Του Μουμία Αμπού Τζαμάλ. Ήρθαν. Είδαν. Εξύμνησαν.
Δεν ήταν ιδιαίτερη χαρά να βλέπεις την διαδήλωση για την 50ή επέτειο της Πορείας προς την Ουάσιγκτον. Με κάθε ειλικρίνεια, ήταν θλιβερή. Γιατί μας θυμίζει ένα ανεκπλήρωτο όνειρο αλλά και την Πορεία εκείνη που είχε οργανωθεί με τη σειρά της για την εκατοστή επέτειο της Διακήρυξης της Ελευθερίας.
Τώρα εξύμνησαν πολιτικά πρόσωπα, περισσότερο για το χρώμα τους παρά για την πολιτική τους. «Δεν είναι θαυμάσιο που έχουμε έναν μαύρο για Πρόεδρο;» λένε. «Δεν θα ήταν περήφανος ο Κινγκ που στο Λευκό Οίκο βρίσκεται ένας μαύρος;», καμαρώνουν.
Ο Κινγκ πολύ δύσκολα θα ήταν περήφανος για την κατάσταση της Μαύρης Αμερικής σήμερα. Θα θλιβόταν αν έβλεπε πόσο πολλοί ζουν στο πεζοδρόμιο, σε δρόμους και σε λεωφόρους που έχουν το όνομά του.
Θα κιτρίνιζε αν έβλεπε πώς οι πολιτικοί χρησιμοποιούν το όνομά του για τις τυφλές επιδιώξεις τους, ενώ φτύνουν πάνω στον φτωχό. Και το φάντασμα ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου θα αρρώσταινε την ψυχή του Κινγκ, όπως και το Βιετνάμ.
Ο Κινγκ θα καταδίκαζε το μαζικό εγκλεισμό σε φυλακές και την τερατώδη επίπτωση που έχει αυτή στους μαύρους, ανεξάρτητα από το χρώμα του δεσμοφύλακα. Αντί για ένα δικαιότερο σύστημα, αλλάξαμε το χρώμα των διαχειριστών του συστήματος και αυτό το ονομάσαμε «αλλαγή».
Η αυτοκρατορία αλλάζει μάσκα, συνεχίζει τη βαμπιρίστικη ύπαρξή της, σπέρνοντας όλεθρο στο εξωτερικό και δυσαρέσκεια στο εσωτερικό. Αυτό που έχει επιτευχθεί είναι η δημιουργία μιας πολυφυλετικής ελίτ, για τη διαμόρφωση μιας τάξης μάνατζερ του ίδιου ουσιαστικά παλιού, άδικου συστήματος. Μαύροι δήμαρχοι που διοικούν την καταστροφή και ιδιωτικοποίηση των μαύρων δημόσιων σχολείων. Μαύροι αξιωματικοί της αστυνομίας που διοικούν τεράστιες, στρατιωτικοποιημένες και αθεράπευτα ρατσιστικές αστυνομικές δυνάμεις. Και μαύροι Πρόεδροι που ενεργούν ως διοικητές επαγγελματικών στρατών μαζικής καταστροφής με το νεύμα και την έκκληση των μεγάλων επιχειρήσεων.
Είναι αυτό πρόοδος;
Είναι σίγουρο πως ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δεν θα το έλεγε έτσι.
Εσύ;
