μέτωπο Frelimo (Μοζαμβίκη),
– η Λαϊκή Ένωση του Καμερούν, κ.ά.
Στη συνάντηση αναπτύχθηκαν διαφορετικές αντιλήψεις για την τρέχουσα κατάσταση, που συμπυκνώνονταν σε δύο γενικές γραμμές: η πρώτη περιορίζονταν στην καταγγελία του Δυτικού ιμπεριαλισμού, και ιδίως των ΗΠΑ, ενώ η δεύτερη επιχειρούσε να θέσει μια πιο σφαιρική ανάγνωση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και άρα να προτείνει έναν πιο σύνθετο προσανατολισμό.
«Ιστορική αλλαγή φάσης»
Ενδεικτική είναι από αυτήν την άποψη η τοποθέτηση του ιταλικού Δικτύου των Κομμουνιστών, από την οποία παραθέτουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
«Ο πόλεμος στην Ουκρανία, ο οποίος αποτελεί μέρος της τάσης προς τον πόλεμο που ενυπάρχει στη συστημική κρίση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, ξεκίνησε το 2014. Η φυγή των ΗΠΑ και των συμμάχων τους από το Αφγανιστάν έσπασε τις “ασταθείς ισορροπίες” στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό μεταξύ των μπλοκ, με τις ΗΠΑ να επαναπροσδιορίζουν τη διεθνή παρέμβασή τους σε μια προσπάθεια –δύσκολη– να αντιμετωπίσουν την παρακμή της ηγεμονίας τους, που είναι πλέον αδιαμφισβήτητη από εμπορική, νομισματική, στρατιωτική και ιδεολογική άποψη.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιστορική αλλαγή φάσης. Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, με την επιβεβαίωσή του στη δεκαετία του 1990 μέχρι την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2007/2008, παρήγαγε πρώτα την παγκοσμιοποίηση της καπιταλιστικής αγοράς, και στη συνέχεια μια φάση επιβράδυνσης αυτής της διαδικασίας. Έχουμε εισέλθει σε μια φάση με έντονη ασυνέχεια με τις προηγούμενες. Σε αυτό που ονομάσαμε “αδιέξοδο των ιμπεριαλισμών”, αυτός ο μηχανισμός της παγκοσμιοποίησης μπλόκαρε εξαιτίας των αντιφάσεών του… Δύο κύρια μπλοκ και άλλες παράλληλες συσσωματώσεις λαμβάνουν συγκεκριμένα χώρα μεταξύ αυτών των δύο πόλων της αντίφασης. Η διαδικασία αυτή μόλις ξεκίνησε με εμφανή τρόπο και θα συνεχιστεί, εν μέσω διαφόρων κλυδωνισμών, τα επόμενα χρόνια.
Όσον αφορά την πολιτικοστρατιωτική πτυχή, μας ενδιαφέρει να εμβαθύνουμε στην ανάλυση για την ευρωατλαντική περιοχή, επειδή εμπλεκόμαστε άμεσα σε αυτήν και επειδή είναι η πιο ομοιογενής πολιτικά, ιδεολογικά και πολιτισμικά, καθώς είναι σύμφωνη με την αποικιοκρατία και τον ιστορικά ηγεμονικό ιμπεριαλισμό. Το ευρωασιατικό “μπλοκ”, από την άλλη πλευρά, είναι πιο ανομοιογενές, οικονομικά και δομικά, ενώ εκδηλώνει ένα κοινό ενδιαφέρον για περιφερειακές ολοκληρώσεις και για την αποδολαριοποίηση.
Η πρόκληση για τους κομμουνιστές είναι μεγάλη, ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας απαραίτητος, και θεμελιώδους σημασίας η οικοδόμηση μιας εναλλακτικής.»
«Δεν δικαιολογείται η παραβίαση βασικών διεθνών αρχών»
Σε γενικά παρεμφερή κατεύθυνση κινήθηκε και η τοποθέτηση του, επίσης ιταλικού, Λαϊκού Μετώπου:
«Η επιλογή της Ρωσίας να ξεκινήσει στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία αναμφισβήτητα υπονομεύει την αρχή της νομιμότητας των συνόρων και του δικαιώματος των εθνών και των κρατών. Αυτές οι βασικές αρχές της διεθνούς πολιτικής είναι οι μόνες ικανές να εγγυηθούν τα δικαιώματα των ασθενέστερων εθνών σε έναν κόσμο όμηρο του ιμπεριαλισμού και της βίας. Σίγουρα δεν αντιπροσωπεύουν τον ιδανικό μας ορίζοντα αλλά, υπό τις δεδομένες συνθήκες, αποτελούν ένα απαραίτητο φρένο στην αυθαιρεσία του ισχυρότερου – έστω και καχεκτικό, ακρωτηριασμένο σε έκταση και επανειλημμένα καταπατημένο από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους (Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία κ.λπ.). Η αδυναμία εξίσωσης των φιλοδοξιών του αμερικανικού ιμπεριαλισμού να διαιωνίσει την πλανητική του κυριαρχία –παρά τα επανειλημμένα πλήγματα που έχει υποστεί, με πιο πρόσφατο την αφγανική καταστροφή του περασμένου καλοκαιριού– με την αγωνιώδη προσπάθεια της Ρωσίας να διασφαλιστεί απέναντι σε αναμφισβήτητα εχθρικές δυνάμεις, δεν δικαιολογεί την παραβίαση αυτής της αρχής. Όσο επώδυνο κι αν είναι αυτό, ιδίως αν σκεφτούμε τη βία που ασκούν τα στρατεύματα του Κιέβου εναντίον των πληθυσμών του Ντονμπάς, η μετατροπή σε κανονικοποιημένη πρακτική της ένοπλης επέμβασης μεγάλων στρατιωτικών δυνάμεων, ανεξάρτητα από το τυπικό κίνητρο, εντός των διεθνώς αναγνωρισμένων συνόρων άλλων κρατών είναι αντικειμενικά επικίνδυνη για την παγκόσμια ειρήνη. Από αυτή την άποψη, η ρωσική στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία, με τη δραματική αιματοχυσία που ακολούθησε, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να εγκριθεί, καθώς θυσιάζει το γενικό συμφέρον των εθνών και των λαών και την αξία της ειρήνης και της σταθερότητας στην Ευρώπη στο όνομα ειδικών συμφερόντων που μεσοπρόθεσμα δεν μπορεί καν να εγγυηθεί… Η μόνη χρήσιμη προοπτική είναι η ανασυγκρότηση μιας πλήρως ανεξάρτητης πολιτικής υποκειμενικότητας των εργαζόμενων τάξεων, ικανής να διαβάζει τα διεθνή φαινόμενα στην πολυπλοκότητά τους.»
Τη σημασία του σεβασμού βασικών αρχών τόνιζε και η τοποθέτηση του Κ.Κ. Βοημίας και Μοραβίας:
«Υποστηρίζουμε όλες τις πρωτοβουλίες που οδηγούν στην ειρηνική επίλυση της ουκρανικής σύγκρουσης και στη διασφάλιση της ειρήνης και της ασφάλειας στην Ευρώπη, σύμφωνα με τις αρχές του διεθνούς δικαίου, τον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και την Τελική Πράξη της Διάσκεψης για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη. Σε μακροχρόνια βάση, αγωνιζόμαστε για μια νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας της Ευρώπης, που θα περιλαμβάνει όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, με στόχο να σταματήσουν περαιτέρω πολεμικές τραγωδίες στην ήπειρο.»
«Σχηματισμός ριζικά αντίπαλων ιμπεριαλιστικών ομάδων»
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η τοποθέτηση της Βαλτικής Πλατφόρμας:
«Η κινητήρια δύναμη των επικίνδυνων γεγονότων που λαμβάνουν χώρα σήμερα στον κόσμο, είναι μια σοβαρή δομική κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού. Το μονοπολικό παγκόσμιο μοντέλο με την υπεροχή των ΗΠΑ όχι μόνο έχει προκαλέσει τη δυσαρέσκεια μιας σειράς νέων κρατών που έχουν αποκτήσει δύναμη και επιδιώκουν να το αναθεωρήσουν, αλλά έχει επίσης οδηγήσει στον σχηματισμό ριζικά αντίπαλων ιμπεριαλιστικών ομάδων. Από τη μία πλευρά, υπάρχουν οι χώρες της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, και από την άλλη πλευρά μια ομάδα χωρών στην οποία η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν έχουν αναλάβει ηγετικό ρόλο. Αυτή η γεωπολιτική αντιπαράθεση έχει αντικειμενική βάση με τη μορφή ασυμβίβαστων ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, που έχουν εισέλθει σε οξεία φάση κρίσης και απειλούν δυνητικά τους λαούς του κόσμου με μια παγκόσμια στρατιωτική σύγκρουση. Η Ουάσινγκτον δεν έχει αντιμετωπίσει ποτέ στο παρελθόν μια τέτοια συμμαχία αντίπαλων δυνάμεων. Οι ΗΠΑ, προκειμένου να διατηρήσουν και να ενισχύσουν την ηγεμονία τους, έχουν αναπτύξει μεγάλης κλίμακας δράσεις πολιτικού, οικονομικού και στρατιωτικού χαρακτήρα για να αποσταθεροποιήσουν την κατάσταση στον κόσμο σύμφωνα με τη “θεωρία του ελεγχόμενου χάους”. Ο πόλεμος των κυρώσεων, η στρατιωτική σύγκρουση στην Ουκρανία, η κλιμάκωση των εντάσεων γύρω από την Ταϊβάν, η ενεργειακή κρίση στην Ευρώπη, η δημιουργία συνθηκών για αυξημένες ελλείψεις τροφίμων στην Αφρική, η αναθέρμανση των ζωνών συγκρούσεων στην Κεντρική Ασία και την Υπερκαυκασία, είναι σαφείς εκδηλώσεις τέτοιων ενεργειών.»
«Πόλεμος του ιμπεριαλισμού εναντίον της Ρωσίας»
Στον αντίποδα βρίσκονταν τοποθετήσεις όπως αυτή του Κ.Κ. Πολωνίας:
«Τα χαρακτηριστικά του ιμπεριαλισμού έχουν αλλάξει από τον τελευταίο αιώνα. Πρώην ανταγωνιστές, όπως οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Γαλλία, η Αγγλία και η Ιαπωνία, έχουν σχηματίσει μια νέα πολιτική και οικονομική συμμαχία. Το κεφάλαιο και η ισχύς έχουν συσσωρευτεί σε πρωτοφανή κλίμακα με τη δημιουργία διεθνών δομών όπως το ΝΑΤΟ, η Ε.Ε., το ΔΝΤ κ.λπ., που διαφυλάσσουν μονομερώς τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστικών μονοπωλίων. Ο ιμπεριαλισμός αποτελεί πλέον ένα ολοκληρωμένο, συγκεντρωτικό, ενιαίο μπλοκ, που μιλάει με μια φωνή σε καίρια ζητήματα. Μετά την καταστροφή της Σοβιετικής Ένωσης, δικαιολογείται να μιλάμε για μονοπολική παγκόσμια τάξη.
Γινόμαστε επίσης μάρτυρες του σχηματισμού ενός νέου μπλοκ κρατών στην Ασία, τη Λατινική Αμερική, την Αφρική και την Ανατολική Ευρώπη. Ορισμένοι σύντροφοι υποστηρίζουν ότι πρόκειται για νέα ανταγωνιστικά ιμπεριαλιστικά κέντρα. Διαφωνούμε με μια τέτοια εκτίμηση… Η σημερινή κατάσταση είναι διαφορετική από το 1914, όταν δύο ισοδύναμα ιμπεριαλιστικά μπλοκ ανταγωνίζονταν μεταξύ τους. Τώρα αντιμετωπίζουμε ένα ενιαίο και ενοποιημένο ιμπεριαλιστικό κέντρο, που βρίσκεται στη Δύση, το οποίο επιδιώκει την πλήρη παγκόσμια κυριαρχία… Όσον αφορά τη στρατιωτική σύγκρουση στην Ουκρανία, την αντιλαμβανόμαστε ως έναν πόλεμο δι’ αντιπροσώπων που διεξάγεται από τον ιμπεριαλισμό εναντίον της Ρωσίας με στόχο την κατάληψη των ρωσικών φυσικών πόρων και τη διαίρεσή της.
Το κόμμα μας συμμερίζεται τη θέση, ότι οι λαοί έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν τον τρόπο ανάπτυξης των χωρών τους και να τον υπερασπιστούν. Είναι πιθανό ότι η ανάδυση του λεγόμενου “πολυπολικού κόσμου” θα δώσει νέες ευκαιρίες στο εργατικό κίνημα… Ο ιμπεριαλισμός βρίσκεται σε στάδιο παρακμής, εκφυλισμού και τελικής κρίσης, καθώς σύντομα δεν θα μπορεί να ικανοποιεί τις βασικές λαϊκές ανάγκες, ή θα καταφύγει σε έναν παγκόσμιο πόλεμο. Το ρήγμα προς το νέο κόσμο θα προέλθει από το σπάσιμο των αδύναμων κρίκων της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας με τον αντιιμπεριαλιστικό και αντιαποικιακό αγώνα.»
Παρόμοια ανάλυση έκαναν το ρωσικό ΚΕΚΡ, το αμερικανικό PSL, το Νέο Κ.Κ. Σερβίας, το Κ.Κ. Κιργιστάν και άλλα κόμματα. Η έμμεση, ενίοτε και άμεση αντιπαράθεση αντιλήψεων που έλαβε χώρα στη συνάντηση του Παρισιού υπογραμμίζει τις δυσκολίες για τη συγκρότηση μετώπων και πόλων ανεξάρτητων από όλες τις αντιπαρατιθέμενες μεγάλες δυνάμεις. Την ίδια στιγμή, η συνεύρεση οργανώσεων οι οποίες κάνουν διαφορετικές αναγνώσεις δείχνει ότι από όλο και περισσότερους γίνεται κατανοητή η επείγουσα ανάγκη μιας διαφορετικής πορείας.
Διεθνές Μέτωπο των Λαών
Στα τέλη Σεπτεμβρίου 2022 πραγματοποιήθηκε άλλη μια διεθνής αντιιμπεριαλιστική συνάντηση στην Ταϊλάνδη, με πρωτοβουλία της Διεθνούς Ένωσης Αγώνα των Λαών (ILPS). Σε αυτήν πήραν μέρος πάνω από 40 αντιπροσωπείες διεθνών και περιφερειακών οργανώσεων από την Βόρεια και Λατινική Αμερική, την Ευρώπη, την Αφρική, τη Μέση Ανατολή, την Ασία και την Ωκεανία. Μεταξύ αυτών:
– η Ασιατική Αγροτική Συμμαχία,
– το Διεθνές Ιθαγενικό Κίνημα για Αυτοδιάθεση και Απελευθέρωση,
– η Διεθνής Συμμαχία Γυναικών,
– η πρωτοβουλία «Λαοί πάνω από τα Κέρδη»
– η Λαϊκή Συμμαχία για Διατροφική Κυριαρχία,
– το Δίκτυο Αντίστασης στους Πολέμους των ΗΠΑ, κ.ά.
Από τη συνάντηση προέκυψε η συγκρότηση του Διεθνούς Μετώπου των Λαών, που σύμφωνα με την ιδρυτική του διακήρυξη στοχεύει «στην κινητοποίηση οργανώσεων και ατόμων σε τοπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο, για το συντονισμό και την υποβοήθηση των προσπαθειών στον αμοιβαίο αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και όλους τους φορείς του, σε όλες τις μορφές του». Σε μεγάλο βαθμό η «ταυτότητα» της νέας διεθνούς πρωτοβουλίας διαμορφώθηκε στη βάση μιας γενικής συμφωνίας (παρόλο που στις συζητήσεις εμφανίστηκαν επιμέρους διαφοροποιήσεις) με την εισήγηση του Χοσέ Μαρία Σισόν, ιδρυτή προέδρου του Κ.Κ. Φιλιππίνων, αποσπάσματα της οποίας ακολουθούν:
«Οι ΗΠΑ έχουν πείσει τους παραδοσιακούς ιμπεριαλιστές συμμάχους τους ότι η Κίνα είναι ο κύριος οικονομικός ανταγωνιστής και ο κύριος πολιτικός αντίπαλός τους, και ότι ο συνδυασμός της Κίνας και της Ρωσίας ως νέων καπιταλιστικών και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων είναι ο αντίπαλός τους. Αλλά, αφού ξεφορτώθηκαν τον σοσιαλισμό υπέρ του καπιταλισμού, γιατί αυτές οι δύο χώρες πρέπει να αντιμετωπίζονται από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους ως εχθροί τους; Διότι είναι στη φύση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων να επιδιώκουν την παγκόσμια ηγεμονία και να σχηματίζουν μπλοκ με σκοπό την αποκόμιση κερδών ανάλογα με τον συσχετισμό δυνάμεων που επιτυγχάνεται σε κάθε δεδομένο στάδιο. Αυτή είναι και η εμμονή των ισχυρότερων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, να αποκτήσουν τον έλεγχο και την ηγεμονία επί των ασθενέστερων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Οι παραδοσιακές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έχουν την αντίληψη ότι πρέπει να βρίσκονται πάνω από τις νέες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Αυτή τη στιγμή, οι παραδοσιακές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μοιράζονται την αντίληψη ότι η Ρωσία είναι η πιο αδύναμη από τις νέες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, επειδή έχει διαλύσει την προηγούμενη σοβιετική βιομηχανική της δύναμη, έχει μείνει πίσω στη βιομηχανική ανάπτυξη, και έχει μια ολιγαρχία που εξαρτάται από την παραγωγή ενέργειας, πρώτων υλών και γεωργικών προϊόντων (σιτάρι, καλαμπόκι, κριθάρι και ηλιέλαιο) σε αντάλλαγμα ξένων βιομηχανικών προϊόντων. Ωστόσο, οι παραδοσιακές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις συνεχίζουν να είναι επιφυλακτικές για το απόθεμα πυρηνικών όπλων και συστημάτων εκτόξευσης πυραύλων της Ρωσίας. Ελπίζουν να αποδυναμώσουν τη Ρωσία οικονομικά και πολιτικά παραβιάζοντας το δικό τους δόγμα του νεοφιλελευθερισμού, υιοθετώντας κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας και υποκινώντας πολέμους δι’ αντιπροσώπων εναντίον της, στη βάση της επέκτασης του ΝΑΤΟ. Έτσι, οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. πίεσαν την Ουκρανία να χρησιμεύσει ως πιόνι τους στον πόλεμο αντιπροσώπων τους κατά της Ρωσίας.
Η Ρωσία είναι μια χώρα με πυρηνική ισχύ, η οποία έχει θέσει σε μέγιστη ετοιμότητα τις πυρηνικές της δυνάμεις. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες κρίσεις της εποχής του Ψυχρού Πολέμου, υπάρχουν τώρα πολλά επίπεδα “τακτικού” πυρηνικού οπλισμού που είναι προ-αναπτυγμένα σε θερμά σημεία, γεγονός που αυξάνει περαιτέρω τους κινδύνους ανεξέλεγκτης στρατιωτικής κλιμάκωσης… Συγκλονισμένες από την ταχέως επιδεινούμενη κρίση του συστήματός τους, οι παραδοσιακές και νέες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις είναι επιρρεπείς στην αναζήτηση “λύσεων” μέσω της εντατικοποιημένης οικονομικής λεηλασίας και αρπαγής, του φασισμού και των επιθετικών πολέμων… Οι επαναστατικές λαϊκές δυνάμεις οφείλουν να επισημάνουν με οξύτητα τις εγκληματικές ολομέτωπες ευθύνες των ληστρικών τάξεων… Οι συνθήκες είναι εξαιρετικά ευνοϊκές για την πρόοδο των αντιιμπεριαλιστικών και δημοκρατικών μαζικών αγώνων σε όλους τους τύπους χωρών, είτε είναι ιμπεριαλιστικές είτε κυριαρχούμενες από ιμπεριαλιστές. Προκύπτουν ως αποτέλεσμα των εντεινόμενων μεγάλων αντιφάσεων στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Για άλλη μια φορά, δημιουργούν το έδαφος για μεγάλη αταξία και αναταραχή σε αυτό το σύστημα, αναζωπυρώνοντας τη δυνατότητα παγκόσμιας προλεταριακής σοσιαλιστικής επανάστασης.»
