Επί της ουσίας χωρίς προφυλάξεις πραγματοποιείται το άνοιγμα της οικονομίας μετά την καραντίνα. Λες και η χώρα είναι θερινός κινηματογράφος που θα λειτουργήσει μόνο το καλοκαίρι.
Τι κάνει λοιπόν η κυβέρνηση; Τα ανοίγει όλα. Διάπλατα τον τουρισμό, χωρίς πολλές προφυλάξεις και με ορθάνοιχτες τις θύρες σε όποιον θέλει να καταναλώσει στο Ελλάντα. Τα ανοίγει όλα κάνοντας διατίμηση μισθών και με περαιτέρω ελαστικότητα στην εργασία. Μείωση των μισθών (τουλάχιστον κατά 16%) και των ωρών εργασίας (θεωρητικά πάντα…), φοροαπαλλαγές και βασικά ενίσχυση των μεγάλων επιχειρήσεων. Η τηλεργασία και η τηλεκπαίδευση τείνουν να γίνουν κάτι σαν τη μερική απασχόληση εδώ και δεκαετίες, πράγμα που σημαίνει ραγδαία αλλαγή της μισθωτής σχέσης αλλά και ευρύτερα των εννοιών «εργασία» και «χώρος εργασίας».
Τι δεν κάνει η κυβέρνηση;
Δε δεσμεύεται σε καμία προτεραιότητα σχετικά με το Δημόσιο Τομέα Υγείας. Δηλαδή από τα 24 δις που επιστρατεύει, πόσα θα κατευθυνθούν προς τις ανάγκες δημιουργίας 2500 κλινών ΜΕΘ, με το κατάλληλο προσωπικό, ώστε να είναι θωρακισμένη και σε πολύ καλύτερη κατάσταση η πρώτη γραμμή άμυνας για την υγεία του λαού. Όταν μάλιστα είναι πιθανότατο ένα δεύτερο κύμα το φθινόπωρο.
Δεύτερον, ανοίγει τον τουρισμό με πρωτοφανή επιπολαιότητα και χωρίς ελέγχους. Τρίτο, εφαρμόζει εργασιακά «πρωτόκολλα» συμβατά με απαιτήσεις ισχυρών ομίλων, ξεπουλά υποθέσεις που αφορούν το περιβάλλον για χάρη της ενέργειας, ενώ για τις τουρκικές προκλήσεις και τη γενοκτονία των Ποντίων προτιμά μια διπλωματική γλώσσα καλής διάθεσης και συμμόρφωσης.
Τι άλλο δεν κάνει -πιο δομικό, πιο ποιοτικό, πιο στρατηγικό- η κυβέρνηση; Δεν προωθεί κανένα σχεδιασμό παραγωγικής αναδιάρθρωσης τέτοιον που να ανταποκρίνεται στη δεκάχρονη περιπέτεια της χώρας στα μνημόνια, τώρα στην πανδημία και την έξαρση της οικονομική κρίσης που έρχεται. Είναι μάλιστα ενδεικτικό των βασικών προσανατολισμών ότι το συγκεκριμένο δεν της το χρεώνει η πάσης φύσεως αντιπολίτευση.
Προχωράμε δηλαδή χωρίς σχεδιασμό, αποδεχόμενοι πλήρως το συμπληρωματικό και παρασιτικό ρόλο, ως χώρα που «ζει» από τις υπηρεσίες (80% του ΑΕΠ), και με γιγαντωμένο τον τομέα του τουρισμού σε αυτές. Χωρίς προστασία περιβάλλοντος και εργασίας (στον τουρισμό οι καταπατήσεις, οι περιφράξεις και η μαύρη εργασία ευδοκιμούν εδώ και χρόνια). Αγροδιατροφικός τομέας, βιομηχανία, παραγωγή; «Άντε γεια», λένε οι ελίτ, φορείς του εκσυγχρονισμένου μεταπρατισμού και της ρεμούλας…
Κοινωνία, αξίες, δημοκρατία, δικαιοσύνη, εθνική κυριαρχία, λαός και ρόλος του, αποκλείονται και δε βρίσκουν θέση σε κανέναν από τους σχεδιασμούς.
Αυτή η «έλλειψη» δεν είναι ατομική ευθύνη του καθενός. Είναι αποτέλεσμα λαθεμένων επιλογών, εγωιστικών αντιλήψεων, μαγαζακισμού και επιρροής της αστικής πολιτικής και ιδεολογίας μέσα στο λαό.
Με αυτά τα θέματα θα έπρεπε να ασχοληθούμε πολύ σχολαστικά. Απαιτείται μια νέα συνείδηση. Βιάζεται όποιος θέλει να τη μορφοποιήσει στα γρήγορα, να την κάνει σχήμα ή φορέα πριν αυτή υπάρξει. Όσο βάζει κανείς το κάρο μπροστά από τα βόδια, δεν πάει μπροστά… Αλήθεια, μιας και το έφερε η κουβέντα, εκτός από τουρισμό, επαρκή κτηνοτροφία έχουμε στη χώρα;
