Το Διεθνές Δικαστήριο, στα «ασφαλιστικά μέτρα» που διέταξε μέχρι την εκδίκαση της καθαυτό προσφυγής της Νότιας Αφρικής κατά του Ισραήλ για γενοκτονία, δεν ζήτησε άμεση εκεχειρία. Αποφάσισε όμως ότι το Ισραήλ υποχρεούται, μεταξύ άλλων, να λάβει συγκεκριμένα μέτρα για την προστασία των Παλαιστινίων και να επιτρέψει την παροχή επαρκούς ανθρωπιστικής βοήθειας[1]. Ακόμα δεν έχει στεγνώσει το μελάνι της απόφασης, και τι συμβαίνει; Συνεχίζεται ανενόχλητα η γενοκτονία, και επιπλέον το κατοχικό κράτος δηλώνει τώρα αποφασισμένο να «καθαρίσει» και τη Ράφα στο νοτιότατο άκρο της Γάζας, όπου έχουν στριμωχτεί σχεδόν 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι σε άθλιες συνθήκες (διαβάστε την κατατοπιστική συνέντευξη…).
Με άλλα λόγια, οι ισραηλινοί επιταχύνουν την αιματοβαμμένη εθνοκάθαρση, ωθώντας τους Παλαιστίνιους εκτός Παλαιστίνης. Και τι κάνει η λεγόμενη διεθνής κοινότητα μπροστά σε αυτήν την τεραστίων διαστάσεων κλιμάκωση; Δήθεν καλεί τον ρατσιστικό και δολοφονικό μηχανισμό που λέγεται Ισραήλ να πάψει να είναι αυτό που είναι από συστάσεώς του. Τελευταίο παράδειγμα, η αξιοθρήνητη κοινή έκκληση των πρωθυπουργών του Καναδά, της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας –δηλαδή τριών στενών συμμάχων του Ισραήλ– προς τον Νετανιάχου, να μην εισβάλει στη Ράφα και να κηρύξει κατάπαυση του πυρός.
ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ να φρενάρουν το έγκλημα; (Μαζί και ο Μπάιντεν, που διαρρέει ότι έχει θυμώσει τόσο πολύ ώστε να αποκαλεί τον Νετανιάχου, επί λέξει, «μαλάκα» και «γαμημένο» – η νέα επικοινωνιακή πολιτική της Ουάσιγκτον έχει σπάσει πλέον όλα τα κοντέρ!). Φυσικά και μπορούν αφού, δίχως την τεράστια υλική υποστήριξη που παρέχουν, το Ισραήλ θα κατέρρεε. Τι κάνουν αντί γι’ αυτό; Άσφαιρες δηλώσεις, μπας και μειωθεί η πίεση που τους ασκεί η σοκαρισμένη κοινή γνώμη και το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Γι’ αυτό ο Μπάιντεν βωμολοχεί, ενώ ταυτόχρονα οι Times of Israel φιλοξενούν τη διαβεβαίωση εκπροσώπου του ότι «ο πρόεδρος αντιλαμβάνεται ότι το να αφήσουμε τη σχέση ΗΠΑ-Ισραήλ να καταρρεύσει δεν θα ήταν προς το συμφέρον της εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ»[2].
Ό,τι δηλαδή συντελείται στην Κατεχόμενη Παλαιστίνη αλλά και στην ευρύτερη περιοχή (π.χ. το τελευταίο μακελειό εναντίον γυναικόπαιδων στον Λίβανο, καθώς το Ισραήλ ελπίζει ότι έτσι θα σύρει το «ιρανικό τόξο» σε γενικευμένη σύρραξη), συμβαίνει με την ουσιαστική συναίνεση όλων των ισχυρών – περιλαμβανομένου και του «αντίπαλου δέους». Οι μεγα-βόμβες που εξαϋλώνουν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα είναι Δυτικής προέλευσης. Και Ανατολικής είναι η «δυσφορία» (διότι οι Κινέζοι και οι Ρώσοι δεν βρίζουν όπως στα… αμέρικαν μπαρ). Η έμπρακτη συναίνεση στο έγκλημα είναι όμως κοινή. Δείτε τη σχεδόν ομόφωνη απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου, ή τους όρκους όλων ότι υποστηρίζουν τη λύση των δύο κρατών, αν και γνωρίζουν ότι το Ισραήλ της έχει ρίξει ήδη τη χαριστική βολή[3].
ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ταρακουνιούνται τα αντιδραστικά καθεστώτα της περιοχής, τα οποία προορίζονταν από τις ΗΠΑ να λειτουργήσουν ως «εταίροι» του Ισραήλ (και άρα κυματοθραύστες της παλαιστινιακής Αντίστασης και της παναραβικής οργής). Διότι φοβούνται πως μια νέα Νάκμπα μπορεί να μην σημάνει την οριστική «επίλυση» του Παλαιστινιακού, αλλά δύναται να πυροδοτήσει το δικό τους τέλος. Έτσι κοιτούν, όπως και η ψοφοδεής Ευρώπη, προς την Ουάσιγκτον – ευελπιστώντας ότι η όποια κατάληξη του εμφύλιου σπαραγμού της βορειοαμερικανικής ελίτ μπορεί να προσφέρει μια απρόσμενη εκτόνωση. Λίαν αμφίβολο, αν πάρει κανείς υπόψη ότι αυτό που συμβαίνει σε όλα τα θερμά μέτωπα είναι το ξεφόρτωμα της εσωτερικής κρίσης των ΗΠΑ στους συμμάχους τους.
Το σίγουρο είναι ότι η μεγάλη εικόνα αλλάζει, ενώ η ρευστότητα διογκώνεται σε πρωτοφανή βαθμό. Το κατοχικό κράτος είναι ίσως το μόνο που έχει σαφή στρατηγική: μια «τελική λύση» που θα φέρει την περαιτέρω εδαφική του επέκταση και ισχυροποίηση, καθιστώντας το ικανό να εξανδραποδίσει όλο το αραβικό στοιχείο και να εξαλείψει την «ιρανική απειλή». Η κατοχική ελίτ είναι πεπεισμένη ότι το σχέδιο αυτό είναι εφικτό, κι ότι οι ΗΠΑ και Σία θα αναγκαστούν να το στηρίξουν. Είναι ένα σχέδιο εγκληματικό μεν, σαφές και φιλόδοξο δε. Πάντως –και παρ’ όλες τις ιστορικές δυσαναλογίες– κανείς δεν θα έπρεπε να ξεχνά ότι, στο παρελθόν, ανάλογης «ποιότητας» σχέδια κατέληξαν με κάτι εξωτικούς Σλάβους να χορεύουν στον ρυθμό της Καλίνκα έξω από το Ράιχσταγκ.
[1] Μεσοβέζικη απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου (φύλλο 669).
[2] 15/2/2024, www.timesofisrael.com
[3] Ποιος (δεν) θέλει τη λύση των δύο κρατών;» (φύλλο 671).
