Πρόσφατα ο πρωθυπουργός και άλλοι πολιτικοί παράγοντες κάνουν λόγο για εναντίωση σε αναθεωρητικές δυνάμεις, δηλαδή σε ζωντανές μορφές αναθεωρητισμού. Υπονοούν πρώτα και κύρια τη Ρωσία και μετά, με κάπως πονηρό (και κόσμιο) τρόπο, την Τουρκία. Αυτές οι δύο δυνάμεις θέλουν να αναθεωρήσουν δια των όπλων τα σύνορα όπως διαμορφώθηκαν τα τελευταία 70-100 χρόνια.
Λίγα χρόνια πριν ο ιστορικός αναθεωρητισμός σαν ρεύμα ανάλυσης και αποτίμησης της πρόσφατης ιστορίας θέλησε να αποδώσει πιο «αντικειμενικά» τον ναζισμό και ό,τι έγινε στην πάλη ενάντιά του. Με την καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ και την Ανατολική Ευρώπη ρίχτηκαν τόνοι αναθεωρητισμού – αλλά με την προβιά ενός «λογικού εμπειρισμού» που υποστήριζε μια ζωτικότητα και ανωτερότητα του καπιταλιστικού συστήματος.
Υπάρχει όμως ένας άλλος ενεργός αναθεωρητισμός της πολύ πρόσφατης ιστορίας, και διαστροφής της σημασίας γεγονότων που είχαν το σημάδι της λαϊκής ενεργοποίησης. Καταδικαστέος ο «εθνολαϊκισμός», καταδικαστέες οι Πλατείες, καταδικαστέα τα συλλαλητήρια, καταδικαστέο το δημοψήφισμα του 2015. Λήθη για την εισβολή και κατοχή της μισής Κύπρου από τον τουρκικό Αττίλα (τότε γεννήθηκε το σύνθημα «Δεν ξεχνώ»). Ολόκληρος ο αντιμνημονιακός αγώνας του λαού πρέπει να πεταχτεί στα σκουπίδια. Ο λαός πρέπει να υποστεί μια λοβοτομή, να μην θυμάται, να τα ξεχνά όλα. Με κάτι να ξεχνιέται, να αποκοιμίζεται.
200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821, 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή, και όλοι συνιστούν «διάλογο» και «γέφυρες επικοινωνίας» τη στιγμή που ο τούρκικος επεκτατισμός αμφισβητεί συστηματικά και έμπρακτα την εδαφική ακεραιότητα και τα κυριαρχικά δικαιώματα, απειλώντας με πόλεμο. Ο ενεργός αναθεωρητισμός θέλει να πειστούμε ότι, επειδή οι ελίτ διαλέγουν την υποτέλεια και τη ΝΑΤΟφροσύνη (που αποκαλούνται «η σωστή πλευρά της ιστορίας»), η μοναδική επιλογή που έχουμε είναι η μετατροπή της χώρας σε «κόμβο» πολλαπλών χρήσεων (αμερικανικό ορμητήριο με τις βάσεις, με τον χωρισμό της χώρας σε ζώνες, τη μετατροπή της σε ειδική οικονομική ζώνη, με το πλιάτσικο του εθνικού πλούτου, με τη λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος και τη φτωχοποίηση).
Πριν 10 χρόνια είχαν καταναλωθεί όλα τα χημικά που είχε η ελληνική αστυνομία ενάντια στους αντιμνημονιακούς διαδηλωτές, και χρειάστηκε να γίνουν έκτακτες εισαγωγές χημικών ασφυξιογόνων αερίων από το Ισραήλ. Τώρα οι κωλοτούμπες, οι Πρέσπες, οι καραντίνες, η πανδημία, ο πόλεμος, η ακρίβεια, ο τρόμος και ο φόβος παίζουν τον ρόλο της ψυχικής καταστολής, του κοινωνικού αποκλεισμού, της κατάθλιψης και φυλάκισης των ψυχών. Μαζί με αυτά τα «χάπια» και «ενέσιμα» πέφτουν τόνοι αναθέματος σε ό,τι λαϊκό και εθνικό. Ο λαϊκός παράγοντας πρέπει να είναι διαρκώς εξουθενωμένος. Και κυρίως να μην μπορεί να σκεφτεί, να θυμηθεί, να συμπεράνει.
Αυταπατώνται αν νομίζουν ότι θα το πετύχουν χωρίς προβλήματα, ανεμπόδιστα. Οι ελίτ έχουν αποξενωθεί τόσο ώστε δεν κατανοούν ότι η «μούντζα» που έπεφτε στις πλατείες ήταν πολύ ελαφριά δόση αγανάκτησης… Τώρα προληπτικά θέσπισαν διάταξη προστίμου 100 ευρώ σε όποιον μουντζώσει. Ας ονειρεύονται ότι έτσι θα αποφύγουν τη λαϊκή μούντζα.
Το «Δεν ξεχνώ;» (με ερωτηματικό) πρέπει να δώσει τη θέση του στο «Δεν ξεχνάμε τίποτα», τόσο για τις εγχώριες ελίτ όσο και τους διεθνείς προστάτες τους. Η μνήμη είναι ενεργητικός παράγοντας.
Ο Δρόμος στα 4 επόμενα φύλλα του θα δώσει ιδιαίτερη έμφαση στις μεγάλες στιγμές του λαού μας κατά τα τελευταία 12 χρόνια, και θα ξαναθυμίσει τη διαρκή προδοσία της Κύπρου. Επειδή ένας λαός χωρίς μνήμη είναι λαός λοβοτομημένος. Καλούμε όλους τους φίλους του Δρόμου, όπου βρεθούν και με όποιο τρόπο έχουν, να συμβάλλουν στο «Δεν ξεχνώ!». Το ’χει ανάγκη ο τόπος και ο λαός!
