Κύμα συμπαράστασης ενάντια στην προκλητική απόλυση του τεχνικού Τύπου Γ. Κοζία στην Πάτρα.
Τι γίνεται όταν ένας συνδικαλιστής δεν ταιριάζει στο γνωστό μοντέλο καρεκλοκένταυρου που δυστυχώς συναντάμε σε αρκετά σωματεία; Τι γίνεται όταν ένας συνδικαλιστής είναι ενεργά διεκδικητικός για τους συναδέλφους του και τον κλάδο που εκπροσωπεί; Σήμερα, στην εποχή του Μνημονίου και του ΔΝΤ, ένας «ενοχλητικός» συνδικαλιστής απολύεται…
Η κοινοποίηση της απόλυσης του Γιώργου Κοζία από την εφημερίδα «Αλλαγή» της Πάτρας, τη Δευτέρα 8 Νοεμβρίου, προκάλεσε την οργή και την αγανάκτηση όχι μόνο των εργαζόμενων στον τοπικό Τύπο αλλά και της πατρινής κοινωνίας γενικότερα, κάτι που πιστοποιεί το κύμα συμπαράστασης που εκδηλώθηκε κατά τις επόμενες ημέρες.
Η συγκεκριμένη απόλυση δεν αποτελεί πρόκληση της ιδιοκτησίας της εφημερίδας μόνο γιατί ο εργαζόμενος έχει συνδικαλιστή ιδιότητα, όντας μέλος της διοίκησης της Ένωσης Τεχνικών, της οποίας έχει διατελέσει πρόεδρος επί χρόνια, και αντιπρόσωπος στην Ομοσπονδία Τύπου και Χάρτου.
Αποτελεί πρόκληση κυρίως γιατί ο Γ. Κοζίας διεκδικούσε την αποπληρωμή των δεδουλευμένων των εργαζομένων της εφημερίδας, που είναι απλήρωτοι για περισσότερο από έξι μήνες. Αποτελεί πρόκληση γιατί ο εργοδότης αρνείται να καταβάλει αποζημίωση, δηλώνοντας ότι έχει υποβάλει μήνυση στον εργαζόμενο για εξύβριση. Αποτελεί πρόκληση γιατί η απόλυση γίνεται σε μια χρονική συγκυρία κατά την οποία στον Τύπο εισρέουν χρήματα από τις προεκλογικές διαφημίσεις και καταχωρίσεις κομμάτων και υποψήφιων.
Αν και η απόλυση είναι εκδικητική και παράνομη, στην εποχή του Μνημονίου και του ΔΝΤ τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Το αντεργατικό πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί το τελευταίο διάστημα από την κυβέρνηση δίνει το δικαίωμα σε κάθε εργοδότη να απολύει με το «έτσι θέλω», να αρνείται να καταβάλει αποζημίωση και κανείς αρμόδιος φορέας να μην τον τιμωρεί, να μην πληρώνει συστηματικά τους εργαζόμενους και να θεωρείται… φυσικό.
Σήμερα, σε μεγάλη μερίδα του Τύπου της Πάτρας, κοστίζει λιγότερο σε έναν εκδότη να απολύσει, να κλείσει μια εφημερίδα, να έχει απλήρωτους εργαζόμενους, οφειλές-μαμούθ στα ταμεία. Κανείς δεν τον πειράζει, κανείς αρμόδιος δεν τον «κυνηγά».
Η καταγγελία της σύμβασης του Γ. Κοζία, έπειτα από 31 χρόνια εργασίας, ήρθε να προστεθεί σε ένα ήδη τραγικό τοπίο εργασιακών σχέσεων στον τοπικό Τύπο, όπου οι εργαζόμενοι μετρούν «λουκέτα» και βιώνουν «εκκαθαρίσεις» εδώ και καιρό. Η ανάκληση της απόλυσης, που τέθηκε αμέσως ως αίτημα από δεκάδες σωματεία και συλλογικότητες, είναι το μόνο ελπιδοφόρο μήνυμα μέσα σε αυτή τη μαυρίλα: η ενότητα των εργαζόμενων είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να φέρει διεξόδους και αποτελέσματα.
