Ενώ στη γειτονική Ιταλία οι φλόγες της κρίσης ρίχνουν μια κυβέρνηση που στήριζαν όλα τα κόμματα, εδώ στη χώρα μας το πολιτικό σύστημα μακάριο συνεχίζει μια πορεία προς «λιγότερη Ελλάδα», χωρίς να μπορείς να διακρίνεις μια διαφορετική πρόταση. Το σκηνικό μοιάζει στημένο, η πρωτοβουλία των κινήσεων είναι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, και μένει να παρακολουθούμε πόση Ελλάδα θα καεί κυριολεκτικά και μεταφορικά – έως ότου καταλάβουμε ότι υπάρχουν πολύ χειρότερα, που έρχονται τον επόμενο χειμώνα. Η Ιταλία όρισε πρόωρες εκλογές για τις 25 Σεπτεμβρίου, αλλά ο Μητσοτάκης βγάζοντας σέλφι στους τόπους των πυρκαγιών τις μεταθέτει για του χρόνου, διότι η «Μητσοτάκης Α.Ε.» έχει να βγάλει ακόμα δουλειά για ολιγάρχες και πρεσβείες. Κατά κάποιον τρόπο μοιάζει να μην συναισθάνεται (και βεβαίως δεν νοιάζεται) το τσουνάμι που έχει εξαγγελθεί από όλες τις μεριές: οικονομία, ενεργειακό, ελληνοτουρκικά, πόλεμος Ουκρανίας, ΝΑΤΟϊκές υποχρεώσεις, ξεπουλήματα, λεηλασία εισοδημάτων και περιουσιών.
Πριν προχωρήσουμε σε τρία καίρια συμπεράσματα, ας απαριθμήσουμε εν τάχει τα απανωτά, παρατεταμένα και ατιμώρητα εγκλήματα που διαπράττονται στα 3 χρόνια διακυβέρνησης της Ν.Δ. Επειδή αυτή βρίσκεται στην κυβέρνηση, και επί των ημερών της (ιδιαίτερα από το περσινό καλοκαίρι) έχουν «φουλάρει οι μηχανές», αρχής γενομένης με τις καταστροφικές πυρκαγιές σε Βόρεια Εύβοια και Βαρυμπόμπη.
Μακρύς ο κατάλογος
Πρώτον, ξανά η Ελλάδα καίγεται. Ξανά φαίνεται πως η πολιτική προστασία είναι ανύπαρκτη, η πυροσβεστική τελείως υποβαθμισμένη, ενώ δεν έχει γίνει καμία αξιόλογη προετοιμασία για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών. Ό,τι δεν κάηκε μέχρι τώρα, καίγεται φέτος. Πεντέλη και γύρω περιοχές στην Αττική, Σάμος (ξανά), Ηλεία, Ιτέα, δάσος Δαδιάς, Ρέθυμνο Κρήτης: ο κατάλογος είναι μακρύς. Δάση, σπίτια, περιουσίες, ζώα, όλα στις φλόγες. Το εγκληματικό είναι οι δηλώσεις Μητσοτάκη και άλλων για «αποτελεσματικότητα» και «ετοιμότητα» που έδειξε ο κρατικός μηχανισμός. Είναι κι ευχαριστημένοι! Οι πυρκαγιές θα έπρεπε να θεωρηθούν εθνικό ζήτημα πρώτης γραμμής και να είχαν κινητοποιηθεί κονδύλια, προσλήψεις, προσωπικό, υπηρεσίες, περιφέρειες, δήμοι και πολίτες ώστε να μειωθούν στο ελάχιστο. Εδώ έγκειται η εγκληματική αδιαφορία και οι τεράστιες ευθύνες όσων κυβερνούν. Φέτος ακούστηκε και το αμίμητο: «Το δάσος εισχώρησε στον αστικό ιστό», ενώ είναι πασιφανές ότι κάτι άλλο έχει γίνει: Πρώτα φυτρώνουν οικοδομήματα σε περιοχές που έχουν αποχαρακτηριστεί (λόγω παλιότερων πυρκαγιών), κι έπειτα οι υπηρεσίες κάνουν τα στραβά μάτια (και μάλλον λαδώνονται) και δίνουν άδειες για οικοδόμηση μέσα σε δασικές περιοχές.
Δεύτερον, κατακαλόκαιρο, και η κοινωνία παιδεύεται με τον κορωνοϊό. Ένας ιός που πλήττει το αναπνευστικό σύστημα μεταδίδεται κατακαλόκαιρο, ευτυχώς πιο ελαφρά από τις προηγούμενες παραλλαγές, αλλά τόσο ώστε να συνεχίζονται οι θάνατοι, οι διασωληνώσεις και οι περιθάλψεις στα νοσοκομεία. Το καλοκαιρινό άνοιγμα των θυρών (λόγω τουρισμού) δυσκολεύει ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Το πανδημικό έγκλημα, δηλαδή η διαχείριση της πανδημίας από την κυβέρνηση Μητσοτάκη και τις ανώτατες επιτροπές που εμπλέκονται, μας καταγράφει μέσα στους πρώτους στη λίστα των θανάτων (σε σχέση με τον πληθυσμό) στην Ευρώπη. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Μέσα στην πανδημία βρήκε η κυβέρνηση τη στιγμή να δώσει ένα ακόμα κτύπημα στη δημόσια υγεία, απολύοντας σε μία μέρα 7.500 υγειονομικούς. Αυτή η κίνηση έτυχε της στήριξης όλου του πολιτικού φάσματος (και της αριστεράς όλων των αποχρώσεων), αφού ενστερνίστηκαν όλοι το σύνθημα «πόλεμος στους ανεμβολίαστους, πόλεμος στους λιποτάκτες»… Τεράστια η ευθύνη! Για την κυβέρνηση και όλους τους εμπλεκόμενους-διαπλεκόμενους το ζητούμενο ήταν η προώθηση των συμφερόντων των μεγάλων φαρμακευτικών επιχειρήσεων, και φυσικά η ιδιωτικοποίηση της υγείας. Το πόσα λεφτά έβγαλαν όλοι αυτοί μέσα σε δύο χρόνια είναι κάτι απερίγραπτο. Για να μην μιλήσουμε για την έλλειψη κάθε σοβαρής υγειονομικής στατιτιστικής μελέτης, καταγραφής παρενεργειών και ξαφνικών θανάτων κ.λπ. Όλοι ξέρουμε ότι υπάρχουν, αλλά στοιχεία δεν δίνονται.
Το τρίτο μεγάλο έγκλημα της «Μητσοτάκης Α.Ε.» γίνεται επίσης κατακαλόκαιρο και αφορά τον περίφημο νόμο Κεραμέως που ψηφίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες στη Βουλή. Διαλύει κυριολεκτικά τον δημόσιο χαρακτήρα του πανεπιστήμιου, καταργεί το αυτοδιοίκητο, ιδιωτικοποιεί μεγάλο μέρος της ανώτατης παιδείας με τη γενίκευση των διδάκτρων σε όλα τα μεταπτυχιακά, δημιουργεί ειδικά κέντρα που θα τυγχάνουν χρηματοδότησης, βάζει τελείως επιχειρηματικά κριτήρια για την επιβίωση τμημάτων και σχολών. Κι όχι μόνο: μειώνει μέσα σε δύο χρόνια κατά 30.000 τους εισακτέους στα ΑΕΙ, και οδηγεί σε κλείσιμο τμημάτων – ιδιαίτερα στην περιφέρεια και στον χώρο των ανθρωπιστικών σπουδών. Πάλι η κεντρική ιδέα είναι πως «όλα είναι επιχείρηση», πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, να στείλουμε πελατεία στα ιδιωτικά κολέγια, να φτιάξουμε κέντρα διεθνών σπουδών μόνο με δίδακτρα κλπ κλπ.
Τέταρτο έγκλημα: Η Ελλάδα κηρύσσεται «ΝΑΤΟϊκό έδαφος» και μπαίνει υπό την ομπρέλα των ΗΠΑ στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς. Η χώρα μετατρέπεται σε ορμητήριο και βάση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, η Ελλάδα στέλνει οπλισμό στην Ουκρανία (τώρα υπάρχουν ενδείξεις ότι το καθεστώς Ζελένσκι κάνει λαθρεμπόριο όπλων… για να καταλάβουμε τι μαφίες υπάρχουν), και σπεύδουμε να κάνουμε παραγγελίες στις ΗΠΑ για F-35. Που, αν κλείσει η «δουλειά», θα τα πάρουμε γύρω στα τέλη της δεκαετίας που διανύουμε. Την ίδια στιγμή, αποστρατιωτικοποιούμε σιωπηλά τα νησιά και είμαστε «ανοικτοί στον διάλογο με την Τουρκία»…
Η κραυγαλέα προστασία που δόθηκε στο τέκνο της Δεξιάς, στο δικό τους παιδί, τον κ. Λιγνάδη, ο οποίος κυκλοφορεί ελεύθερος παρά την καταδίκη του σε 12ετή κάθειρξη, ωχριά μπροστά στην ατιμωρησία των εγκλημάτων και τη θρασύτητα που δείχνουν οι θύτες απέναντι στην κοινωνία
Πέμπτο έγκλημα: η λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος και οι κραυγαλέες προωθήσεις των κερδών για τους μεγάλους ομίλους. Αυτό που γίνεται με το χρηματιστήριο ενέργειας και τις τιμές που καθορίζονται από αυτό είναι ένα σκάνδαλο πρώτου μεγέθους, σκάνδαλο αισχροκέρδειας και ληστείας των λαϊκών στρωμάτων. Η ακριβότερη βενζίνη στην Ευρώπη, τα τιμολόγια ρεύματος κ.λπ. δεν ακολουθούν τη γενική πορεία, αλλά έχουν ένα τεράστιο «καπέλο» υπέρ των πετρελαιάδων και των παραγωγών ενέργειας. Όμως η ληστεία δεν γίνεται μόνο έτσι. Υπάρχει και ο πληθωρισμός που καλπάζει και αφαιρεί αγοραστική ικανότητα όχι από τους πλούσιους, αλλά από αυτούς που με χίλια ζόρια τα βγάζουν πέρα. Κοντολογίς, κλέβουν 3-4 μισθούς από κάθε νοικοκυριό (επικαλούμενοι διεθνείς τάσεις της οικονομίας, τον πόλεμο, την κλιματική αλλαγή κ.λπ.) και δίνουν ένα επίδομα pass, δηλαδή ψίχουλα, για βενζίνη, για ηλεκτρικές συσκευές, για τουρισμό κ.ο.κ. Νομίζουν ότι έτσι αντιμετωπίζεται το όλο πρόβλημα. Η λέξη «πλαφόν» στις τιμές είναι απαγορευμένη για τους κυβερνητικούς νεοφιλελεύθερους. Δεν επιτρέπεται να μπει οποιοδήποτε όριο στην «αγορά», ενώ το πλαφόν στις τιμές των ειδών πρώτης ανάγκης θα σταματούσε σε ένα βαθμό την αισχροκέρδεια (για παράδειγμα όλο το εμπορικό κύκλωμα ηλεκτρικών συσκευών, μόλις ανακοινώθηκε η επιδότηση, έτρεξε να υψώσει τις τιμές, σε βάρος φυσικά όσων φουκαράδων πάρουν την επιδότηση…).
Η κραυγαλέα προστασία που δόθηκε στο τέκνο της Δεξιάς, στο δικό τους παιδί, τον κ. Λιγνάδη, ο οποίος κυκλοφορεί ελεύθερος παρά την καταδίκη του σε 12ετή κάθειρξη, ωχριά μπροστά στην ατιμωρησία των εγκλημάτων και τη θρασύτητα που δείχνουν οι θύτες απέναντι στην κοινωνία.
Τρία ουσιώδη συμπεράσματα
Συμπέρασμα πρώτο: Η κυβέρνηση Μητσοτάκη για όλους αυτούς τους λόγους πρέπει να φύγει το συντομότερο. Έπρεπε ήδη να έχει φύγει, να έχει πέσει. Η παραμονή της στην εξουσία μόνο κακό κάνει στον τόπο, και θα καταστρέψει κι άλλο την Ελλάδα.
Συμπέρασμα δεύτερο, εξίσου σημαντικό: Δεν υπάρχει αντιπολίτευση. Η κυβέρνηση αφέθηκε ανενόχλητη στις βασικές επιλογές της, διότι υπήρχε σύμπτωση σε πολλά, και επειδή ο Μητσοτάκης συνέχισε και εμβάθυνε ακόμα περισσότερο όσα είχαν μπει ως βάσεις την περίοδο 2015-2019 (από μνημόνια και ΣΥΡΙΖΑ). Για την ακρίβεια, πάτησε πάνω στη γενική αναξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ (που του χάρισε την αυτοδυναμία και τον σχετικό περίπατο μετά). Υπάρχει σύμπτωση στον προσανατολισμό της χώρας, στην πανδημία, στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Με μια μικρή διαφορά στις οικονομικές ρυθμίσεις – που είναι ερώτημα αν και τι διαφορετικό θα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ… Πάντως δεν υπάρχει αντιπολίτευση, δεν υπάρχει πρόταση, δεν υπάρχει αξιόπιστη πολιτική και ηγεσία. Το μυαλό όλων των κομματικών σχηματισμών είναι στα ποσοστά των επόμενων εκλογών, κι όχι στα προβλήματα της χώρας και της κοινωνίας.
Συμπέρασμα τρίτο: Δεν υπάρχει ενημέρωση. Καμία πραγματική ενημέρωση, Το μιντιακό σύστημα είναι διαπλεκόμενο, όσοι συνδέονται με την τριπλέτα Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ αδιαφορούν για την ενημέρωση της κοινωνίας. Είμαστε απληροφόρητοι για πολλά και κρίσιμα, και είναι κραυγαλέα η συμπαιγνία που υπάρχει από όλους τους μιντιάρχες για το τι προβάλλεται, πώς προβάλλεται, με τι βομβαρδίζεται το κοινό σε καθημερινή βάση. Πολιτικό και μιντιακό σύστημα λειτουργούν ως ένα απόστημα σε βάρος της κοινωνίας. Καμία έρευνα, κανένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ για τα εγκλήματα που διαπράττονται, καμία πραγματική ενημέρωση. Π.χ. κάθε μέρα μας μιλάνε για αρκετή ώρα στις οθόνες ο Ζελένσκι και ο Ερντογάν. Τυχαίο; Για να μην αναφερθούμε στα λιβανιστήρια προς τις πρεσβείες, τις ΗΠΑ και άλλους.
[Υπάρχει βέβαια και η σιωπή της διανόησης και του καλλιτεχνικού κόσμου – με ορισμένες εξαιρέσεις].
Το κεντρικό ερώτημα
Το ερώτημα που μπαίνει, και είναι δύσκολη η απάντησή του, είναι: Τι μπορεί και τι πρέπει να γίνει μπροστά σε αυτήν την κατάσταση; Το ερώτημα διακλαδώνεται και στα ακόλουθα: Ποιος να κάνει, στο όνομα ποίου στόχου, και με ποιους τρόπους; Δίνοντας μια (αναγκαστικά πρόχειρη) απάντηση, ας πούμε ότι αυτός που καλείται να κάνει κάτι είναι ο «λαϊκός παράγοντας» (όρος αρκετά συγκεχυμένος). Δηλαδή, το τμήμα της κοινωνίας που πλήττεται από όλες αυτές τις πολιτικές. Αυτό που πλήττεται, γιατί υπάρχει και ένα άλλο μέρος (περίπου 15%) που πλάι στις ελίτ επωφελείται και καλοπερνά. Ο «λαϊκός παράγοντας» λοιπόν δεν έχει φωνή. Είναι κατακερματισμένος και σε σύγχυση. Δεν βλέπει από πουθενά φως. Δεν τρέφει αυταπάτες. Ρίχνεται στη μάχη με ό,τι έχει για να επιβιώσει και να μην υποβαθμιστεί κι άλλο η ζωή του. Υπάρχει και η απόγνωση, όπως υπάρχει και η οργή.
Όσο κι αν φαίνεται δύσκολο ή ουτοπικό, το να εκφραστεί, να ενωθεί, να αποκτήσει φωνή ο «λαϊκός παράγοντας» είναι μια ελπίδα, είναι μια πρόταση που ίσως ανοίξει δρόμους, φέρει άλλες εξελίξεις. Η περίοδος του «ναρκώματος» πρέπει να τερματιστεί. Σκεφτείτε τρόπους, ιδέες, κινήσεις, ενδιάμεσα βήματα, καθήκοντα, αναλύσεις, προτάσεις, συνθήματα που να συμβάλλουν στο να γίνει ενεργητικός παράγοντας και να αποκτήσει υπόσταση ο λαός. Να συγκροτηθεί ο λαός σε υποκείμενο, σε ανεξαρτησία από το υπάρχον πολιτικό και μιντιακό σύστημα. Κινήματα, αντιστάσεις, πολιτικά μορφώματα, κινήσεις, προγράμματα που να συμβάλλουν σε όλα αυτά, μακριά από ελληνικές παθογένειες και αρρωστημένες καταστάσεις που εμφανίζονται ορμητικά όποτε πλησιάζουν οι κάλπες.
Ένας σύντροφος περιέγραψε σε μια συζήτηση παραστατικά την κατάσταση: «Όλοι βρίζουν τον λαό, τον θεωρούν εχθρό, αλλά και ο ίδιος βρίσκεται αλλοτριωμένος». Αν σκύψουμε στη φράση αυτή, ίσως κατανοήσουμε τα «κλειδιά» που χρειάζονται για να βγούμε από μια δύσκολη κατάσταση.
