του Γιάννη Τσούτσια*
Δεν έχει μείνει αμφιβολία για το πού έχουμε φτάσει. Για το πού βρισκόμαστε. Ποια είναι η κατάσταση. Για το «έργο» της κυβέρνησης. Και για το πολλαπλό ξεπούλημα που συντελείται. Ένα παγόβουνο που ξεπροβάλει με τη μορφή του πλιάτσικου και της λαμογιάς, ενώ η χώρα ολόκληρη έχει τεθεί σε πλειστηριασμό.
Τελείωσαν και οι προβληματισμοί. Για όσους τουλάχιστον δεν ανήκουν στην κατηγορία των συνεργαζόμενων ή των συνεργών. Δεν έχει μείνει τίποτα να πιστοποιηθεί για τις δυνατότητες, για τις πρακτικές της κυβέρνησης. Και ενός πρωθυπουργού που διεκπεραιώνει σχεδιασμούς. Όλα έχουν μπει στη θέση τους. Βρισκόμαστε στο στάδιο της διακωμώδησης και των ανεκδότων.
Ακόμη και οι υποστηρικτές τους, (για λόγους που σχετίζονται με την «αρχιτεκτονική» του πολιτικού συστήματος), αυτοί που ποντάρανε στην αξιοπιστία κάποιου δήθεν «εκσυγχρονιστικού» σχεδίου, τώρα κι αυτοί γελούν, παραθέτουν σειρά επιθέτων για να διασκεδάσουν την επιλογή τους, εξάλλου, ό,τι κι αν μέχρι σήμερα έχει ειπωθεί, αυτή η κυβέρνηση το έχει ξεπεράσει. Οδηγεί προσηλωμένα τη χώρα σε διάλυση και σε έναν κατήφορο χωρίς περιθώριο επιστροφής.
Αλλά εδώ προκύπτει το παράδοξο! Ακριβώς εδώ. Το αναντίστοιχο των επισημάνσεων και της κριτικής: Αν είναι τόσο το βάθος της σήψης και της υποστροφής, τότε η αγανάκτηση δεν αρκεί. Χρειάζονται περισσότερα. Δεν αρκεί το «να φύγουν». Το ρηχό μιας αντίδρασης, ένα αντανακλαστικό. Δεν είναι ζητούμενο η ανασύνταξη του δικομματισμού. Ούτε τα κεντροαριστερά σενάρια που διακινούνται. Ούτε η διαδοχή του σημερινού πρωθυπουργού με κάποιον ανάλογό του. Αυτά όχι μόνο δεν αρκούν, αλλά και αποπροσανατολίζουν.
Είναι η ώρα αναμορφωτικών σχεδιασμών. Μιας νέας οπτικής για τα πράγματα, πέρα από τη διαχείριση και την μικροπολιτική. Να τεθούν τα ερωτήματα και να επιχειρηθούν απαντήσεις. Πού πάει η χώρα, ποια τα όρια και οι δυνατότητες, οι επιλογές, οι αναγκαίες κινήσεις σε έναν ανακατεμένο κόσμο. Τώρα! Να μετατοπιστεί το κέντρο βάρους από την καταγγελία και τα αναθέματα, από το πώς θα καλυφθεί το πολιτικό κενό, με ποιο σενάριο, ποιο κατάλληλο σχήμα, ποιο αντιδεξιό «μέτωπο», (της πλάκας ακόμη μια φορά). Δεν γίνεται να διαφύγουμε από τα «μεγάλα». Τα επείγοντα μπροστά.
Όποιος σήμερα βρίζει τον Μητσοτάκη στενεύει ορίζοντες. Τους δικούς του και των γύρω του. Το μένος βραχυκυκλώνει, δεν οδηγεί «αλλού». Αλλά ακριβώς αυτό το «αλλού» χρειαζόμαστε. Ένα βήμα πιο πέρα, μια άλλη ατζέντα, μια άλλη κουβέντα, μια ματιά πιο πολιτική, πιο ουσιαστική, πιο ανθρώπινη. Όχι για το πώς θα ολοκληρωθούν οι διευθετήσεις για να αποκατασταθούν τα γνώριμα…
Είναι ή ώρα να ζητηθούν απαντήσεις. Και πρωτοβουλίες. Από όσους αγωνιούν πέραν της φλυαρίας και του θορύβου.
* Ο Γιάννης Τσούτσιας είναι δημοτικός σύμβουλος Βριλησσίων